Ik droom dat mij om een of andere reden de lust bevangt het kastje onder de gootsteen schoon te maken.
Dit is heel raar – het enige dat ik wel eens spontaan uitruim en afsop is de boekenmolen, omdat ik het leuk vind boeken opnieuw alfabetisch te zetten.

Maar in de droom haal ik dat kastje leeg en wanneer alles eruit is lopen er ratten de keuken in.
Gatver. Jakkie. Wat nu.
Achterin het kastje zit een rond gat (dat moet het holletje zijn).

Dan komt er een erg grote rat uit.
Met een roze hoedje en een roze strikje.
O, denk ik – dat zal dus de moeder rat zijn.
En dan is het eigenlijk wel ok.

Eenmaal wakker denk ik: zou dit betekenen dat ik me toch wat zorgen maak om de familie-Muis die in mijn keuken woont.
Of is de aanleiding dat ik de laatste week wat al te veel boeken over muizen heb gelezen en in de Winkel gezet?

Op 4 mei vlieg ik eersteklas naar Amerika.
Dankzij opgespaarde Delta Air Miles.

Meestal zie ik op tegen de reis.
Hij duurt lang. Je zit maar te zitten. Je hoopt op iemand in de stoel naast je die ook niet wil kletsen.

Ik denk soms: ga ik me op deze reis verheugen? Lekker genieten van lekker luxe?

Vannacht droom ik dat ik als eersteklaspassagier het vliegtuig in mag.
Er is een soort lounge met overal zitjes. Stoeltjes naast elkaar. Sommige met drie stoelen, sommige met vijf.
Niets aan het raampje. De stoelen staan lukraak gepositioneerd in een ronde ruimte.

Ik kies een stoel in een zitje van drie, soort kuipjes zijn het. Niet comfortabel.
Maar wat echt raar is: ik reis met een vriendin. Een vriendin-in-de-droom (ik ken haar eenmaal wakker niet).
Die vriendin verandert steeds in een kat. Dan spreek ik haar toe dat ze zich moet vervrouwen want dit kan niet. Ze moet weer vrouw worden. Dat wordt ze. Maar dan toch weer kat.

Ik word daar heel nerveus van.

De laatste tijd droom ik vaak van mijn man (die dood is).

Het zijn ‘gewone’ dromen, dingen die zich kunnen voordoen.
Vannacht zijn we op vakantie in Duitsland. We hebben een kamer in een soort familiehotel.
We moeten allerlei trappen op klimmen. En dan zijn we eindelijk (3e? 4e? etage) waar we zijn moeten.

Een deur opent op een platje.
Waarop weer drie deuren openen.
Ik open 1 ervan.
Daarachter zit een oud echtpaar. Zwijgend. Stinkend. Een ervan (de vrouw) zuigt zuurstof door een slurfje.
‘Sorry’ zeg ik en doe de deur dicht en sluit die nu van mijn kant af.

Nog een deur: érg klein bed.
En dan de deur naar de badkamer met wc die een halve deur is. Zodat je elkaar kunt horen op de wc.
Niet fijn.

Ik zeg dat ik weg wil.
En de droom ging verder maar ik herinner me dat niet.

Ik droomde twee maal over een vroegere minnaar.
In beide dromen wou hij mij terug en ik hem niet.
Dat is in het echt ook zo. Dat ik hem niet terug wil. En het laatste contact was van jaren geleden toen hij me opeens mailde dat hij mij eigenlijk wel terug wou maar dat wou ik niet dus stuurde ik een zeer duidelijke mogelijk wat bitse ‘nee, dank je – mij niet gezien’ mail terug.

Ik vraag me af waarom ik nu snel na elkaar 2x van hem droom.
In beide dromen was hij aantrekkelijker dan in het echt. Toch was ik in beide dromen heel zeker dat ik hem niet wou.
Eenmaal wakker dacht ik er ook zo over.

