Het eerste deel van mijn droom was plezierig.
Ik ontmoette mensen die ik alleen virtueel kende, ze bleken hartstikke aardig en met een groepje van 5-6 gingen we naar het huis van 1 ervan om te kletsen en te drinken. Ik had er zín in.

Alleen moest ik nog even mijn auto parkeren.
In Amsterdam. En een parkeerplek vinden viel niet mee.

Toen ik terugkwam bij de woning ging iedereen net weer weg.
Jammer. Dan maar op huis aan. Alleen kon ik nu mijn auto niet meer vinden.
Blokken liep ik om. Ik had echt geen idee.
Was het een achter-elkaar-parkeerplaats? Was het een insteekhaven?
Langs de lange straat, op dat pleintje?
Wat voor auto had ik eigenlijk, wat was de kleur, wat was het nummer.

Ik zoek op het net naar de betekenis van deel 2.
Auto kwijt, zegt 1 droomduider is ‘jezelf’ kwijt aangezien ‘auto(s)’ in het Grieks ‘zelf’ is.
En een andere deskundige: “Dit zal en dit zou ik maar serieus nemen, want ook al is het dan niet uw auto het kan ook iets anders zijn wat u kwijt raakt. Goed onthouden waar u alles laat.”

Ik ben vannacht weer op een grote luchthaven en wil terugreizen naar Nederland (mijn vakantie zit erop).
Ik reis met een kat die op de bak moet zodat we ons afzonderen in een kamertje. De kat gaat op de bak en krijgt ook 1 kitten.

Ik laat de kat even alleen en denk intussen: leuk! 1 extra kitten/kat kan ik er wel bij hebben!
Wanneer ik terug kom: kitten weg. Opgegeten door kat? Kan zijn.

Kat gaat in reismandje en we vliegen naar huis.

Ik vlieg naar Atlanta. Daar wordt omgeroepen dat het vliegtuig niet verder vliegt vanwege een bommelding.
We wachten in een grote hal, er gebeurt niets.
Ik vlieg terug naar Schiphol en probeer daar te regelen dat ik op een andere vlucht naar Atlanta kom.
Het kán, maar pas de volgende dag.
Ik moet van alles regelen: het 1e besproken hotel afzeggen, zorgen dat ze de besproken auto niet aan een ander geven etc.

Dit is de zéér beknopte samenvatting van een droom waarover ik uren deed.
De voorpret is dit keer wel érg vroeg begonnen.

Ik heb een gigantisch groot huis geërfd van mijn man (de realiteit was ietsje anders).

Het huis lijkt op het gebouw aan de Prinsengracht van de rechtbank (met hof) destijds.
Ik gebruik er 1 kamer.
Mij wordt duidelijk dat de rest van het gebouw door het personeel wordt schoongehouden, alleen mijn kamer niet.
Ik spreek een vrouw erop aan.
Ze doet verontschuldigend.
Maar ik word me heel erg bewust dat ik de vreemde eend ben die ongewenst is.

Het huis/gebouw staat te koop.
Er loopt een makelaar rond met kijkers.

Even denk ik: kan ik dit huis hóuden. Maar dat is ondenkbaar.
Het beste moment: wanneer ik een vrouw die bij het schoonhoudpersoneel hoort ervan overtuig dat ik niet raar niet eng niet te pesten ben maar dat ze ook mijn kamer kan schoonmaken.
Als ze wil natuurlijk.

(wat een rare droom – zowel mbt die rijkdom die mijn man niet had, verre ván
* nog wel ‘gelijkend’: de hartgrondige haat van de rest van de familie die mij wegwierp en -stootte
* helemaal niet ‘waar’: een verzoening – die is er nooit van gekomen)

Ik ga door de slurf van het vliegtuig.
Ik loop de cabine in en het zijn geen rijen maar een soort bioscoopzaal.
Mijn plaats is ergens in het midden.

Ik besluit te gaan rennen. Joggen. Ik wurm me naar het eind van de rij en zet er een lekker sprintje in.
Langs de rijen van de bioscoopzaal.
En dan loop ik beneden in een straat, een met verlichting verlichte donkere straat.
Jog-jog. Ren-ren.
Gaat lekker.

(en gaat extra lekker als je je realiseert dat ik al jaren niet meer heb gerend)

Dan ren-ren kom ik bij de achterdeur van het vliegtuig en stap naar binnen en hol nog even wat *uit* en denk:
LEKKER!
Pas veel later (vele uren na ‘wakker’) denk ik: dat kan toch helemaal niet? In een vliegtuig rennen en dan ook uit het vliegtuig rennen en dan weer erin?

