Ik word gebeld door de Knaagdierenopvang.
Of ik twee cavia’s kan plaatsen.
Tuurlijk.

Ik ga erheen en de ene lijkt erg op een kitten en de andere op een pup.
Ik zeg er wat over maar de reactie is dat ik gek ben.
Jamaar, reageer ik: die staarten!
Die vallen af. Het zijn echt cavia’s.

Eenmaal hier zijn er allerlei nare mensen om me heen gekomen.
Die mijn aandacht afleiden van de cavia’s (als het dat zijn).

Ik probeer weer te focussen en plaats het vrouwtje in de groep.
De reacties van de al aanwezige caven zijn ok.

Dan het mannetje. Ik aarzel.
Maar amper heb ik hem geplaatst of de wekker gaat (en dat klinkt zó stom maar het is dus echt zo).

Ik volg een opleiding aan een HBO.
Ik heb overgangstentamens gedaan.
Opeens wordt alles vervroegd gesloten voordat we de uitslagen hebben.
Ik klamp een docent aan: “Ben ik over?”
“Volgens mij niet” of “ik dacht het niet” zegt die.
En eigenlijk is dat vaag maar ik begrijp het als “nee” en ik zeg: “dan stop ik ermee”.
Waarna ik half bewust ben dat het raar is dat ik die opleiding volg want waarom zóu ik.

Nieuwe scène: ik wil een brief posten.
Een oude vrouw rukt mij de envelop uit handen en opent hem. Ik ruk terug en zij houdt stevig vast zodat ik haar heel gemeen in haar arm krab.
Ziezo – envelop terug. Nu op zoek naar een brievenbus.
Maar alle brievenbussen blijken verwijderd of afgesloten.
Ik raak steeds verder van de school, wil een taxi of anders de tram ernaar terug nemen maar ik heb geen tas bij me en dus ook geen geld.
Waar is mijn tas eigenlijk?

– wekker gaat –

(gevoel over de droom: rot)

Precies zoals ik heb gepland (kleine ‘toevalligheden’ en veel-bij-elkaar-zijn regelend) komt er een moment dat de man op wie ik mijn zinnen heb gezet op me valt.

We kijken elkaar in de ogen en opeens wordt hij zich bewust van ‘gevoelens’die hij voor me heeft en dat hij aan me wil zitten. Mooi zo.
Al voorzie ik ook problemen aangezien hij een vriendin heeft. Maar dat zien we dan wel weer.

Volgt een lange wandeling door de stad over ‘hoe nu verder’ maar vooral toenemende erotische spanning die uitmondt in tegen elkaar aanliggen en dan eindelijk: de kus.
Alleen is hij een beroerde kusser. Ik krijg direct een dikke tong in mijn mond die daar maar zo’n beetje ligt. Jakkie.
Dus, denk ik, moet ik weer van hem af.

We raken even uit elkaar (hij moet naar zijn werk) en hij mailt me.
Beetje zakelijk. Met ‘groet’ eronder. ‘Groet’??
Dan: een mailtje met een foto van hem met vriendin. Mm.

Verdomd. Hij dumpt *mij* nog voor we goed en wel zijn begonnen.
Nou zeg 🙁

Na een écht griezelige droom (wat moet er een inktzwart plekje in mijn ziel zitten) lig ik van drie tot twintig over vier wakker. Dan val ik in slaap en droom dat ik naar de universiteit in Utrecht ga om daar de film La Forza del Destino te zien.
Een verfilming van de opera dus.

Maar het programma blijkt gewijzigd en er is een kinderfilm.
Het enige leuke: de aantrekkelijke (jongere) man naast me wil wel een beetje met me vrijen.
Maar wanneer ik wegga volgt hij niet.

Dan begint het pas echt want ik kan mijn auto niet vinden. Hij staat niet waar ik denk dat hij staat. Ik probeer een andere uitgang. Ook niet.
Ik druk op het alarmknopje (heb ik helemaal niet bij de Polo, alleen bij m’n Amerikaanse suv’s). Heel in de verte hoor ik iets.

Ik loop erheen. Het is zeker een half uur verder. Daar nog eens de alarmknop: niets.
Dit herhaalt zich een paar keer tot ik wanhopig iemand aanklamp.
Die gaat met me na waar ik de universiteit ben binnengekomen en concludeert dat mijn auto dus echt moet staan op de eerste plek die ik probeerde.

