Ik mocht uitslapen, lag tussen half vier en half zes wakker (dit is géén droom) maar toen kreeg ik een rondleiding door mijn ziel.

Eerst ontmoette ik allerlei mensen uit ‘vroeger’. Die aardige dingen zeiden over ik van vroeger. Zoals dat ik in de commissie die ik met ruzie heb verlaten 1 van de beste krachten was (jammer dat ze me dat destijds niet zeiden en me smeekten te blijven).

Ik ging in mijn eentje naar een concert in Amsterdam. Tenminste: dat wou ik. Maar opeens was het mooi weer en besloot ik te gaan lopen naar mijn kamer aan de Weesperzijde, de kamer die ik altijd heb aan-gehouden als pied à terre (dit zit vaker in mijn dromen maar is niet waar).
Het was een prachtige wandeling, ik genoot van de stad. Alleen bedacht ik opeens: ik heb daar niets te eten. Laat ik dus in elk geval brood, eieren, thee en sap kopen.
Ik liep een supermarkt binnen. Eerst snapte ik niet hoe de wagentjes werkten (ze moesten in elkaar gezet). Toen bleek mijn portemonnee gerold. Máár ik had van iemand een bankpasje gekregen met een afbeelding van Navratilova erop. Alleen: dat deed het niet.
Waarna een man medelijden met me kreeg en me een biljet van 20 Euro gaf. En nee, hij hoefde het niet terug.

Dwars hier doorheen blijk ik bij een groep populaire mensen te horen. De meesten veel jonger dan ik.
Het is me een raadsel waarom ze me accepteren als 1 van de groep.
En eigenlijk hoor ik er ook niet écht bij. Maar ik mag rondhangen.
(dit slaat denk ik op de Twitteraars)

Alleen zijn daar ook (andere) mensen die ik ken van vroeger die mij vragen wat ik ben gaan doen. Wat er van mij geworden is. Ik had toch zoveel talent. Ik was zo goed op weg, ik ging het toch helemaal máken.
Rotvragen vind ik dat altijd. Irl en ook in de droom.
Wat moet ik zeggen? Maar de man tegenover me (die het wél heeft gemaakt) merkt dat ik me rot voel onder zijn vragen en begint over iets anders.

Dat was het en ik stond op.
Vroege Vogels aan. Die bij Stichting Aap waren. Leuk.

(Achtergrond: ik maakte met mijn man tien jaar lang trektochten door de woestijn van Utah en Noord-Arizona)

Ik zal een vrouw een stuk woestijn laten zien. Ergens bij Blanding, UT (geloof ik).
Een merkwaardig soort woestijn, bijna coulissenlandschap.
Je klimt eerst tegen slickrock op, daalt dan af en dan heb je een vallei met aan het eind bossages en daarna nog een vallei en zo gaat het door.
De (jonge) vrouw in mijn droom ken ik vaag. In het echt is ze niet iemand die ik ken (die vallei ken ik trouwens wel, al zou ik hem niet meer kunnen vinden).

We lopen een paar uur en vinden dan een huis.
Een huis waar mensen feest gaan vieren. Omdat de eigenaar jarig is.
Vieren wij mee?
De eigenaar is een populaire presentator (ja: die).
Hij is mooier dan ik me hem herinner. Ik wil graag blijven. Bij hem zijn.
Tegelijk zie ik het weer donker worden en denk ik: het gaat regenen, als we voor noodweer terug willen zijn moeten we nu vertrekken.
Maar: wat is hij mooi.

Dan begint (dit is weer echt) Eebje te loeien en te zeuren en naar mijn ogen te krabben.
Allemaal goedbedoeld om aandacht. Maar wanneer ik weer in de droom zak is die verziekt.
De presentator heeft mij ontdekt en wil me weg hebben. Omdat ik een stalker ben.
Nee, zeg ik, dat ben ik niet, echt niet.
Maar ik moet wég.
En hij spreekt me toe met “u” om de afstand tussen hem en mij te benadrukken.
En zegt ook nog eens dat ik immers 10 jaar ouder ben (vandaar ook: “u”).

Ik sta vanuit de bovenverdieping van mijn huis de tuin in te kijken.
Er zijn andere mensen bij. Bezoek.
Er ligt een kip in de vijver. Ze kan er niet meer uit.
Ik hol naar beneden. Een man volgt mij.
In de tuin blijkt de vijver enorm te zijn, hij stroomt over.
Ik spring erin en waadt naar de kip die onder water verdwijnt.
De man springt mee en samen redden we Hillary (die in het echt al dood is – raar).
Daarna tril ik van de kou en de zenuwen. De man zet me onder de douche.
Hij is heel lief voor me.
Ik word helemaal blij wakker.

