Rob Trip zal een tv-uitzending van z’n ochtend-Radio 1 Journaal doen en ik mag er bij zijn.

Alles gaat mis.
Ik verdwaal, ik kan mijn auto niet vinden, de tram rijdt anders dan verwacht.
Ik zoek in een groot gebouw (de vroegere rechtbank aan de Prinsengracht) naar een wc en áls ik er 1 vind is die te smerig om te gebruiken en een nieuwe zoektocht levert niets op.

Eindelijk, eindelijk beland ik waar Rob Trip presenteert.
Hartstikke druk is het er en hij is al begonnen.
Er klinkt muziek.
O shit – te laat.
Maar Rob Trip komt naar me toe en brengt me naar een stoel op de eerste rij.
“Voor Fanlog houd ik altijd een plaats vrij” zegt hij.
Lief, vind ik.

Dan komt er aan het eind van de uitzending ook nog een tv-jongen om commentaar omdat ik, heeft Rob ‘m verteld, errug deskundig ben over het ochtend-Radio 1 Journaal. Wat ik soepel afhandel. Ik. Sociale angsthaas verzeild in een ook helemaal niet écht verhaal want Rob Trip negeert Fanlog.

Maar wanneer ik wakker word ben ik vrolijk en denk: goeie vakantie, Rob Trip!
En misschien hou jij wel niet van Fanlog maar ik zelf wel.
En je vervanger mogelijk ook.

Vannacht of eigenlijk meer vanochtend vroeg lukte het me opeens: mijn dromen sturen.
Het begon ermee dat ik na winkelen loodzware tassen had en toen dacht: maar als ik droom, kan ik ze ook lichter maken.
Dat lukte.
Toen dacht ik: zou ik ook mezelf lichter kunnen maken – en ik zweefde.
En zwaarder? En ik zakte bijna door de grond.
Dat was eng.

Daarna was ik in mijn eigen schuur met een heel vieze kattenbak. Kan niet, dacht ik: ik heb hem net gisteren verschoond. En de bak was schoon.
Ik bewoog onhandig en viel er bijna in. Ik stopte mijn val midden in de lucht alsof ik in Charmed zat en veerde weer overeind.
Dat was cool.

Volgende keer proberen een LD van mijn keuze mijn slaapkamer in te laten zweven en daarmee dan doen wat mijn hartje begeert.
(en waarom dacht ik daar nou vannácht niet aan toen ik toch zo Magisch op dreef was)

Ik slaag er niet in af te studeren.
Twee vakken staan tussen mij en m’n academische graad. En 1 ervan is Duits.
Ik beleef dat ik naar het examen Duits ga en blokkeer.

Ik ga daarna naar les Duits (volgend jaar) en: weerzin!
De docent komt naar me toe en stelt voor m’n mentor te worden en ik zeg ok – alles beter dan zomaar in die stomme klas zitten.
Ik loop weg en een vrouw uit de media spreekt me aan en zegt zal ik je mentor zijn en ik zeg weer ja en nu heb ik er twee.

De droom gaat door. Ik stuit op praktische tegenslagen (weer, wegen, auto) om de Duitse les te bereiken.
Ik kom in de klas maar het staat me fysiek zo tegen, dit vak. Ik kán het gewoon niet.

Wekker gaat!
Heftig beland ik met de blote voetjes op de vloer.
Kutdroom.
En geen idee waar hij voor staat behalve dat ik op school Duits niet leuk vond en daarna in operette en opera weer wel.

Ik woon in een leuk huisje op het (Franse?) platteland en loop gezellig in en uit bij de buren, een populaire presentator en zijn vrouw. Met de vrouw ben ik bevriend.
Er staan nog een paar huizen, drie meen ik. En we zijn allemaal vriendjes.

Dan vertelt de vrouw me dat zij plus man de volgende dag voor zeker twee maanden met vakantie gaan. En o ja, weet ik dat de andere buren gisteren ook zijn vertrokken.
Dat weet ik niet. Waarom is me dat niet verteld.
En: nu zit ik dadelijk wel heel erg alleen.