Ik loop weer terug wanneer de wekker gaat. Ik mep ‘m uit (“nu even niet”) maar anders dan andere mensen die smoezen “ik ben ben door de wekker heen geslapen” heb ik drie katten met ingebouwde wekkertjes die me om tien voor zes echt uit bed hebben.

Ik kom terroristen tegen (ach ja – dat moest er ook eens van komen).
Ze geven mij en nog een paar mensen de opdracht om voor een bepaald tijdstip een Boodschap over te brengen aan het Gezag (het onze) want anders ontploft er een bom.
We haasten ons en komen aan bij een gebouw waar blijkt dat mijn mobieltje leeg is.

Omdat dit (in de droom) tevens mijn computer is vraag ik of iemand me kan helpen het op te laden. Heeft iemand misschien hetzelfde merk en dus dezelfde oplader.
Ik krijg geen hulp. Ik moet, zegt men, voortaan maar met de hand schrijven.

Waarna een man die ik beschouw als aardige virtuele vriend (dit is weer een andere dan van die foto) mij verdringt uit mijn baan van docent aan een universiteit. Wat ik in de droom ben.
Et tu, Brute.

Ik stap uit bed waar ik het dankzij seresta (waarop ik mezelf eens in de x maanden tracteer) tot acht uur = klaarlichte dag heb uitgehouden.

Zodat ik *niet* trap op het muisje dat Guus zo lief heeft klaar gelegd voor mijn ontbijt.

Jammie!

Ik ben bij mensen op bezoek die aankondigen dat wé het laat gaan maken.
We gaan doorhalen tot zeker twee uur.
Kan niet, zeg ik, want ik moet morgenochtend Radio 1 Journaal luisteren.
Ik neem een taxi en ga naar mijn huis aan de Wilhelminastraat in Amsterdam.

Daar staat een grote groep bedelaars uit een oost-Europees land.
Ze zijn vervloekt, zeggen ze. Ik moet ze in huis nemen. Of anders erg veel geld geven. Anders treft de vloek mij ook.
Dat dat gebeurd is zal ik merken wanneer 1 van mijn katten sterft.

Ik loop langs ze heen naar binnen. Daar zijn twee meisjes die ik ken. Ze hadden beloofd al weg te zijn maar nu lijken ze toch echt hun spullen bij elkaar te pakken.
Enkele van de bedelaars zijn me achterna gelopen. Ze herhalen hun dreigement dat ze brengen als een voorspelling.

Ik weet dat ze me in de tang hebben. Twee van mijn katten zijn buitenkatten.
Ik zie al voor me hoe ik een lijkje voor mijn deur ga vinden.

Ik schrik wakker en ga piekeren.
Hoe ben ik toch weer in deze reeks ‘onveilig in eigen huis’- dromen beland.

Ik ga met anderen wonen in een huis in Brabant.
De anderen hebben het uitgezocht. Het is een oud huis. Met veel gebreken.
En het staat nog vol met spullen van de vorige eigenaar.

Zo is er een telex die nog steeds regelmatig berichten uitspuwt.
Over vogels. Over literatuur.
Spannend om te zien waarop de man geabonneerd was.

Hij had een gigantische bibliotheek. En een kamer met magie.
Probeer maar, zegt iemand.
Hij geeft me een klein doosje in handen. Ik open het. Niets.

Nu moet ik iets lezen in een roman en dan aan het doosje ruiken.
Dat geeft dan een geur die hoort bij de sfeer van het boek.
Ik probeer het. Het klopt.
Cool.

Ik ga verder dwalen. Nóg een kamer (er komt geen einde aan – wat is dit een groot huis).
Buiten de kamer staan mijn toekomstige huisgenoten te praten. Ik kan ze half zien weerkaatst in een spiegel.
Mario gaat bij ze staan.

Mario? Mario is al zeker tien jaar dood.
Opeens herinner ik me dat dat ook een deel van de magie van het huis zou zijn.
Dat je dode mensen kon zien in spiegels.
Maar ik *wil* helemaal geen dode mensen zien.

Totale paniek.

