Ik heb mijn studie aan de School voor de Journalistiek niet afgemaakt: geen examen Duits.
Terug moet ik dus en terug ga ik.
En eenmaal daar slaat de verwarring toe.
Was het alleen Duits? Ging het niet om veel meer vakken? Haalde ik de propedeuse wel? Wat voor type vakken moet ik nog.
En tijdens de verwarring sluiten de deuren van de klassen terwijl ik nog niets heb uitgezocht om te gaan volgen.

In ut echt: ik heb die opleiding helemaal nooit gedaan, ik heb er wel zelf les gegeven.
De ´ik ben niet afgestudeerd´-droom is wel een terugkerende en heeft denk ik iets met inadekwaat zijn te maken. Wat ik me kennelijk vaak voel.
Het enige dat ik kan plaatsen is het Duits omdat ik gisteren toevallig contact had met iemand die die taal perfect spreekt en ik er zelf hoogstens wat onbeholpen in kan haspelen.

Ik neem een man mee naar huis die ik buitengewoon aantrekkelijk vind.
Mijn huis is niet mijn overvolle kleine huisje in de polder maar een grachtenpand met hoge plafonds en veel marmer. Ik ben een goed verdienende advocate (ik had die rechtenstudie écht beter in een luxe baan kunnen omzetten dan te gaan schrijven).
Misschien dat dit (huis en geld) helpt bij het meekrijgen van de man.

Binnen kussen we. En dat gaat meteen al niet lekker. Lastig neus-gedoe.
Al snel me afvragen hoe het opwindender kan (ervaringsfeit: als het kussen niks is, de seks niet eens aan beginnen).
Maar ik wil hem ontzettend graag dus kleed ik hem uit (hij mij niet – veeg teken).
(Nu wordt de droom wel erg expliciet dus dit sla ik over. In elk geval besluiten we ´het´ beter in bed te doen)

Ik op zoek naar de slaapkamer. Het is nl. zo´n groot pand dat ik moet zoeken.
Het is een zaal. En het lijkt wel een ziekenhuiszaal.
Met 1 strak wit opgemaakt bed. En 1 slordig opengegooid bed met aan het voeteneind een tv en aan de zijkant een vol draaitafeltje en een hoge nachtkast.
Ik besluit nog een etage hoger te gaan kijken (ik heb vast een logeerkamer) maar dan maakt Eebje me wakker.
En ik wil doorslapen want wie weet wordt het nog erg leuk in dat ándere bed maar dan denk ik: who am I kidding.

Ik ga dinsdag naar Amerika (ook in de droom).
En ik heb op 29 april een groot feest georganiseerd. Bij mij thuis. Voor honderd mensen.

Opeens realiseer ik me dat dat zaterdag is.
En dat ik nog niets heb geregeld.
Dus wordt het hollen en draven en drank en hapjes aanslepen en de eeuwige angst dat er niemand komt.

Wakker geschrokken om vijf voor half zes.
Snel opgestaan.
Dit is geen leuke droom om nog tien minuten naar terug te keren.

Het is zover: het project wordt gepresenteerd.
En terwijl we op de gang staan te wachten wordt opeens duidelijk dat iemand anders iets soortgelijks heeft bedacht en dat die nú al aan het presenteren is zodat al ons werk voor niets is geweest.

Ik schrik wakker en het is twee uur.
Hierna val ik alleen nog in slaap voor een kort droompje waarin Rob Trip van zijn voetstuk valt (details houd ik voor me).

Om drie uur is het echt gedaan met het slapen en word ik gekweld door briljante invallen om het project nóg mooier te maken die ik pas met mijn medesamenzweerster kan bespreken wanneer zij ook wakker is en dat duurt nog uren.

Om half zes doodmoe opgestaan en dieren gevoerd.
Nog 1 dag puntjes op i´s zetten, dan morgen compleet op stress gaan en vanaf dinsdag voorzichtig denken aan ´vakantie´.

Om half zes wakker geschrokken uit een droom waarin ik steeds terugkeerde naar mijn oude kamer aan de Weesperzijde.
Zolderkamer met een ´ritme van de regen´-raam.
Ik heb er gewoond toen ik begin twintig was. En in de droom heb ik ´m aangehouden – voor alle zekerheid.
Twee keer lukt het terugkeren. En steeds breng ik meer spullen mee.
De derde keer zit er een pukkelig meisje van een jaar of negentien. Het is nu háár kamer want ik ben er te lang niet geweest. Bovendien: ik hoor er niet meer. Ze wil mijn sleutel.

Vier uur later (ik ben traag in het eigen dromen duiden) dringt door dat ik probeer terug te keren naar niet zo zeer mijn leeftijd toen als mijn manier van in het leven staan.
Want weliswaar heb ik er een hoop afgeleden kwa treurige liefdes. Maar het idee dat alles nog mogelijk was en wie weet wat nog zou komen – dat is weg.

Toen dus maar de PC en de radio aangezet voor R1J en leuke mail.

Ik doe de ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal en de nieuwslezer wordt onderbroken door de presentator met een soort ´breaking news´.
De presentator leest de nieuwe tekst en komt er niet uit en ik snap het ook niet (het gaat over economie) en dan breekt hij abrupt weer af.
Ik denk: hier moeten we over schrijven maar mijn mede-logster gaat over hem dus die mag het doen – ik zal haar even mailen.
En terwijl ik wacht tot de computer is opgestart zie ik de presentator opeens in mijn kamer. Alsof dat de studio is. Of alsof ik in de studio ben.
Ik zie hem op anderhalve meter. Ik kan hem bijna aanraken. Maar hij ziet mij niet.
Alsof we in twee verschillende dimensies zijn.