Het was de droom van vannacht en ik zit me nu al de hele ochtend af te vragen of de boodschap echt zo banaal is als die lijkt: wanneer ik anderen toelaat in mijn wereld zullen ze me altijd weer verlaten.

Is Robert Redford echt dé man van mijn dromen?
Hij duikt soms op en áls hij opduikt zijn de dromen heftig.

Vannacht is hij er en danst voor me in een roze jurk.
Erg sexy.
We hebben het leuk samen.

Dan gebeurt er een hoop en vertelt iemand me dat hij niets meer met me wil.
Ik ga naar mijn kamer waar alles staat ingepakt in dozen (ik verhuis blijkbaar).

Robert Redford komt binnen. Hij raakt me aan, zegt dat hij me lief vindt (o-wow!) en dat… en dan gaat gotverdegotver de wekker om twintig voor zes en praat een man tegen me die ik uitdruk maar nu weet ik niet of Robert Redford met me wil trouwen.
Of regelmatig vrijen.
Wat ook al heel mooi zou zijn.

Ik schiet om half acht wakker en denk: omygot – anderhalf uur Radio 1 Journaal gemist!
Ik ren naar beneden, wil ontbijt maken en daar is de buurvrouw.
Sorry, zeg ik, je krijgt geen thee – ik heb haast.
Maar ze hoeft geen thee zegt ze en blijft opgewekt lachend aanwezig.

Ik maak ontbijt, sprint naar boven, maak van de uitzending wat ik kan (niet veel meer) en ga dan weer naar beneden en er ontstaat iets raars over dat ik mijn auto niet kwijt kan.
En dan blijkt dat de buurvrouw haar kleindochter heeft doodgestoken.
Klopt, zegt ze alweer opgewekt.

Rob Trip vraagt me of ik commentaar kan geven, hoe ze *is*, de buurvrouw, maar dat wil ik niet wat hij begrijpt.

De politie komt en neemt de buurvrouw mee.
“Jij komt vanmiddag op bezoek!” zegt ze en ik beloof het.

Ik vind die buurvrouw helemaal niet aardig (in de droom en in ut echt).
En wanneer ik wakker word vind ik haar opeens nog meer helemaal niet aardig dan ik haar al vond.

(En als jij dit leest en denkt dat het over jóu gaat omdat je een buurvrouw van me bent – je hebt het mis. De echte vrouw over wie ik droomde is niet mijn buurvrouw en waarom ik haar zo nadrukkelijk in die rol droomde weet alleen mijn ziel.)

Ik verblijf in een ruim appartement.
Met een andere vrouw. We vinden elkaar niet zo aardig en zeuren over wie – het is ochtend – het eerst zal gaan douchen.

Ik ga naar de wc en wil de wc-rol vervangen en die zit om de snavel van een grote, levende vogel heen.
En met groot bedoel ik: groot.
Ik ben bezig de nieuwe rol om de snavel te wurmen en denk dan: dit is zielig.
Waarna ik de vogel op mijn rug neem en naar buiten draag.
Me bewust dat hij me hard kan bijten en klauwen. Hij is formaat anderhalve ooievaar.
Maar dat moet dan maar.

De vogel zet ik neer aan de rand van een grote vijver.
Hij glijdt er langzaam in en zakt onder water. Ik denk: hij verdrinkt! En: wat nu.
En: ik zal hem naduiken, dit kan niet.
Maar dan stijgt hij weer op en hij is een mooie man met lang blond haar geworden.

De man gaat aan land en loopt op mensen toe die daar staan. Hij bedankt ze.
Omdat ze hem zijn vrijheid hebben gegeven.

Het is laat op de avond en ik ben in Den Haag en wil terug naar huis.
Dat moet met de trein en ik kan op het station (dat in niets lijkt op Den Haag CS) niet vinden waar mijn perron is.

Treinen rijden vlak langs me heen, ik ben bang eronder te komen.
De man die me vergezelt valt en wordt door een trein overreden.
Wanneer eindelijk, eindelijk de laatste trein richting Amsterdam komt sta ik aan de verkeerde kant van het perron en ga hollen maar haal hem nét niet.