Ik dacht: zou hij dood zijn?
Zou ik dat op deze manier vernemen?
Ik scan in de Volkskrant de rouwadvertenties. Niks.
Ik denk: waarschijnlijk staat hij in de NRC.
En mogelijk is hij helemaal niet dood.

Raar dat ik bij een broom van iemand uit het verleden denk dat er een link naar het nu moet zijn.
Wanneer ik droom dat een filmster me het hof maakt verwacht ik immers geen seconde dat die de volgende dag écht op de stoep zal staan.

Ik droom dat iemand die ik erg leuk vind me ten huwelijk vraagt.
Met ringen en alles erop en eraan. En bij hem intrekken in zijn huis dat veel groter en mooier is dan het mijne.
“Ja, ik wil!” roep ik bijna.
Dan denk ik na.

“Kan ik niet gewoon je vriendinnetje zijn?” vraag ik.
En in mijn eigen huis blijven wonen.

Half-wakker denk ik: wat verstandig!
(je kunt natuurlijk ook zeggen: wat weinig spontaan, wat slap om niet in het romantische diepe te durven duiken)

De rest van de droom is minder verstandig.
Ik beloof aan nóg een man en dan ook nog aan een vrouw mijn liefde.
Dat is wat slordig en ook gecompliceerd.
Ik besluit iedereen bij elkaar te roepen en uit te leggen dat die tweede man en de vrouw een vergissing waren want dat ik alleen nummer 1 echt wil hebben.

Ik word wakker met de huwelijksaanzoek voor in mijn bewustzijn.
Die probeer ik vast te houden.
Vanwege het warme gevoel.

Ik droom me suf de laatste tijd.
Spannende liefdesaffaires beleef ik. Indringers zijn ook regelmatig in mijn huis (die ik er dan niet uit-gepraat krijg).

Vannacht doe ik van alles een beetje.
Eén droom is nieuw. Ik droom dat ik slaap en dat er mannen/inbrekers achter mijn huis staan.
Opmerkelijk: ze zijn extreem lang en kijken mijn slaapkamerraam binnen.
*griezel*
Ik bel de politie met de telefoon naast mijn bed.
“We komen eraan.” Zegt de agent. “Binnen 5 minuten.”
Ik zie steeds die mannen staan. Ik ben erg bang.

Wanneer ik wakker word denk ik: voortaan mijn mobieltje naast mijn bed leggen.
Voor het geval inbrekers de telefoon beneden onklaar maken.
En een zaklantaarn.

Kun je nagaan hoe realistisch die droom overkwam.

Vannacht heb ik een bizarre droom.
Ik droom dat mijn man naar iets officieels moet en dat ik aarzel of ik ook zal gaan.
En áls ik zal gaan, wat ik dan zal dragen.
Een wijde hippie-jurk misschien? Of een broek met colbertje.

Iemand belt aan en haalt me op. Achterop een fiets moet ik zitten. En dan in de trein.
Maar wanneer ik bij het restaurant van het feest ben blijk ik mijn auto bij me te hebben en kan ik nergens parkeren. Uiteindelijk toch gelukt en dan zijn er allemaal vrouwen die ik niet ken en die kennen mij wel en horen bij het feest.

Waar is de wc? Om die hoek? Nee – dáár, trap naar beneden. Lange, steile trap.
En dan een bocht om en nóg een trap. Ik zie de vrouwen de eetzaal in gaan, een leuk plekje uitkiezen. Ik ga al die trappen af. Beland in een zeer miezerige wc-ruimte waar ik bij het weggaan mijn jurk (blijkbaar toch een jurk aan) door de wc-pot haal.

Vandaag lees ik in VK Magazine over dubbeltjes die kwartjes worden en dat je het nooit écht onder de knie krijgt, je altijd ongemakkelijk en een vreemde blijft voelen.
Deze droom was op dat artikel geïnspireerd alleen had ik hem een nacht eerder.

Ik loop over straat en een man belaagt me.
Hij wil mijn tas.
Ik denk: mijn geld, ok, maar *niet* mijn tas.
Al dat gedoe met de credit cards etc blokkeren, alsjeblieft!

