Ik wil een bedrag van net iets meer dan € 1000 overmaken naar Amerika. Dat leidt tot een hoop gedoe (scroll even naar beneden als je wil weten wat precies).
Het draaide uit op: maak een nieuwe Paypal account en bel ons weer als die actief is dan storten we het bedrag dat nog op de oude staat naar de nieuwe.
Vandaag bel ik.
Maar lo and behold dat gaat zomaar niet!

Ik moet (dit na wat tussenstappen) een email sturen vanaf 1 email adres met het verzoek dat bedrag te storten naar de nieuwe rekening die ik aanduid met het gmail-adres dat ik er noodgedwongen voor gebruik. En ik moet documenten uploaden naar de nieuwe rekening. Ik doe beide.
En krijg dan (kruisende mails!) bericht van ‘Rex’ van Paypal dat hij het nog eens heeft besproken met iemand en ik kan ook een email sturen met het verzoek mijn 1e rekening een andere naam te geven.
Dat kon eerst dus NIET.

Alleen heb ik intussen – ook op zijn advies – al die andere handelingen verricht zodat ik vrees dat nu alles door elkaar gaat lopen en er ‘verwarring’ ontstaat.
Ik bel opnieuw en krijg weer iemand anders aan de lijn.
Die cancelt mijn verzoek tot transfer van het geld en raakt zéér hoorbaar ongeduldig wanneer ik worstel met Thunderbird wat ik noodgedwongen moet gebruiken om ze een nieuwe email te sturen nu Rex jeanne-doomen.net uit mijn account heeft gehaald en Outlook kan alleen daarmee mailen.

Als het hierna nog niet goed komt vrees ik dat ik toch ‘gewoon’ via vrbo moet gaan betalen en ja, dat is duurder.
Zowel voor mij als voor de verhuurster.
Daarom stelde zij ook Paypal voor.

Ik was naar Berlijn voor een aria concert van Edita Gruberova.
Ze viert dat ze 50 jaar zingt (het is geen afscheidstoernee).

Ik zou gaan met een medefan die ik al anderhalf jaar niet zag en we hadden allerlei plannen over picknick op mijn kamer, eten in het restaurant Don Giovanni tegenover het hotel en na afloop samen staren naar ons idool bij de stage door.
Maar een dag voor dé dag werd de medefan ziek dus ging ik alleen.
Wat op zich geen probleem is, het enige waarover ik aarzelde was het diner bij de pizzeria.

Ik besloot toch te gaan want eten moest ik toch en ik eet wel vaker alleen op mini trips.
Bij binnenkomst zei ik tegen de Italiaanse waiter “I have a reservation” en noemde mijn naam wat geen lampje deed branden.
Toen ik het herhaalde schreef hij iets op waarna het (Duitse) meisje naast hem zei dat ik voor nú bedoelde.
Ok.
En ik kreeg een kut tafeltje voor 1 persoon helemaal in het donker.

Toen hij nog eens voorbij liep liet ik mijn (geprinte) reservering zien.
Ah! Hij wees naar een tafel naast me, mooi in het licht en aan het raam.
Ik erheen en later zag ik een andere vrouw-alleen die blijkbaar niet had gereserveerd aan dat treurige donkere tafeltje geplaatst worden.

Het eten was heerlijk, de bediening voortreffelijk.
Ik had mijn e-reader bij me maar heb anderhalf uur alleen maar genoten van het daar *zijn*.
Om dit te laten zien vroeg ik een waitress een foto van me te maken. Die plaatste ik op Facebook.
Waarna een discussie ontstond van ‘goh, zou jij dat nou doen, in je eentje in een restaurant gaan eten?!’
Dit is de foto die ernstig geflatteerd is door de gunstige lichtval (wég wallen onder de ogen).

Mijn auto heeft ergens een lek. Dat is al ruim 2 jaar zo en 2x vroeg ik de garage ernaar te kijken en de 1e x vonden ze niets en de 2e x vonden ze óók niets maar haalden ze de deuren aan de passagierskant eruit en toen zou het verholpen moeten zijn. Niet.
Intussen wordt het steeds erger. Wanneer het regent wordt de vloer van de auto nat. Tassen die ik daarop zet, hebben een doorweekte bodem. Je kunt het water soms in een dun laagje zien stáán.
Wanneer het vriest moet ik de voorruit aan de binnenkant krabben.