Om half zes word ik wakker en de wekker staat op kwart voor zes maar ik heb het even gehad met de nachtrust.

Gisteren.
Ik droom dat ik beland in de armen van een voormalige president van Amerika die er zijn verbazing over uitspreekt dat ik al 56 ben. Hij had me (zegt-ie) twintig jaar jonger geschat.
Dit terwijl ik al deels ben uitgepakt.

Vannacht.
Ik droom dat ik mogelijk beland (er is geflirt en ik heb een strak plan) in de armen van de echtgenoot van Stephanie Forrester.
Helaas: bij weer inslapen krijg ik bijna een ernstig ongeluk en wordt mijn fiets gestolen.

Ik mag uitslapen en probeer het nóg een keer.
Nu ontsnappen alle caven en rennen de straat op en ik krijg ze niet snel genoeg te pakken (zodra ik er 1 heb is een andere weer weg) en er komt een auto aan.

Genoeg gedroomd en opgestaan toen maar.

Ik ben in Amerika.
Ik parkeer mijn auto en ga foto’s nemen.
Op de grond zie ik wat munten liggen. Ik raap ze op en doe ze in mijn zak.

Wanneer ik terug loop naar mijn auto blijkt die gestolen.
Verderop zie ik de politie een man aanhouden. Althans, dat proberen de agenten.
De man, gewapend met een pistool, rent weg, mijn kant op.
Ik gooi me op de grond. Hij passeert, loopt terug en wil me in mijn onderrug schieten.

Op welk moment Guus de trap opstormt met de ‘grote prooi!’-loei en ik wakker word en besluit (het is toch al half vijf) om op te staan.

Ik kom op Schiphol aan en hoor dat DL 38 niet uit Atlanta is gekomen dus niet als DL 39 kan terugvliegen. Mogelijk wordt er een ander vliegtuig uit het Midden-Oosten gehaald. Waarbij de passagiers als in een ouderwetse trein tegenover elkaar zitten.

Wanneer ik aan de balie kom wordt er vaag gedaan maar kijk eens: ik krijg een bon voor een gratis maaltijd, ben ik nu niet blij?
Nee, want dat betekent dus voorlopig niet vliegen. En hoe zit het nou met dat andere toestel? Dat is niet binnen en dat zal waarschijnlijk ook niet komen. En tjonge, ze kan me een gratis nacht in het Radisson hotel aanbieden, bofkont dat ik ben!
Maar dat wil ik niet, ik wil wég. Kan ze me niet op een vlucht zetten naar New York of naar Los Angeles? Nee. Ik moet hier blijven en morgen beter.

De volgende ochtend is Schiphol afgeladen vol en er zijn akties en ik zie Marcel Oosten.
Hij staat te praten met een journaliste die ik ken. Ze zwaait naar me maar haalt me er niet bij.
Op een afstand blijf ik staan kijken wat hij na een tijdje lijkt te voelen. Hij kijkt terug en glimlacht vriendelijk. Me niet (her)kennend natuurlijk.

De wekker gaat. Hoef ik gelukkig ook niet na te denken over ‘gewoon’ op hem afstappen of mensenschuw wegsluipen.

Ik zit in het vliegtuig, klaar voor opstijgen.
Dan zie ik dat op een breuklijn water zit. Het druppelt. Harder. Er komt een straal naar beneden.
Ik bel de stewardess en wijs haar erop.
Ze doet ‘eh-huh’ en loopt weer weg.
Ik loop achter haar aan.

Het toestel taxiet. Achter zie ik bij een andere breuklijn ook water.
Kijk nou toch! Ik moet me koest houden en gaan zitten.
We stijgen op en steeds meer water stroomt naar beneden.
Dan draait het vliegtuig abrupt en erg laag vliegen we terug over Amsterdam.
Halen we Schiphol?

(de voorpret is begonnen)

Ik droom dat ik in Amerika ben en alleen mijn American Express card bij me heb (dus niet Visa en Mastercard). Ok – moet kunnen.
Dan word ik beroofd van mijn handtas en heb ik helemaal niets meer.
In het motel waar ik ben zeg ik dat het vast snel goed komt, dat ik een vervangende kaart zal krijgen.
Men reageert sceptisch: hoe moet dat lukken nu ik me ook niet meer kan legitimeren.
Mijn paspoort is immers ook gestolen.