Ernst Hirsch Ballin biedt aan met me op te wandelen.
Naar een politiebureau.
Wanneer we daar zijn loopt hij weg.
De vrouw achter de balie hoort mijn verhaal aan en vraagt hoe de boef heet die mijn tas/geld wil.
Zodat ze dat kan opnemen in haar administratie.
De man hangt in de deurpost.
“Hoe heeft je,” vraag ik.
“Politie” zegt hij.
In de droom vind ik dat een beetje raar maar niet zo raar als ik dat nu ik het optik vind.

Ok, doe maar. Zegt de vrouw achter de balie.
Waarop ik al het geld uit mijn portemonnee haal (ongeveer € 150-200) en dat aan de man overhandig die hierna wegloopt.

Ik moet een betaalde baan zoeken.
Ik ben er somber over: wie wil mij nou, ik ben te oud, ik kan niets.
Maar omdat het écht moet besluit ik te solliciteren als bureauredacteur bij de radio. Dat moet ik toch kunnen, denk/hoop ik.
Ik kom niet eens voorbij de voordeur, word door de portier weggelachen.

Daarna ben ik (het zal eens *niet*) mijn auto kwijt. Geen idee waar ik die heb geparkeerd.
Wanneer ik eindelijk een parkeerwachter oid heb gevonden die mogelijk kan helpen schiet me niet te binnen wat voor merk auto ik heb. Om van het nummer nog maar te zwijgen.

Ik droom dat ik met mijn auto vast raak in de sneeuw, dat ik mijn auto heb geparkeerd en niet kan terugvinden, dat ik een studie afbreek, dat ik een nieuwe studie begin en die al op dag 1 beëindig.
Ik droom dat ik bijna word verkracht.

Ik word wakker en ‘you’ve got mail’: er is een boek via bol.com verkocht.
Aan iemand in Bergen. Ik ben zo blij en wil zo graag een goede indruk maken dat ik het liefst nú in de auto zou stappen om het boek persoonlijk in de bus te doen.

Ik droom dat ik ga trouwen.
Het wordt een geweldig huwelijksfeest dat dagen zal duren.
Er komen erg veel mensen uit alle fasen van mijn leven, vrienden, kennissen, collega’s, vage kennissen, mensen aan mijn periferie.
Zelf ben ik in de droom begin twintig en lang en slank en met golvend jaar en in een goudkleurige strapless-dress.
Ik straal.

De eerste dag van de bruiloft is morgen.
Ik kan niet wáchten. Heerlijk en fantastisch lijkt het me allemaal.
Eén groot Feest.

Pas uren na wakker worden realiseer ik me dat ik in de droom geen ouders heb (en ook niet mis) en ook geen man.
Dat van die ouders is niet zo vreemd, die waren allebei al dood toen ik 21 was. Maar een man, dat lijkt me toch wel een vereiste voor een huwelijk.
In de droom beleefde ik dat anders.

Gisteren droom ik dat ik een bulldog heb: zo’n hond met van die kromme pootjes en een erg lelijk hoofd.
De hond is ziek, ik ben ermee bij de dierenarts. Ik moet érg lang wachten. Wanneer alle andere mensen en dieren zijn geholpen blijkt dat ze mij hebben vergeten. De dierenarts is al weg en de assistente wimpelt me af/weg.

Vannacht droom ik dat ik een kitten heb. Ik ontdek op een zondag dat die tussen de schouderbladen een plugje heeft. Ik trek het uit en je kunt er vocht door naar binnen brengen. Ik maak me zorgen: is dit van een operatie? Wat heeft of had mijn kitten dan.
Terwijl ik bel naar het nummer van mijn dierenarts in de hoop dat die dienst heeft gaat de wekker.

Met Flip gaat het trouwens goed.
R. mailt me dat hij zijn drankjes braaf doorslikt en dat hij eet. Erg actief is hij niet. Maar dat zouden wij ook niet zijn in een kooi op tafel.

