Ik woon in een érg grote flat.
Wanneer ik wakker word blijkt die leeggehaald. Werkelijk alles is weg.

Dan hoor ik iets in 1 van de kleinere kamers.
Daar is een meisje dat lijkt op Britney Spears.
Zij is het die mijn spullen heeft gejat.
Omdat ze boos op me is.
Waarom? Ik kom er niet achter.
Maar (mijn onderbewuste slaat nu echt op hol): we raken aan het vrijen.
“Is er niet nog ergens een matras” vraag ik.
Nee. Dan maar op de grond.

Wat-een-droom.
Want ik heb rare stiekeme verlangens maar vrijen met Britney Spears of een meisje dat op haar lijkt hoort daar niet toe.

Ik deel het bed met een buitengewoon aantrekkelijke man.
Alleen moet ik hem nog even letterlijk wakker kussen. Hij ligt nl te slapen en is zich nog niet bewust van mijn aanwezigheid laat staan van hoe leuk we het samen kunnen hebben.
(mijn onderbewuste fantaseert wat af)

En net wil ik hem wakker kussen wanneer ik denk: het is half zes, ik moet opstaan voor het Radio1 Journaal. Wat ik doe aangezien plicht voorgaat (daar is de echte Jeanne weer).
Ik maak ontbijt en zet de tv aan waarop niet een herhaling van het NOS journaal is maar een live uitzending.
Het Songfestival. Dat is uitgelopen.

Het ziet er heel rommelig uit. Jeroen Overbeek loopt er rond als regisseur en je hoort zijn aanwijzingen. Hij heeft een stoppelbaard. Wat kan betekenen dat hij indien niet op de buis zich niet zo grondig scheert. Of dat de uitzending al érg lang duurt.
Er is ook een Filiaal. Nu op tv. Met Joris van de Kerkhof. Die tv doet alsof hij niet anders is gewend. Maar die er heel anders uitziet dan ik had gedacht.

Ik ben blij dat ik vroeg ben opgestaan. Dit had ik niet willen missen.
(dat ik met dat gevoel deze droom afrond zegt iets heel raars over mezelf denk ik)

Ik ben in een gebouw op een heuvel.
Er zou een fantastische rommelmarkt zijn. Mn boeken.
Maar er zijn weinig boeken en die er zijn vallen erg tegen.
Wel veel knikkers en een man in pak graait en graait en graait.
Voor eBay, vraag ik. Inderdaad.

Ik besluit weg te gaan en ben op de fiets en duisternis nadert.
O jee, zeg ik tegen een vrouw. Als ik dat maar haal. Want die route fiets ik heel af en toe en het laatste stuk is heel erg lastig de juiste weg vinden.
Geen borden.
Je moet het wéten.
En als het donker is lukt dat niet.

Ik ga op pad en eerst fiets ik langs open veld met prachtige weilanden.
Dan, het is nog steeds licht, rijd ik het bos in.
Maar het bospad is ruw en hoe ik ook mijn best doe ik trap en trap tegen een onneembare helling op.
En het licht zie ik minder worden.
Ongerustheid bevangt me.

Ik ben in een gezelschap van juristen.
Ik krijg ruzie met een meisje. Achter in de twintig. Ietsje slutty.
(vriendinnetje van de hoofdofficier, fluistert men – en tevens zijn secretaresse)

De ruzie loopt hoog. Ik gooi tomaten en eieren naar haar.
En ga dan achterin de zaal zitten.
Waar mensen naar me kijken.
Sommigen sort of amused. Anderen woest.

Iemand staat op en leest me de les.
Dan komt de opperjurist binnen die ik nog ken van vroeger, maar vroeger is heel erg vróeger en ik ben dus heel erg verrast wanneer hij zonder ook maar een nader onderzoek in te stellen zegt dat ik juist heb gehandeld.

Nou – whoa – fijn.
Waarna ik met deze man en een andere vrouw naar het station wandel. In het donker.
We moeten over een smalle balk boven water waaruit een hand van een (dood) mens naar boven steekt.
Ze loodsen me er langs.

Best een leuke droom denk ik bij het wakker worden.
Maar ook raar. Want had ik wel gelijk in het conflict met dat meisje?
Maar wat de in de droom zoveel bevrediging gaf: al die mensen die er waren die ik kende uit mijn vorige leven en die me al tien jaar negeren en hier zo niet mijn kant kozen ook weer niet tégen me kozen.
Alsof ik bij ze hoorde. Toch, een beetje.
(rare droom: ze hebben me op een enkeling na direct na de dood van m’n man keihard laten vallen – wil ik dat in mijn fantasieën wegpoetsen?)