Mensen die het beter weten (dat zijn er veel) zeggen: ga naar een andere garage.
Maar dat deed ik een keer met een ander euvel en daar werd ik ook niet vrolijk van. Die figuur hield de auto en toen ik na anderhalve dag eens opbelde hoe het met hem was zei hij dat hij niet wist wat ermee te doen en op mijn ‘maar dan zeg je dat toch? dan laat je hem toch niet gewoon stáán’ kwam geen inhoudelijke reactie.

Vandaag ben ik toevallig in de buurt van mijn garage. En denk: vooruit dan maar.
Ik laat een man zien hoe nat de auto van binnen is. Ik maak een afspraak voor over twee weken.
Ik vraag: hoe duur gaat dit worden. Hij zegt dat het heel erg meevalt als het iets kleins is: € 150-200.
Dat vind ik helemaal niet meevallen en ik moet er niet aan denken wat het dan gaat kosten als het *niet* meevalt.
Maar het moet.

Ik pleeg € 250 te pinnen, dan alles cash te betalen en opnieuw geld op te nemen wanneer de € 250 bijna op zijn.
Nu is zo’n moment en bovendien moet ik éxtra cash in huis hebben omdat er binnenkort een werkpersoon over de vloer komt die met bankbiljetten wil worden betaald en niet met een overmaking.
Naast de Plusmarkt in De Rijp is een betaalautomaat die tot voor kort desgewenst € 250 uitkeerde maar opeens is € 100 zijn maximum.
Ik mompel WTF en ga later naar de ándere betaalautomaat op het pleintje. Die is van ABN.

Ha! denk ik triomfantelijk wanneer ik hier wél de optie van € 250 zie.
Dát bedrag wil ik hebben! Klik!
Waarop ABN zegt dat ik helemaal geen geld krijg. Want ik heb onvoldoende saldo of ik ben over mijn dagelijkse maximum heen enniewee: neem contact op met uw eigen bank.
En terwijl ik verbijsterd naar deze mededeling sta te kijken flitst de mededeling alweer weg en wordt de volgende klant hartelijk verwelkomd en uitgenodigd haar pasje in de gleuf te duwen.

[Update: ik heb ING via twitter benaderd en ik weet nu dat je niet 2x op dezelfde dag bij een ándere bank (dan ING) mag pinnen maar dat ik best een hoop geld tegelijk mag opnemen – wel € 1000]

Vorige week probeerde ik via PayPal een bedrag over te maken naar Amerika.
Ik moest eerst allerlei kopieën doorsturen (gedaan).
Een paar dagen geleden probeerde ik het nog eens. Nu wouen ze een extra email-adres en een mobiel telefoonnummer.
Ook gedaan.

Vandaag blijkt mijn rekening nog steeds geblokkeerd en dus bel ik ze.
Ik moet nóg een papier mailen en wacht! er is een ander probleem bovendien. De rekening staat op mijn roepnaam Jeanne en de naam op mijn paspoort is Adriana.
Dat moet ik even veranderen. Ok.
Vooruit dan maar.

Alleen gaat dat zomaar niet, dat veranderen.
Ik moet ze een fax sturen (nou dát weer) én een kopie van mijn paspoort en een kopie van een recente ‘gas-water- en elektriciteitsrekening met uw nieuwe naam en adres’ en ook nog een kopie van een recent bankafschrift.

Aangezien ze de eerste en derde kopie al hébben en Nuon geen papieren afschriften meer zendt word ik wat wanhopig en bel opnieuw.
De aardige jongen die ik eerder sprak blijkt geen aantekening te hebben gemaakt van ons gesprek zodat ik eerst alles opnieuw kan vertellen aan iemand die blijft herhalen ‘we zijn een bank en dit zijn de regels’ maar die wanneer ik aanhoud (ja! heel soms, als ik écht wanhopig ben doe ik dat!) toch in gesprek gaat met zijn leidinggevende.