Ik droom dat ik kanker heb.
Ik ben in het ziekenhuis voor een behandeling.
Een verpleegster zegt dat ik veel pijn ga hebben, maar: ik heb geen keus. Ik moet dus dapper zijn, vindt zij.

Om de wachttijd te doden ga ik fotograferen.
Ik maak zeker honderd foto’s en laat die afdrukken op grote vellen.

Ik bekijk de foto’s. Er zitten goede bij.
Maar dan: op 1 foto staat mijn man. Dat moet de geest zijn van mijn man. Hij staat achter een klein jongetje. Alsof hij het wil behoeden. Zou hij engelbewaarder zijn geworden.

Ik wil het laten zien aan R.
Maar de foto is weg. Niet alleen die ene foto. Het hele vel waarop hij stond.
Ik zoek. Onder de tafel? Nee. Helemaal weg.
Creepy.

Wakker en uit bed dus maar.
Ik hou niet van geesten. Ik wil er niet aan denken, ik wil er niet in geloven en ik wil er ook niet van dromen.

* Ik zit in een vliegtuig waarin de temperatuur sterk oploopt en er insecten gaan rondkruipen.
We storten net niet neer.

* Ik sta in een lange rij voor de douane (ergens in Amerika) en ontdek wanneer ik éindelijk aan de beurt ben dat ik mijn tasje met de papieren in het vliegtuig heb laten liggen.

* Ik bedenk (in de droom) dat ik 2 tickets kan kopen. Dan ga ik met het ticket dat ik al heb via Atlanta naar Phoenix en laat de terugreis onbezet. En ga ik met het nieuwe ticket niet héén via Minneapolis maar wel terug via Minneapolis (kan laat in de ochtend ipv via Atlanta om 7 uur).
Aangezien een ticket dezer dagen tussen de 400 en 500 Euro kost en dat heb ik wel over voor de laatste dag niet voor dag en dauw hoeven opstaan en stressen.
Maar: zou het wel kunnen/mogen? Ik moet Delta bellen.

(en dan word ik wakker en denk dat het zondag is dus uitslapen of nee, het is zaterdag dus uitslapen tot half zeven maar neeee, het is vrijdag dus opstaan)

Ik ben in mijn huis en er zijn meer mensen.
Telkens wanneer ik naar de bovenverdieping ga heeft iemand de trap die naar beneden gaat los gekoppeld.
Ik roep: zet de trap weer neer. En dat gebeurt.

Dan ben ik beneden en spreek een man aan die te maken heeft met de Beveiliging.
Hij ziet er wel raar uit.
Dikke pens, buiktruitje. Oorringetjes.
Toch vraag ik hem iets te doen aan dat wegtrekken van de trap.

Hij gaat met me mee naar boven.
Daar zit hij aan me en wil seks.
Nee, zeg ik. En loop naar de trap die (ja, hoor) weer weg is.

Paniek.
Dan vliegt een kraai de kamer in die met een ferme ruk het gezicht van de beveiligingsman afrukt.
Het was een soort masker. En nu is het een hol iets, dat wat zijn gezicht was.

Ik word wakker.

Ik ben in een hotel waar ik lange tijd verblijf maar 1 nacht zal ik er niet zijn, heb ik verteld.
Ergens in die dag bedenk ik, dat ik er toch zal gaan slapen.
Wanneer ik bij mijn kamer aankom blijken er andere mensen in te zitten.

Ze dachten dat ik er toch niet was, zeggen ze bij de receptie.
En: ze verplaatsten mensen wel vaker van de ene kamer naar de andere.
Maar toch niet zonder het ze te vertellen, protesteer ik.
Nou vooruit dan: ik krijg mijn kamer terug.

Vanuit die kamer (of is dat een andere) heb ik uitzicht op een gigantisch zwembad in een binnenplaats waarin olifanten spelen. Een jonge olifant springt hoge sprongen, mooie buitelingen.
Ik wil een paar foto’s nemen maar het lukt me niet omdat er telkens mensen voor mijn lens gaan staan.

Onrustige nacht met veel wakker worden en ook veel dromen.

In 1 ervan ben ik gestrand op het vliegveld van Minneapolis. Ik moet er 5 uur wachten voor ik kan overstappen. Het vliegveld blijkt heel klein. Je kunt er als gewone passagier alleen koffie krijgen. Niet eens een broodje erbij. Boven is een restaurant maar dat is voor mensen die 1e klas vliegen.

Hoera! de voorpret is blijkbaar begonnen.

Ik woon in Amsterdam.
Waar precies wordt me in de droom niet duidelijk.