Met een aantal anderen doe ik een spel in de buurt in Amsterdam waar ik gewoond heb: bij het Staringplein. Aan het eind van het spel mogen we allemaal iets uitzoeken. Iedereen graait gretig in mooie dingen. Ik blijf over met twee kandelaars.

Ik wandel naar mijn huis in de Wilhelminastraat maar daar blijkt iemand anders in te wonen. Ik moet een nieuw huis zoeken. Eerst maar eens langs een makelaar. Maar mijn fiets is gestolen.

Op een straat zie ik helemaal plat Guus en Eebje liggen. Dood! denk ik. En: er komt een vrachtwagen heel hard aanrijden, dadelijk zijn ze alleen nog maar verpulverde rondgespatte ingewanden. Ik til ze op, en ze blijken alleen maar te slapen (op de snelweg! wat stom!). 

Ik loop door een soort bazaar en koop daar een nieuwe fiets. Wanneer ik bezig ben met afrekenen komen Guus en Sammie binnengerend – die zijn me gevolgd.

Ik droom wat af vannacht en daarin vergader ik en woon ik feesten bij waar ik me niet thuis voel (what else is new).

Iets voor drie uur zit ik met twee anderen in een auto en rijd over een drassige weg die opeens érg slecht wordt. We besluiten te voet verder te gaan. De vrouw die de leiding heeft wijst wat lacherig naar beneden: daar wil je niet in vallen, dat is drijfzand. Waarna zij en de man in het gezelschap zich in veiligheid brengen en mijn stuk aarde afbreekt en ik richting drijfzand stort terwijl zij zó hard “Neeeeee!” roept dat ik wakker word.

Om niet meer in te slapen – hoeveel mooie fantasieën (die mooie dromen moeten opleveren) ik ook probeer te bedenken.

De dood tegemoet in drijfzand – wat een nare droom. Wil ik wel weten wat die kan betekenen?

Vannacht de ultieme faaldroom.

Ik moet eindexamen doen (hoewel ik in de droom een stuk ouder ben, maar er is alsnog ontdekt dat ik destijds gezakt ben).
Ik zit te klungelen met Frans maar de rest ging wel, dacht ik.
Maar ik faal – en niet zo’n beetje.

Een 2 voor Frans (inderdaad). Maar ook een 1 voor Latijn (hoe kan dát nou).
En alle vakken waarvoor ik normaal hoge cijfers krijg: zesjes. Ook het opstel (dat is zo mogelijk nóg merkwaardiger dan de 1 voor Latijn).

Ik word apart genomen en in een kamertje neergezet.
Opdat er een plan kan worden gemaakt voor bijlessen. Want als ik nou maar de hele zomer de hele dag elke dag hard leer, kan ik misschien in september succesvol in de herkansing.
Wil ik dit echt, denk ik. En: wat als ik dat diploma gewoon nooit haal.

Waarna ik wakker word en het is half vier en wanneer ik twee uur later uit bed moet herinner ik me de droom alsof ik hem net heb gedroomd en voel ik me even beklemd (Wim Kan: “hebt u dat ook wel eens, het zgn. beklemd wakker worden“).

Daarna leg ik de laatste hand aan het artikel over Andy Houtkamp en stuur het hem toe.
En schrijf drie mooie stukjes voor Fanlog. Waarover nimmer nooit iemand anders uit zichzelf zegt dat ze mooi zijn dus daarom nu tegen mezelf “goed gedaan, jochie”.
Dank je, ikzelf.

Slecht geslapen, veel gepiekerd en tegen de ochtend een droom.
Ik rijd op de weg van Kingman naar de Hoover Dam.
Ik ben beland op de vluchtstrook. Wanneer ik terug wil op de weg zie ik dat de bermpaaltjes hier niet (meer) in de berm staan, maar op de lijn tussen de weg en de vluchtstrook.
Ze staan dicht bij elkaar dus dat wordt lastig tussendoor rijden.

Dan slaat mijn auto op hol.
Harder, harder gaat hij. Ik kan hem amper in bedwang houden.
Tussen die paaltjes terug de weg op lukt nóóit.

Wakker (het is zeven uur) en ik laat Femke en Agnes naar buiten.
Terug in bed voor “1 mooie droom”.
Maar mijn ziel heeft die niet voor me en mijn lichaam wil ook niet meer dus sta ik op.

Nu vragen bedenken voor Andy Houtkamp (die ga ik interviewen).

Alweer twee dromen – het kan niet op.
Eerst zit ik aan een rondetafel met veel wetenschappers, vooral vrouwen.
Het ‘rondje’ nadert mij. Ik moet gaan zeggen wat ik ben/doe.
‘Ik ben journalist’ ga ik zeggen. Want dat ben ik misschien wel niet meer, maar dat voel ik me wel.
Snel bedenk ik wat bezigheden op dat terrein die ik kan verzinnen.