Ik moet naar school en heb niets aan Duits gedaan.
Ik ben laat en ik kan mijn schoolboeken niet vinden.
Een vrouw zegt dat ik me moet haasten.
Ik aarzel: zal ik inderdaad naar school gaan en hopen dat ik geen beurt krijg.
Of zal ik ermee stoppen, met die hele school.

Daar krijg je spijt van, zegt die vrouw. Want stel dat je later ooit wil gaan studeren, dan heb je dit diploma nodig.
Maar, schiet me opeens te binnen, ik héb al een diploma.
Ik heb rechten gestudeerd. En afgemaakt.
Dáár heb je niks aan, zegt de vrouw. Dat stelt helemaal niets voor.

Ik kan met mijn PC kijken in die van een man die ik oppervlakkig ken en in wie ik niet bijzonder ben geïnteresseerd.
Opeens zie ik onderin mijn scherm zo’n soort nieuwsstream waarin precies verschijnt wat hij intikt.
Ik vind het intrigerend. Ook al interesseert hij als persoon me niet.
Ik ontdek dingen die hij vast niet wil prijs geven, in elk geval niet aan mij.
Het zou netjes zijn als ik hem dit zou melden, denk ik.
Dat moet eigenlijk wel.
Ik doe het niet.
(eenmaal wakker vraag ik me af wat ik inutecht gedaan zou hebben)

In de flat tegenover de mijne woont de paus.
Ik zie hem op zijn balkon zitten. Hij drinkt een kopje thee.
Ik gluur naar mijn buur en maak foto’s om die op mijn weblog te zetten.
De foto’s zijn goed gelukt. Dan aarzel ik.
Want de páus stiekem kieken en op mijn log zetten, dat is me wat.
Ik zie er van af. En bedenk (wakker) dat zodra mijn webmistress terug is ik haar moet vragen een disclaimertje op mijn log moet zetten.
Iets als: zie je jezelf op mijn log en wil je dat niet, mail me en ik haal je weg.
Om gelazer te voorkomen (althans in de kiem te smoren).

Het is de laatste keer Rob Trip en hij presenteert van achter een grote ovalen tafel.
Alle journalisten rennen naar binnen en verdringen zich om een plekje direct tegenover de presentator.
Voor mij is geen plaats meer.
Ik zoek naar een stoel achterin de zaal.

Dan zegt Rob Trip dat ik aan de tafel mag zitten.
Omdat ik er áltijd al was, dit itt al die anderen.

(ik ben bang dat ik die man echt heel erg ga missen)

Ik ben met een groepje aan het schaatsen.
Het is heel leuk.
(opmerkelijk: ik hou niet van groepjes én ik kan niet schaatsen)

Wanneer de pret voorbij is blijkt dat de bus net is vertrokken en dat we een uur moeten wachten. Maar waar zijn .. en .. vraag ik. Dat zijn een man die ik erg leuk vind en een vrouw die ik graag mag.
Die hebben apart vervoer geregeld en zijn weg.
O. Jammer. Domper. Ik had gehoopt op meer contact met hém.
Hij blijkbaar niet met mij.

Dus wacht ik op de bus en onderweg wordt die stilgezet door een andere bus die een pakje wil bezorgen: voor mij.
Wat attent.

Ik droom dat Rob Trip letterlijk met me opstaat.
Niet uit hetzelfde bed, maar dat hij bij me logeert en bij het wakker worden er *is*.
Niks erotisch, meer ‘prettig-vertrouwd’.

En dan is er die laatste dag en pakt hij zijn koffer.
Is ok. Jammer (voor mij), maar ok.
We wisten immers dat het tijdelijk was.
De deur gaat dicht, hij loopt naar zijn auto. En blijft daar een tijdje staan.
Hij wacht op iets.

Ik aarzel: ik wil weten wat er aan de hand is, maar er wás al een afscheid. Hij is -voor mij- weg.
Er komt nog een auto. Samen laden ze iets in. Ik kan niet zien wát.
Dan rijden allebei de auto’s weg.

Ik heb wel eens dromen die moeilijker zijn te duiden.
Alleen dat laatste (de tweede auto en het inladen) snap ik niet.

Om half 2 komt Guus naar boven en loeit ‘grote prooi’.