Ik ga naar een winkel in de buurt van mijn ooit-huis aan de Wilhelminastraat (bij de Overtoom). Daarna ben ik vergeten waar ik mijn auto parkeerde.
Maar ik moet naar de Kerkstraat (waar R. woont en waar ik in een ánder huis ooit mét hem woonde).

Eerst zoek ik naar mijn auto, maar ik heb geen idee en na een tijdje geef ik het op.
Ik loop langs de Overtoom en dan langs een kade en dan over een zandpad en ik glijd in het water. Ik kruip er uit en naast me loopt opeens een mooie neger die mij in mijn tegen mijn lichaam aangekleefde jurkje érg aantrekkelijk vindt. Ik poeier hem af.

Dan ontmoet ik twee mannen met kinderen, kleine kinderen.
Met 1 ervan had ik lang een leuk contact maar al maanden hoor ik niets meer van hem. Veel maanden. Toen ik twee maanden geleden mailde dat ik dat rot vond mailde hij terug: ‘heb het druk’.
In de droom is hij heel aardig. (In het echt niet)

Tegen het eind van de droom schiet me te binnen waar ik mijn auto heb geparkeerd.
In een parkeergarage. Op de bovenste verdieping. Waar als regel geldt: wanneer 1 uur na het aflopen van de betalingstermijn niet is betaald, wordt de auto opgeblazen.
Ik ren naar de garage. Ik ren het parkeerdek op waar mijn auto staat. Voor mijn ogen: baf! Opgeblazen.

Ik slaap slecht. Ook vannacht.
Wanneer het vijf uur is (wekker staat op half zes) draai ik me nog eens om en zeg/denk: kom op, ik heb recht op 1 leuke droom, dat kan nog net.

Ik droom dat ik iets hoor en naar beneden ren.
Door de kamer loopt een aantal van mijn caafjes. Ernstig gewond. Ze zien eruit of iemand ze bewust heeft toegetakeld. Hele stukken huid zijn weggesneden.
Ik loop naar de achterdeur om te kijken hoe het in de ren met de anderen is. Over de vloer van de schuur loopt water naar binnen. Buiten ligt een zware slang die water pompt vanuit de sloot en het loost op het terrasje waar het nergens heen kan.
Twee van de ramen van mijn kamer zijn uit de sponning getild. Daardoor zullen de caafjes wel in de kamer zijn gezet.

Ik zie nóg meer gewonde caafjes, de een nog gruwelijker verminkt dan de ander. Ik raak volledig in paniek, weet niet wat te doen, denk: hier kan ik niet meer wonen en nog een hoop gedachten worstelen door me heen.

Nu gaat de wekker.
Gotzijdank.
Blijft de vraag wat mijn ziel me hiermee wil vertellen.
En: waarom is mijn ziel de laatste tijd zo onaardig voor me.

Vannacht droomde ik dat ik achterna werd gezeten door een man die erg boos op me was. Ik kende hem niet (ook in de droom niet) maar het was menens.
Zodat ik vluchtte naar mijn Amsterdamse pied-à-terre die ik in mijn dromen steeds heb maar in het echt niet: de etage aan de Weesperzijde.
Dit keer trof ik het: alles was schoon en opgeruimd, er stroomde zonlicht naar binnen, de kamer -die het was- was nu écht een mooie, grote etage. Kleuren: wit en geel.
En in de koelkast was witte wijn en grapefruitsap.

De man die boos was dreigde me ook daar te vinden maar ik hoorde mijn benedenbuurman tegen hem liegen dat ik er al maanden niet meer was geweest. Helaas stond de man opeens in mijn kamer toen ik hem niet meer had verwacht en begon tegen me tekeer te gaan (afloop onbekend).

Ook in de droom: ik kwam terug van vakantie en zei “waar is Eebje” en die was doodgegaan maar men was vergeten me dat te vertellen en waar zeurde ik over dat dat wel had gemoeten.

(vraag: waar moet ik heen als zowel mijn waak- als mijn slaapleven angstig zijn)

Raar.
Er zijn dagen dat ik overloop.
Ik denk van alles, ik beleef ook iets (nooit zo verschrikkelijk veel) en er dringt mij iets tot het met woorden delen van mezelf met anderen.

Vandaag is niet zo’n dag.
Niet dat ik niet denk. Maar delen wil ik -even- niet.
Ik droomde nog wel wat leuks schiet me nu te binnen.
Ik droomde dat studenten journalistiek een eenmalig blad over voetbal wilden maken.
Onder mijn leiding. Omdat ze mij inspirerend vonden.

Ik meldde het aan mijn meest recente twittervriendin (ze vroeg of ik gedroomd had) en die dacht toen dat het zeker jongensstudenten waren, want dat zou de droom als leuke droom verklaren.
Maar het waren jongens én meisjes.
En er was iemand bij die vroeger les van me heeft gehad en die zei dat ik een prima docente was. Ben. Was.
Dat was wel leuk dus, die droom.