Droom 2: ik ben aan het werk als journalist. Terwijl ik binnen sta hoor ik buiten rumoer. Er zit iemand naast mijn auto. Die haalt de velgen eraf. Hé roep ik waarop de man op een motor stapt en wegrijdt.
Later: mijn auto is weg.
Nog later: ik ben van mijn handtas beroofd.
Er is een vrouw in een grote Amerikaanse slee die de dader is. Ze tart me.
Mensen om ons heen, ook mensen die ik kén, bemoeien zich er niet mee.
Gebelde politie komt wel kijken maar doet ook niks.

Alweer een dag waarop ik het helemaal niet erg vind dat de wekker gaat die me uit mijn nachtelijk geploeter los rukt.

Ik ben op een grote bijeenkomst met veel erg populaire mensen.
Met enkele ervan praat ik ook.
Een, twee, drie, vier keer stapt iemand op me af. Iemand die ik niet ken. Man en vrouw.
Ze zijn verontwaardigd. Omdat *ik*, helemaal niet populair, geen moeite doend, daar toch bén. Ik heb er niets te zoeken, zeggen ze. Ik moet wég.

Ergens tussendoor ga ik ook weg.
Niet vanwege de boze koppen maar omdat ik een brief moet posten.
Langs een drukke straat parkeer ik mijn auto, loop naar de brievenbus, post de brief en wég is mijn auto.

Terug naar de bijeenkomst waar 1 van de allerpopulairste mensen zich bereid verklaart met me te gaan zoeken. Wat de anderen nog bozer maakt.

Dit was een droom van vannacht. Ik snap ‘m niet maar ik vermoed ‘een boodschap’.

Tot een uur of vier ging het goed.
Ik sliep een diepe aangename slaap met tegen mijn hoofd Eebje, in mijn armen Sammie en tegen mijn voeten Guus.
Wat wil een vrouw nog meer.

Toen kwam de droom waarin een man via de (open) achterdeur mijn huis binnenliep slechts gekleed in een om de heupen geslagen handdoek.
Hij nam me op, met een schattende blik die neerkwam op ‘niet veel soeps maar een gratis fuck is nooit weg’.

Volgende droom: telefonische hijger waardoor ik mijn huis ontvlucht om aan de telefoon te ontkomen.

Nog een droom: muizenplaag waardoor ik – inderdaad – wéér mijn huis ontvlucht.

Ik durf niet meer te slapen en moet gelukkig toch vroeg op.

Ik heb het huis van mijn dromen.
Het zijn twee etages aan ergens een park in Amsterdam-Zuid. Het Vondelpark? Nee.
Erg groot. En er lijkt geen eind aan te komen. Steeds méér verborgen kamers blijken er te zijn. Ik ben verrukt.

Alleen: er lopen steeds mensen binnen. Die de vorige bewoner kennen.
Ook heb ik de telefoon vergeten over te zetten. En heb ik verzuimd verhuiskaarten te versturen.

Ik maak een lijstje van wat allemaal móet incl. veel hang- en sluitwerk want het benauwt me wel, al die grote ramen direct aan het park.
En een ander slot op de deur want daar zijn wéér twee mannen die ik niet ken.

Een ervan begint Eebje te pesten. Niet doen, zeg ik. Ze vindt het leuk, zegt hij.
Nee, zeg ik. Ze is seniel, ze weet niet hoe ze zich moet verweren.
Eebje loopt weg. Ja, zegt de man, nu zie ik dat ze oud is.

Het Radio 1 Journaal stopt ermee.
Er is een afscheidsprogramma. Rob Trip presenteert.
Ik ben met andere gasten in de studio.
Na afloop maakt hij een rondje en komt ook bij mij.
Hij geeft me een hand en zegt ‘dag, Jeanne’. Wat me in de droom merkwaardig ontroert.
(let wel: in de dróóm)

Daarna volgt een diner waar alles verschrikkelijk uit-loopt en een man die ik niet leuk vind iets met mij wil. Zodat hij wanneer blijkt dat ik niet wil mij toezwaait vanuit zijn dikke auto ipv me even naar huis te brengen.
Terwijl het duister valt stap ik op een fiets en rijd vanaf ergens in een bos naar ergens richting huis.

Wakker: kutmail in m’n mailbox. En de zeer gepeperde rekening* voor het omzetten van Fanlog.
Op de radio Rob Trip die 1 van mijn favoriete platen voor me draait.
Cher. Met ‘If I could turn back time’.
Da’s toch wel weer lief van ‘m.

* ik bedoel niet dat de rekening onredelijk hoog is gezien de hoeveelheid werk maar dat hij erg hoog is in verhouding tot mijn inkomen