Ik ben op een groot feest, misschien aansluitend op een congres.
Ik heb iets met een man die sterk lijkt op Clinton (mijn onderbewuste fantaseert een eind weg) waarna ik me weer in het feestgedruis begeef.

Waar (nu komt denk ik de kern) ik mijn handtas kwijt raak.
Wat altijd al vervelend is maar ik ben in een buitenland waar je knap onthand (.. handtas… onthand ..) bent zonder papieren, ticket, geld.
Ik ga zoeken, zie overal losse handtassen staan en sommige lijken op die van mij. Ik doe ze open, nee: toch niet de mijne.

Ik loop naar een verder liggende zaal. Daar treedt Margreet Dolman op voor het soort vrouwen dat zich laat bedotten op vrijwel gratis busreisjes waar ze dan vandaan komen met voor duizenden guldens kussenslopen.

De wekker loopt af voor ik volledig in de stress ben of het handtas-probleem heb opgelost.
Als ik me mijn stemming van de droom goed bewust ben, ging ik er vanuit dat het wel los zou lopen.
Wat opmerkelijk is, want zo zou ik er in het echt zeker niet over denken.

Ik sliep uit.

En droomde
* Dat ik in een bibliotheek een vaste tafel had.
Er waren tafels zat in die grote bibliotheek, de meeste waren onbezet.
Maar iedereen wou aan mijn tafel zitten. Niet mét mij, maar mij verdringend.
Wanneer ik er een paar uur niet was, werden dingen gestolen (boeken over vogels) en werden mijn sinaasappels uitgeperst waarbij de helften omgekeerd op het tafeltje werden achtergelaten.
Strekking: ik moest knokken voor mijn tafeltje. Wat ik deed. Ik ruimde op, ik foeterde mensen uit. Het enige dat me niet lukte was de boeken terug te krijgen. Dat was jammer maar geen ramp.

Om acht uur werd ik even wakker door een alarmerende tuttenbol maar tot kwart voor negen doezelde ik uit.
Dat was leuk. Dat was érg leuk. Zo leuk dat ik dacht: zou wel wat zijn, elke dag laat opstaan.

Intussen heb ik de andere kant ontdekt.
Dat de dag zo snel voorbij is.

Ik zing in een opera.
Ik heb een hoofdrol. Ik ben sopraan. Ik zing heel goed.
Het is een productie zoals de Nederlandse Opera ze een aantal jaren geleden altijd had: met veel staalconstructies.

Ik klim in een soort rek, ik loop over een steiger.
Op de steiger bóven mij zingt de mezzo. Ik moet naar haar toe, wil klimmen maar er ontbreken treden. Ik durf niet.
Voorúit. Ik móet. Ik durf niet.

Ik loop terug naar beneden, ik loop het toneel af.
Ik word uitgefoeterd door de regisseur.
Ik weet dat ik die laatste klim écht niet had kunnen maken tenzij ik me aan mijn armen had kunnen optrekken.
Maar zo sterk ben ik niet.

Ik ga naar de dierenarts.
Wanneer ik aan de beurt ben ontdek ik dat ik geen dier bij me heb.
Ik probeer me een houding te geven tegenover de dierenarts en zeg: “je zei toch dat een knobbel bij een konijn niet ernstig was? daarom heb ik het konijn niet meegenomen.”
Onzin! zegt de dierenarts en: haal dat konijn.

Volgende scène: ik word wakker na uren zitten slapen op een stoeltje in de wachtkamer van de dierenarts. Ze gaan sluiten, ik loop naar buiten (het is donker) en zoek mijn auto. Ik weet zeker dat die links om de hoek staat. Mm. Niet. Op het parkeerplaatsje vóór de kliniek dan? Ook niet. Rechts van de praktijk? Nee.
Mijn auto moet zijn gestolen.

Te voet ga ik op huis aan en dat is Amsterdam. Ik loop érg lang.
Op de Overtoom overweeg ik een tram te nemen.
Niet doen, zegt iemand. Want dan ben je na twee haltes thuis en dat is te snel.