Ik had een erg rare droom vannacht.
Een droom die doorliep en doorliep hoewel er ergens een breuk in zat waar ik wisselde van personage.

Deel 1:
Ik ben amper 18 en hoogzwanger. Ik moet 1 dezer dagen bevallen.
Ik sta daar in de droom betrekkelijk neutraal tegenover.
Wat wel onhandig is: ik ben in oorlogsgebied.
Ik moet steeds duiken voor beschietingen en het is ook zeer de vraag of op de vloer liggen wel helpt wanneer het huis beschoten wordt.
Dan, opeens, twijfel: ben ik echt wel 9 maanden zwanger. Ja, denk ik – afgaand op de conceptie.
Maar mijn buik is niet superbol maar beetje-bol. Alsof het maar 5 maanden is.

Deel 2:
Ik ben ongeveer mezelf.
Er is een meisje van een jaar of 20 dat zichzelf zielig vindt. Er moet een hoop voor haar geregeld.
Instanties enzo.
Ik zeg dat ik het zal doen. En ik werk er 1 dag aan en nog een dag en nog een dag.
Dan komt iemand langs (ik ben in het huis van het meisje dat er zelf niet is) en hij zegt: waarom zet je je niet even hard voor je zelf in als voor een ander.
Dit onregelt me.
Hij kijkt afwachtend, alsof hij klaar staat voor een mij bemoedigende hug.
Ik wil best door hem gehugged worden, graag zelfs.
Maar ik kan de stap niet nemen.
Zodat hij weggaat.
En ik werk nog wat meer voor het meisje (dat ik niet eens een aardig meisje vind) en fiets dan door regen weg.

De droom komt de laatste maanden vaak terug.
Ik moet van A naar B en ik besluit te gaan rennen.
Wat me makkelijk afgaat. Soepel. Alsof ik vleugels heb. Al is het een half uur. Ongetraind.
Jog-jog.
Ik dein door het leven, door steden, door de Veluwe, overal.

Ik verbaas me wel: ik heb al jaren niet meer gerend. Ik heb geen conditie.
Maar ik zet af en ja, daar ga ik. Hartstikke makkelijk, zomaar, vanzelf. Leuk! en ik denk in de droom dat ik dit véél vaker moet doen.

Vannacht weer zo’n droom (ze staan vast ergens voor).
Nu doe ik zelfs mee aan een wedstrijd, 5 km. Die ik soepeltjes uitloop.
Waarna ik gezellig (!) met anderen zit te kijken wie er nog meer de wedstrijd lopen, wie de langere afstanden kozen.
En 1 ervan is Rob Trip die zich voegt bij mijn groepje maar ik negeer hem want anders denkt hij vast weer dat ik hem stalk.

Wat me opvalt: de Rob Trip in de droom is ernstig kalend. De echte in Buitenhof niet. Die is alleen niet meer geblondeerd.
De Rob Trip in de droom is ook heel aardig.
Iha. He spreads it around. En ik hoor ook bij dat ‘around’ omdat ik in dat groepje zit.
Maar ik houd afstand want ik denk: dadelijk hoort hij wie ik ben. En dan schrikt hij terug.
Omdat hij denkt dat ik hem stalk.

Rare droom.
Niet vanuit mij.
Wel vanuit mijn projectie op Rob Trip.
Dat die zodra hij geen pretty boy meer is wél aardig tegen mij zou worden.
Hoewel: in de droom weet hij natuurlijk niet dat ik ‘ik’ ben.

Ik ben in mijn huis dat licht is als een kasteel wanneer er een man voor de deur staat.
Hij ziet eruit als Joop vd Ende maar zijn naam is Antoine en hij wil iets met me.
Gatver, denk ik en werk hem zo snel mogelijk wég.
Dan draai ik me om en *in* mijn huis staat een andere man.
Binnengedrongen.
Een jonge man, aantrekkelijk wel. Maar de gekte straalt aan alle kanten van ‘m af.
Enge ogen. Lichtblauw. Met een felle vlam eruit.
Een lach te breed om normaal te zijn.
Ik ben doodsbang van hem.
Wég wil ik, maar ik kan mijn katten niet achter laten, hij zal ze zeker doden.
Dus roep ik uit het raam: “Antoine!”
Want hoewel ik niet denk dat die deze enge man kan weerhouden van wat hij van plan is, kan hij misschien wel *iets* doen.
Antoine is nog ergens in het zicht. Hij hoort me, draait zich om, komt naar me toe.