Ik zeg wat bemoedigends. Dan zit hij naast mijn bed. Ik doe het licht aan, voorbereid op van alles.
Guus kijkt me aan, wil geaaid, springt op bed, loopt er aan de andere kant weer af en gaat dan botjes kraken op het overloopje.
Ik ben nu wakker. En zie en hoor het elk half uur dichter bij de ochtend komen (de muggen om mijn hoofd helpen ook niet echt) tot ik toch nog in slaap val.

Ik woon in een groot huis en het is bijna zes uur en ik moet R1J luisteren.
Alleen lopen er allemaal andere mensen rond, vrouwen die ik amper ken. Ze logeren bij me, maar ze vinden me helemaal niet aardig. Dat zeggen ze ook.
Ze praten almaar door de radio heen en als ik vraag dat niet te doen en uitleg over Fanlog maken ze kutopmerkingen.

Ook gaat alles kapot als het al niet kapot *is*.
Uit kranen komt alleen roestig water. De afstandsbediening voor de tv valt stuk (dat gebeurde een paar dagen geleden ook écht). Een arm breekt van de bank. Gordijnen komen naar beneden.

En net wanneer ik denk dat iedereen weg is en ik éindelijk nog een uurtje rustig kan luisteren en schrijven komt er weer een ploegje ontbijten.

Vanochtend heeft Rob Trip opeens Tsvangirai aan de telefoon.
Nou ja – voor *mij* ‘opeens’.
Zelf zal hij wel geweten hebben dat de redactie dat aan het regelen was.

Moeilijk Engels sprak Tsvangirai. Vond ik.
Niet als ik ‘m op tv ondertiteld zie, wel als ik ‘m uit m’n transistortje hoor komen.
Ik versta flarden, maar andere flarden niet.
En terwijl Amerikanen vaak (voor mij) volstrekt overbodig woordelijk worden vertaald, gebeurt dat nu heel globaal. Soms zo globaal dat ik denk: maar ik hoorde iets anders.
Wat niks zegt over Rob Trip maar vast alles over mij want zoals gezegd: ik had moeite met die man z’n uitspraak.

Ik droomde trouwens van ‘m, van Rob Trip.
Vannacht.
Dat ik hem tegenkwam op een bijeenkomst en dat hij gewoon tegen me deed. En dat hij zei: ik had niet al die tijd zo raar tegen je hoeven doen.
Hij was heel vriendelijk, in de droom.

Ach, ach. Dromen die bedrog zijn enzo…

Ik wil weer meedoen met de leesclub waarvan ik vroeger deel uitmaakte.
In een tram in Amsterdam vraag ik waar ik moet overstappen en op welke lijn om bij mijn bestemming te komen.
De trambestuurder zegt dat hij het niet weet. “Het is lijn 16” zeg ik, want dat herinner ik me nog. “En het is bij een groot plein.” Nog steeds: “geen idee”.
Dus bedenk ik het zelf en alles gaat goed en ik ben om kwart over acht (=afgesproken tijd) waar ik zijn moet.

Alleen blijkt dan, dat er die avond niet dáár wordt gelezen maar in Sittard waar de club met de auto heen gaat. Dat is veel te ver, denk ik. Dat wordt te laat. Dat trek ik niet.
Zodat de anderen weg gaan en ik achter blijf.
Niet erg, zeg ik tegen mezelf. Ik had het boek immers niet gelezen.
Ik had toch niet kunnen meepraten.

(volgens mij *is* er helemaal geen lijn 16 als Amsterdamse tram – wat zou dát nou weer betekenen?)

Ik fiets naar De Rijp (dát is lang geleden dat ik dat deed, volgens mij alleen 2-3x toen ik hier net woonde) en haal bij de slijter 4 erg grote flessen wijn. Zoals je in Amerika hebt, van meer liters in 1 fles.
Er is een etentje in mijn huis en ik heb beloofd op mijn kamer te gaan zitten maar ik blijf er toch bij.
Mensen zitten per twee aan tafeltjes en wisselen soms van plaats. Ik zit eerst alleen maar dan komt Wouter Bos tegenover me zitten. Hij is heel vriendelijk.
Ik denk: misschien de volgende keer toch maar weer op hem stemmen.

Dan word ik wakker en stel vast dat de pijn in mijn schouder waarvan ik gisteren dacht ‘kennelijk in mijn slaap verkeerd op mijn arm gelegen’ veel erger is geworden.
Wat te doen behalve warm douchen en er onbeholpen zelf wat in kneden.

Ik weet het wel: de computer mijden.
O jee o jee o jee.