En wat blijkt? die voornaam veranderen, dat kán helemaal niet.
De oplossing? ik moet een nieuwe rekening openen. Die wordt dan over een aantal dagen goedgekeurd en dan moet ik ze wéér bellen en dan maken ze het geld dat op de oude rekening staat over naar de nieuwe.

Nieuwe rekening geopend of nee, toch niet.
Want wanneer ik mijn email opgeef zegt PayPal dat ik al een rekening héb.
Een ander email adres dus en ik heb er maar drie en twee heeft de eerste rekening al (omdat PP dat eiste!) dus een gmail-adres dat ik nooit gebruik opgegeven.
En nu zoet wachten tot het PP behaagt me weer als klant te accepteren.

Binnenkort ga ik weer even op mini trip naar Berlijn.
Voor een concert van Edita Gruberova.
Heen op dag 1, terug op dag 2.

Toen ik de laatste keer keek was het niet mogelijk op Schiphol een plek in P1 te reserveren. Nu wel.
Voor € 75 (vroeger was dat tussen de € 52 en € 65).
Je mag dan tijden opgeven die niet per se hoeven te kloppen.
Dus koos ik als inrijden 7.00 uur (wanneer ik nét hoop op te staan) en als uitrijden 18.00 uur – hoewel het vliegtuig verwacht te landen om half twee.
Vandaag is het helemaal hommeles op Schiphol.
Storing bij de Verkeersleiding.
Vluchten afgelast (als je daartoe behoort houdt natuurlijk álles op) en anders ernstig vertraagd.

Ik wijzig mijn terugkeer naar 23.00 uur.
Moge het niet gebeuren.
Got wat haat ik eigenlijk die mini trips.

Loki weet hoe hij me moet paaien en soms ben ik sterk en houd ik me aan zijn officiële voedertijden maar soms ook niet.
Vanuit het raam van de kamer voer ik de kippen soms. Nou ja ‘soms’- een aantal keren per dag.
Als we pech hebben stort zich een colonne eenden op het voer. Dan deinzen de kipjes terug wat natuurlijk niet de bedoeling is maar eenden zijn slim.

Ook leg ik wat graan op het richeltje direct achter de ramen – dat is voor de tortelduiven.
Maar kauwtjes en mussen eten er ook van.
Dus als er niets meer ligt gaan ze daar zitten en kijken nadrukkelijk naar binnen zodat ik (Pavlov!) aan kom rennen met nieuw graan.

Laatst hing er ook opeens een koolmees voor het raam.
Och gossie, dacht ik! die had graan verwacht en was helemaal daarvoor komen aanvliegen en nu is het er niet!
Dus haast ik me naar het raam en bied graan.

Intussen weet ik dat die koolmees helemáál niet toevallig 1x was komen aanvliegen!
Die beheerst ‘Pavlov’ net zo goed als de duifjes en de kippen en de andere vogels.
Zodat ik denk ‘wat een schatje’ en ook voor hem/haar toesnel met voer.

Het is nauwelijks te bevatten maar mijn oppas van het najaar die had beloofd ook komend voorjaar op te passen gaat toch liever naar Nepal.
Daarom een nieuwe oproep <- klik.

Vorig jaar al liet ik mijn oog vallen op Dutch Pete’s Ranch.
Een mooi ontworpen huis in het midden van niks ergens in de Eastern Sierra van Californië.
Toen was het huis niet te huur, daarna volgde een overgangsperiode waarin iemand erop paste en nu is het overgedragen aan een echte manager.
Die manager wil er $ 250 per nacht voor maar omdat ik in de overgangsperiode contact maakte met de vrouw die er toen op paste (en die, geloof ik, een relatie van de eigenaar is) kwamen we uit op de helft. Ook omdat ik geen gebruik wil maken van de hot springs die als je via de manager huurt tot je beschikking staan.

Vandaag stuurt ze me het contract, ik teken het en mail het terug en ik wil het geld overmaken via PayPal.
Nu gaat PayPal moeilijk doen. Ze vinden het bedrag te hoog (totnutoe maakte ik zo alleen kleine bedragjes over).
Dús willen ze kopie van mijn paspoort. En kopie van een document waaruit blijkt dat mijn adres idd mijn adres is.