In Amerika heb ik de ene nare droom na de andere.
Volle nachten beleef ik. Woelend van het ene drama naar het andere.
Ik vraag me af waar al die demonen vandaan komen die zich zo een weg naar mijn bewustzijn worstelen.
Het voelt zo onnodig. Want als ik iets doe is het wel in ut echt malen over wat me dwars zit.
Volgens mij verdring ik bar weinig.

Gisteren bij AvroOpDeMiddag (zoals HagensOpDeMiddag opeens heet – is Hagens geloosd?) op bezoek bij Pia Dijkstra de droomduidster Ada de Boer.
Ze legt me uit wat mijn terugkerende examendromen betekenen: ik stel te hoge eisen aan mezelf en construeer daarom testen waarvoor ik faal.

Maar waarom hebben sommige mensen zo véél nare dromen, vraagt Pia Dijkstra en ik veer op.
Mogelijk, Ada de Boer wil zich niet vastleggen, maar toch: mógelijk omdat ze daar ’een talent’ voor hebben.

En als ik meer wil weten moet ik haar boeken maar kopen.

Ik volg een opleiding waarvoor ik een stage moet lopen.
Iemand die dezelfde opleiding volgt vertelt dat zij nog niet is ingeloot.

Drie dagen later vind ik een stapel post die vertraagd is bezorgd. Met een overzicht van de stages. Handgeschreven staat erbij dat ik kan meedoen en dat ik kan kiezen uit de plaatsen Sliedrecht, Oegstgeest en nog wat.

Het wordt óf een bejaardensoos, of een jeugdhonk of een koor waar veel Bach wordt gezongen. Mijn taak zal zijn te vragen: “zit u goed, wilt u iets eten of drinken, kan ik iets anders voor u doen”.
Mm. Das nou niet echt *ik*. Wat voor opleiding kan dit zijn?

Intussen sjouw ik ook met een transistor rond om te gaan douchen en tegelijk naar het Radio 1 Journaal te luisteren. Maar dé douche is kapot en bij de andere staat een rij van zes mensen en zelfs als die allemaal maar vijf minuten douchen duurt het dus een half uur voor ik aan de beurt ben.

Ik besluit het douchen over te slaan. En besluit verder om wat de opleiding ook mag zijn die stage niet te volgen. Misschien, denk ik, gaat mijn Winkel wel erg goed lopen zodat ik daarvan kan leven.

Om half drie is het uit met de nachtrust en begint het gepieker.
Ik hoor het vijf uur slaan, zie tien over vijf en dan beginnen de dromen.

Ik sta in mijn ochtendjas op een groot plein. Het is er verlaten maar uit een overigens donker café komt harde stampmuziek. Ik doe de deur van een huis open. Het ligt onder het stof. Het is niet mijn huis.

Ik loop door een stad, iedereen zingt er. Richard Strauss zo te horen. Wel vrolijk.
Ik begin ook te zingen, ik wil er bij horen. Dan merk ik dat ik niet gezien word. Mensen kijken langs me heen, lopen door me heen. Ik besta niet.

Ik word wakker en overal gaan wekkerradio’s aan die ik 1 voor 1 uitzet maar dan beginnen er weer andere. Over mijn kamervloer loopt een cavia en daar is er nog 1 en daar nog 1 en ook Nina is erbij en ‘aha’ denk ik: ik droom dus want dat kan niet – die is dood.

Ik ga naar beneden en daar zijn werklui. Een wil me laten zien dat er een diep gat is in het halletje. Kan me niet schelen: doe er dan iets aan. De andere twee willen ook mijn aandacht. Ik wil weg en zeg: gaan jullie maar aan het werk, ik ga boven naar het Radio 1 Journaal luisteren.
Maar de trap is gebarricadeerd met een stoel en met kussens en ik probeer me er langs te worstelen en ik word nijdig want ik denk dat dit niet kán en dat ik het dus moet overwinnen.

Dan gaat de echte wekkerradio.
En ergens midden in de nacht heb ik nog gedacht: ik druk ‘m uit en sta later op.
Nu: no way.
Ik moet ontsnappen aan mijn ziel.

Ik moet terug naar de lagere school (allemachtig! wat wil m’n ziel me nu weer voor boodschap sturen?).

Ik ga op pad maar merk na een tijdje dat ik te laat zal aankomen.
Wat nu.
Tien minuten te laat de klas binnenkomen lijkt me op zich al vreselijk maar zeker als enig oud/volwassen mens in een klas vol kleintjes. Valt nogal op.
Zal ik deze dag dan laten schieten en morgen gaan? Maar dat valt óók extra op als enig groot mens etc.