1x per week slik ik 1 seresta in de hoop op lang slapen en zoet dromen.
Dat is op zaterdagavond.

Ik slaap lang.
Ik droom dat ik een man tegenkom die ik in ut echt ook erg aantrekkelijk vind.
Hij legt mij een briefje voor met zijn eigenschappen. Er staat o.a. in dat hij soms na een heerlijke nacht met mij dagenlang zich onbereikbaar gaat houden en dat ik daarover niet moet zeuren. Kan ik dat aan?
Nee, weet ik. Daarvan word ik stapelgek.

We kussen. Hij smaakt vies. En hij kust niet goed.
Toch blijf ik met hem optrekken.
We zijn in een grote groep. Hij gaat wat verder weg van me zitten totdat iemand anders zich laat ontvallen wie mijn man was (iemand met enige status).
Dan staat hij op en gaat achter me staan en trekt me tegen zich aan.

Niet lang erna komt iemand binnen die vertelt te zijn bedreigd door terroristen en mogelijk komen ze straks langs en schieten ze ons allemaal dood.
Met de man-van-mijn-droom en nog een aantal anderen ga ik in een andere kamer zitten.
Me tegelijk bewust dat dat niet hoeft te helpen.

Het is half negen en ik heb uit-ge-slapen.

Ik overweeg om weer les te gaan geven.
Vanwege de lange vakanties en veel geld.
(zo heb ik het dus destijds ervaren tot ik gillend gek werd van de kids)

Ik bespreek dit met een paar mensen.
Buiten, in een parkje.

Wanneer ik wil weggaan blijkt mijn tas weg. Ik vind hem terug – bijna leeg.
Wég zijn portemonnee, giropassen, kredietkaarten, autosleutels, autopapieren.
Ik kan niet eens meer zelf naar huis.

Ik heb geen huis meer en kan niet een nieuw huis bekostigen maar misschien wel delen met een andere vrouw.
Ik tref iemand en zeg dat voor mij delen betekent dat ik wel een eigen wc en badkamer heb.
De vrouw in de droom blijft vaag (ik ken haar ook niet in het echte leven, geen idee voor wie ze staat).

Ik bekijk een huis. Het is een etage van een huis in Amsterdam-Zuid. Een grote etage.
Uitzicht op een mooie tuin.
Ik dwaal er rond, open deuren en nog meer deuren en o – wat zijn er veel kamers.
Welke zal ik nemen. Deze of toch die.
Ik ben verrukt.

Maar mijn katten. Kunnen die wel naar buiten.
Dat kunnen ze. Langs mooie oude trappen, begroeid met klimop.

Ik word rondgeleid door een man, zo mooi. Precies Sam Waterston.
Hij is de eigenaar van het huis. Hij woont met zijn vrouw op de begane grond.
Got wat is hij mooi. Alleen al om hem wil ik deze etage hebben.

Dan kust hij me en ah! dream come true maar we worden betrapt.

Terugkomende dromen de afgelopen week.
Ik ben op reis maar niet alleen.
Vrouwen die ik niet of oppervlakkig ken zijn méé.
Ze morren wanneer ik ergens heen wil. Maar omdat ik (waarom in vredesnaam) de reis voor ze betaal moeten ze me wel volgen.

Vanochtend vlak voor het wakker worden.
Ik moet snel mijn koffer pakken, heb de laatste bus van het motel naar de luchthaven (Los Angeles dit keer) gemist. Snel ruim ik kasten uit, grijp wat verspreid door de kamer ligt en ontdek dan dat mijn reisgenote aan wie ik toch al de pest heb onze enige koffer al voor tweederde met háár spullen heeft gevuld.
Allemaal lappen stof die ze net gekocht heeft.

Haal het eruit! Ik schreeuw het. En doe het in plastic zakken.
Reis jij maar als bag lady.

Wat voelt dat goed. Alle haat in 1x er uit gegooid.
Hoe een shitdroom toch nog goed afliep.