Wanneer ik dat allemaal heb verstuurd staat er dat ze verwachten ‘over enkele dagen’ te vertellen of het ok is.
Mind you het bedrag dat ik wilde overmaken staat al weken op PayPal!
Maar blijkbaar kan het niet leuker en ook niet makkelijker.

Mijn voorjaar-reis is al gepland.
De data, de huizen. Wat ik er precies ga doen, zal ik nog uitzoeken.

Ook mijn najaar-reis is gepland.
De data (vliegen) en de eerste en laatste dagen in Pioneertown.
Gewoonlijk verblijf ik de eerste en laatste nacht in de Hilton Garden Inn bij LAX.
Maar op die data blijkt die idioot duur.

Zodat ik koos voor een detached studio that is located in the Westchester neighborhood just north of LAX airport & convenient to LA’s best beaches & attractions. The unit is private and offers a yard with trees, wifi, air conditioning, mini-fridge, easy street parking & laundry!
Verhuurd door een leuk stel (man-man) die – las ik – je uitnodigen voor een borrel zodat ik ze eerst heb gevraagd of het ok is als ik alleen wil zijn.
Dat is het.

Toen dwars door zuid-Californië gesurft.
Op zoek naar leuke, verlaten huizen die ook nog goedkoop zijn (je kunt filters op het ‘zoeken’ zetten, bv dat je WiFi wil maar ook hoe duur een huis maximaal mag zijn).
Ik vond er al een aantal en moest daarbij helaas een optie afstrepen waarbij werd gemeld dat de verhuurster het huis goed schoonmaken niet belangrijk vond en liever tijd besteedde aan omgang met de bezoekers.
Dat vond ik ook terug in de reviews. Waarbij ik zelf ‘een beetje vies’ meestal geen ramp vind, maar al die aandacht daarvan krijg ik het benauwd.

Mijn vorige huisoppasser die *misschien* ook het voorjaar zou oppassen, mailde me dat hij me zaterdag zou laten weten of het Grootschermer zou worden of toch Nepal.
Ook mailde hij dat het me vast al was opgevallen dat hij per mail slecht te bereiken was en dat als ik hem écht wou bereiken, ik beter kon bellen.
Dit aan iemand met telefoonangst!

Gisteren geen mail.
Vandaag geen mail.
Ik denk – laf! omdat ik echt niet durf te bellen! – dat ik nog 1 dag wacht.
Maar ook denk ik: als ik nu nog geen bericht heb ‘ik pas graag weer op in het voorjaar’ dat de kans dat dat bericht nog kómt erg klein is.

Daarom: nog 1 dag wachten.
Dan de advertentie op de website zetten en ev zelf mogelijke oppassers gaan benaderen.

Een jaar geleden zat ik midden in het medisch circuit.
Ik had de huisarts en de echo achter de rug en de gynaecoloog in Alkmaar en het bloedonderzoek en de beide scans.
Nu volgt (volgde) de verwijzing naar het AMC en nóg een keer allerlei onderzoeken en dan over een dikke maand de operatie en dat ellendige verblijf in het ziekenhuis.

Ik weet het van die onderzoeken omdat ik in mijn ‘herinneringen’ op FB een foto aantrof van hoe ik was toegetakeld na het prikken voor het bloedonderzoek.
Ik zocht naar mijn agenda van vorig jaar maar die kan ik niet vinden.
Even denk ik: zou ik hem hebben weggegooid? Om welke reden dan ook.
Maar ik gooi nooit agenda’s weg.
Ik maak ze alleen maar zoek.
Want andere agenda’s kan ik ook niet vinden.

Lang geleden, toen ik nog een feministische BN-er met B-status was (vergeleken met bv Anja Meulenbelt met A-status), schreef ik veel over verkrachting.
Twee boeken, veel artikelen.
Zowel in feministische bladen als in juridische bladen en ik maakte ook deel uit van een staatscommissie over het onderwerp.

Logisch dus dat de #MeToo-discussie mijn aandacht trok.
Ik deed er ook even aan mee met een eigen ‘ook ik’-verhaaltje.
Toen sloeg de sfeer om wat ongeveer gebeurde toen Jelle Brandt Corstius zich erin mengde.
Oordeelden we niet te snel? Trial by media. Wie moesten we geloven.