Ik passeer een bruin café waar Tom Egbers een lezing zal houden.
Ik aarzel en besluit dan erheen te gaan. Alleen boven ergens zijn nog stoelen en terwijl ik er een zitplaats zoek verdringen zich meer mensen en opeens is er geen stoel meer vrij.
Dan niet.
Ik ga op de grond zitten in lotuszit.

“Kijk! een eend” zegt iemand en wijst op iets wits. Maar dat is Guus die me blijkbaar gevolgd is en hij komt de trap op en nestelt zich op mijn schoot.
Ik ben verontrust want we wonen aan de plebs-kant van het Vondelpark en dit café is aan de sjieke kant en ik vind het idee dat Guus daar zomaar rond loopt helemaal niet leuk.

De makelaar belt aan.
Het komt ongelegen zeg ik – het Radio 1 Journaal begint net.
Dit zal ik willen horen, zegt hij. We hebben het huis.
Goh, dat is vlug gegaan, denk ik. Want ik heb het nog niet eens bekeken.
Maar ze zijn akkoord gegaan met mijn eerste bod en dat is een laag bod (in de droom € 378) dus: leuk.

Laten we erheen gaan, doet de makelaar opgewekt. En we wandelen naar het mooie huis op de heuvel dat groot (erg groot) lijkt. Overal is licht aan. Het ziet er gezellig uit.
“Het is wel eens gekraakt” vertelt de makelaar. O.

We lopen naar binnen. Trapje op, soort veranda, mooie ruime kamers, overal mensen.
Morrende mensen. Die zich er zomaar niet uit laten zetten, zeggen ze tegen elkaar. Het is hún huis. Zij moeten wónen.

Makelaar en ik lopen weer naar buiten. Oei, zegt hij.
En: Het wordt lastig dit huis weer kwijt te raken.
En: wat nú.

Drie nachten achter elkaar droom ik van mannen.
In droom 1 zit ik op een festival tussen het publiek en fotografeer iemand die artiesten aankondigt.
Is het Jeroen Tjepkema? Hij lijkt er wel op.
Hij draagt een spijkerbroek en een overhemd dat openvalt boven zijn navel.
Wat me pas opvalt bij het terugkijken van de foto’s.

In droom 2 woon ik in Amsterdam-Zuid en maak fietstochtjes door de buurt in de avond.
Zo kom ik ook langs een aardige Turkse winkelier alleen vertelt die me dat hij een aap houdt als huisdier om die bij een wedstrijd te gaan doodschieten.
Zodat ik hem niet meer aardig vind.
Maar de droom eindigt met een thuis komen bij een aantrekkelijke man van mijn leeftijd die me hartstochtelijk kust waar ik me veel van had voorgesteld – alleen vóel ik niets.

Droom 3.
Ik trek op met een veel jongere, erg mooie homo man.
Ik beland met hem in bed. We knuffel-vrijen.
(zou dit geïnspireerd zijn door SATC van gisteren vraag ik me af)
Het is volstrekt duidelijk dat hij niets seksueels wil en dat ik dat ook niet moet willen.
Maar omygot wat is-ie lekker.
Wat ik onderdruk.
En dan is het maar makkelijk dat vrouwen geen erecties krijgen die ze verraden.

Ik ben bijna afgestudeerd (mijn got – houden die dromen nou nóóit op) wanneer er een nieuw vak wordt toegevoegd.
Het is een beta-vak. Natuurkunde of een variant erop.

De docent (begin veertig, mooi) vindt me aantrekkelijk. Hij wil me de examenopgaven geven.
Ik weet niet wat ik met de situatie moet.

Ik beland bij mijn postvak met erg veel post.
Boeken die me kado worden gedaan. Lieve brieven van vrienden van vroeger.
Lieve brieven van mannen die ik leuk vind maar met wie ik (nog) helemaal niks heb.
De examenopgaven.

Ik worstel met ‘zal ik ervan gebruik maken’ maar ook weer niet.
Niet dat ik al besloten heb het wél te gebruiken maar het speelt niet in mijn hoofd.

Ik word – gewoon – wakker.
En ik wou dat ik eindelijk in mijn dromen een keer ‘afgestudeerd’ kon zijn.