Ik woon in een groot landhuis (tot zover is de droom leuk).
De buren van het landhuis verderop komen langs om me te vertellen dat ze gaan verhuizen.
Om de een of andere reden bedenk ik dat ik nu misschien wel van werkkamer wil ruilen met mijn man.
Dus loop ik van mijn eigen werkkamer aan de voorkant van het landhuis naar die van mijn man aan de áchterkant en wanneer ik daarvan de deur open doe slaat de koude wind me tegemoet. De ramen staan open, de gordijnen wapperen.
Er is ingebroken en zie ik boven: de tv is weg.
Politie gebeld, die komt niet.

Een week later: ik overloop de inbrekers. Het blijkt de bloemenman met een maat te zijn.
Ze vertellen me dat dit hun sideline is sinds de bloemenhandel is ingestort.
Ik bied aan ze 100 Euro per maand te betalen als ze dan niet meer bij me inbreken.
Ze overwegen het. Maar het probleem blijkt dat er zoveel bloemenman-inbrekersgroepen opereren dat ze niet kunnen garanderen dat ze iedereen kunnen bereiken om ze te vertellen het niet meer bij mij thuis te doen.

De man die me gisteren nog kuis op de lippen kuste, daarmee ben ik nu in het openbaar de liefde aan het bedrijven in die zin dat er een deken over ons heen ligt maar verder zijn we luid en duidelijk over wat er tussen ons passeert.
Erna verliezen we elkaar uit het oog op zoek naar een toilet maar later ontmoeten we elkaar weer en dan blijkt dat wat het ook was ´klikt´.

Hierna geeft hij een presentatie over iets als coaching en hij nodigt me uit mee te doen en ik interview op het podium Jeroen Overbeek over zijn beroerde presentatie zaterdag van het Radio 1 Journaal.
Ik ga op ´soft´ en dan langzaam killing inzoemen en het werkt.

Maar daarna ben ik object en wil ´hij´ weten waarom ik niet hárder was en ik leg uit over mijn benadering iha en het lijkt ok en dan vraagt hij waarom ik me eigenlijk aan hem onderwerp en ik aarzel en mompel iets over ´eerlijk´?
En hij zegt ´ja´.
En ik zeg dat ik op hem val en hij blijft hartstikke professioneel wat heel raar is.

Ik ben op een bijeenkomst waar een bekende tv-presentator in een forum zit.
Na afloop van het forum loopt hij de zaal in. We staan tegenover elkaar en kijken elkaar in de ogen.
Hij buigt zich voorover en kust mijn mond. Nog eens en nog eens.
Dan loopt hij verder.

Ik blijf achter met een tevreden gevoel.
Niet opgetogen niet gelukkig niet verlangend niet ´verlaten´.
Dit was precies goed, zo.

Ik ben op mijn (in de droom) vertrouwde vakantieplek.
Ik slaap daar op een zaal in een tweepersoonsbed. Anderen slapen in eenpersoonsbedden.

Een ouder echtpaar komt de zaal op en vestigt zich op mijn bed.
Wat krijgen we nou?
Ik zeg dat het *mijn* bed is maar dat vinden zij oneerlijk want ik ben maar 1 persoon.
Maar, zeg ik, ik betáál ervoor.
Hebben ze niets mee te maken, vinden ze.

Op dat moment komen mijn (daar gevonden) vriendinnen naar me toe en zeggen, dat ze het met die mensen eens zijn en ik zie in hun ogen een ´net goed´.
Ok, zeg ik. Dan kies ik voortaan een andere vakantieplek.
En ik verlaat het hotel best opgewekt.

Ik ben in een grote kamer. Aan de andere kant staat een man die ik vaag ken.
Dwars door alles heen kijken we elkaar aan.
Lichte glimlach. Iets in de ogen van ´wow´ – of verbeeld ik me dat.
Ik loop de gang in. Hij volgt.
Alle twijfel is weg.
En dan word ik wakker en aangezien ik een kluns ben kwa lucide dromen knoop ik er maar een bewust beleefde aangename fantasie aan vast.

Anders had ik ´m vast nog terug gestuurd de kamer in waar ´n vrouw op hem wachtte.

Ik loop een vroegere minnaar die sterk lijkt op een voormalige president van Amerika tegen het lijf. Hij vertelt me dat hij tegenwoordig om de hoek woont (Asd grachtengordel) en dat zijn vrouw Hillary (toevallig, die naamovereenkomst) er dat weekend niet is en of ik zin heb etc.
Ik zeg dat ik even de parkeermeter moet bijvullen.

Na het weekend realiseer ik me dat ik een tandartsafspraak ben vergeten. Ik wil bellen om excuses aan te bieden maar kan het nummer niet vinden.

Ik laat mijn oog vallen op de man van een ander.
Ik heb enig succes.

Wanneer ik een ruimte binnen kom waar hij ook is blijft hij naar me kijken.
Ik loop naar mijn kamer om een mooie jurk aan te trekken (tis een droom).

R. loopt achter me aan en bezweert me te stoppen met mijn verleidingsgedoe. De man in kwestie is nl. van Hanneke Groenteman (in de droom) en die, zegt R. "voelt zich nog een jong meisje".
"Ik ook," zeg ik koeltjes en ga door met verkleden.