Ik wou nog meegaan met ‘wie moeten we geloven’ want het *is* vaak ook best ingewikkeld.
Maar nu zie ik op FaceBook ‘vrienden’ oprecht VALS zich uitlaten over degenen die #MeToo zeggen.
Alsof het valse klagers zijn die alleen op aandacht uit zijn.

Toen de eerste FB-vriend voorzichtig(!) twijfel uitte reageerde ik daarop ook voorzichtig en liet toen weten dat ik verder geen zin had in discussie via social media.
Maar die andere man! die plaatst kut-opmerkingen en kut-cartoons en ik weet niet wat ik moet doen.
Ontvrienden! is mijn eerste reactie.
Maar wie weet hoeveel ándere ‘vrienden’ hetzelfde vinden die dat wijselijk niet melden.
Hij woont in een ander land. Misschien verloopt de discussie daar anders.

We hebben liefde voor opera gemeen, die man en ik.
Voor nu heb ik de meldingen voor zijn berichten uitgezet.

Omdat najaar 2017 kwa reis niet leuk was en ik nu eigenlijk ook niet zo gelukkig ben denk ik aan vakantie najaar 2018.
Ik kán weer op avontuur gaan.
Er komt vast een moment dat ik wél op avontuur ga.
Maar nu denk ik: ik wil terug naar Pioneertown waar ik ook in het voorjaar zal zijn.
Met uitzicht op de boulders.
En met het hondje Rosie.

Ik beslis: boulders! Rosie! Ik mail met de ontz aardige verhuurder en we regelen de huur.
Ik koop ook meteen het ticket bij de KLM.
Wat niet hoeft maar het voelt goed – vastleggen.

Een week geleden mailde mijn vorige huisoppasser me dat hij missch toch niet in mei komt oppassen.
Omdat hij dan (mogelijk) naar Nepal gaat.
Omdat ik helaas niet het type ‘dat zien we dan wel weer’ ben, zeurde ik een paar dagen later al of hij het intussen wist of dat hij me in elk geval kon laten weten wanneer hij verwachtte het te zullen weten.

Daarna 4 dagen niets, tot nu.
Hij weet het nog niet. Maar hij snapt dat het me bezig houdt (dat is wat hem o.a. zo’n aardige jongen maakt).
Dus zegt hij dat hij het zaterdag zal laten weten.

Ik bijt nog even nagels.

Ik hád me voorgenomen mijn huisoppasser een week lang niet lastig te vallen maar het vloog me aan: komt hij nou wel of niet en als hij het nu nog niet (zeker) weet, wanneer denkt hij het dan wél zeker te weten en zou hij me dat missch kunnen vertellen.
Die vraag mailde ik hem dus gisteravond.
Nog geen reactie.

Toch heb ik intussen een concept-tekst opgesteld. Die ik denk te plaatsen met foto’s van: voorkant huis, meerdere van de tuin, uitzicht op de polder, uiteraard de dieren! En na het bekijken van andere advertenties denk ik: ook van de binnenkant van het huis.

Dit is mijn concept-tekst (en suggesties ter verbetering zijn welkom!).
Oppas gezocht voor ontzettend leuke, aanhalige en relaxte kat Loki, 2 setjes konijnen (elk in een eigen, grote buitenren) en twee lieve kippen die je graag verwennen met eitjes.
Vrijstaand huis met grote wilde tuin aan de Eilandspolder. De maand mei is hier de allermooiste maand om de natuur te zien opbloeien. Goeie kans dat je elke avond egels ziet rondscharrelen. Ook lepelaars vertonen zich regelmatig in de sloot achter het huis.

Voor alle dieren wordt ruim voer achtergelaten, een meisje uit het dorp verschoont (door mij vooruitbetaald) 1x per week de hokken.
Wil je graag in de tuin werken? Dat mag.
Vind je tuinieren een crime? Ook prima! Gewoon laten groeien.
Het gaat mij erom dat de dieren goed en liefdevol worden verzorgd.

Er is een dorpswinkel op 100 meter afstand, 5 km verderop in De Rijp is een winkelcentrumpje met een (grote) Plusmarkt, een Keurslager, een warme bakker, een bloemenzaak en een drogist. Alkmaar is op 12 km afstand. Het centrum van Amsterdam is 40 minuten rijden.

Het huis is ruim voor 1 persoon maar ook geschikt voor twee die dol zijn op elkaar. Waarmee ik bedoel dat je je niet goed kunt afzonderen.
Beneden zijn een woonkamer en open keuken, een halletje, een wc, een bijkeuken en schuur. Boven is een slaapkamer met groot tweepersoonsbed, een badkamer met bad en aparte douche en wc en er is 1 werkkamer. Uiteraard is er (snelle) WiFi.
Het huis is niet geschikt voor kinderen en eigen dieren kunnen ook niet mee.

Ik laat het huis netjes achter en verwacht het ook zo aan te treffen wanneer ik terug kom. Binnen roken mag niet.

En zo doen de andere mensen het: (klik)

Ik heb een kaartje over, 1e rij in het midden.
Gekocht voor € 90, er valt te praten over een lager bedrag.

Tijdens mijn laatste reis had ik een prima huisoppasser.
Hij zorgde erg goed voor Loki, hij hield mij op de hoogte (stuurde me zelfs een mp3 waarop Loki’s gespin te horen was!), ging naar de dierenarts met een ziek konijn – dat helaas moest inslapen omdat het ‘op’ was – en belde dezelfde dierenarts toen 1 kip opeens dood lag om te vragen waarop hij moest letten met de andere kippen.
Ik was dan ook dolblij toen hij zich bereid verklaarde ook in mei weer op te passen.

Nu stuurt hij me een mail dat er een goede kans is dat dat niet doorgaat omdat hij dan met een vriendin naar Nepal gaat.
Waarvoor ik begrip heb. Nepal! die jongen is net 26 geworden! hij wás al eens in Grootschermer.
Eerlijk gezegd zou ik als ik hem was waarsch ook voor Nepal gaan.
En dan is het nog netjes dat hij me nu al aankondigt dat hij dat serieus overweegt en niet een maand vantevoren.

Ik bereid me op het ergste (niet-deze-oppas) voor en denk: ik moet dus een nieuwe advertentie-tekst schrijven.
Wat me heel slecht afgaat.
‘Lieve kat’ lukt nog wel.
Maar ik neig vooral tot ‘dit mag niet’ en ‘het huis is klein en simpel ingericht’ en nog zo wat aan negatiefs.

Ik lees wel eens dat mensen zeggen ‘mijn moeder heeft me zo opgevoed’ waarmee ze dan bedoelen: beleefd.
Ik herinner me dat niet speciaal van mijn moeder maar iets van ‘beleefd’ is bij mij wel blijven hangen.
Dus krijg ik iets kado, dan zeg ik ‘dankjewel’ en stuurt iemand me iets toe dan laat ik weten dat ik het heb ontvangen.

Ik wil niet afgeven op ‘de jeugd van tegenwoordig’ al is het alleen al omdat 1 van degenen over wie ik het dadelijk heb volgens mij niet zo jeugdig is.
Maar ik deed dus twee tickets voor een optreden van een tenor in Brussel aan iemand kado, stuurde ze op, en kreeg geen ‘zijn aangekomen’ laat staan een ‘dankjewel!!’ maar missch hoefde dat ook niet omdat ik al had gevraagd of hij ze wou hebben en toen zei hij ja.

Ik had een operakaartje over en via via kon ik het kwijt aan iemand en die vroeg ‘wat ik ervoor wou hebben’ wat ik altijd al lastig vind omdat het echte antwoord natuurlijk is “wat het kost” nl wat ik er zelf voor betaalde, maar dat durf ik dan weer niet te vragen dus ging ik er bijna twintig Euro onder zitten (van € 56,50 naar € 38,50).
Ze zou overmaken. Maar intussen waren we ruim een week verder en was de voorstelling al voorbij en informeerde ik bij degene die er met haar naartoe ging en die bemiddeld had bij de verkoop hoe het ermee stond.
De koopster “was er nog niet aan toegekomen” het bedrag over te maken.

Ik weet niet wat mijn moeder daarvan zou hebben gevonden.
Ikzelf vind het slordig. Niet attent.
Maar goeie kans dat ik hartstikke ouderwets ben, misschien zelfs *anal* wat heel erg schijnt te zijn.