Ik bied (o.a.) cartridges aan van voor mijn oude printer (die onlangs ter ziele is gegaan – ja! ook *hij*).
Ik vraag € 35 voor een XL combi-pakket dat nog goed is tot februari 2019 en dat in de winkel minimaal € 60 kost.
Ik krijg een reactie van iem die € 20 biedt. Niet omdat hij mijn prijs onredelijk vindt, integendeel, zegt hij – maar hij verkoopt ze zélf weer door.
Zodoende.

Dan iem die vraagt wat mijn MINIMUM is.
*Dit* dus.

Dan iemand die het belachelijk veel vindt en bovendien kan het pakje volgens hem best door de brievenbus dus blijkbaar maak ik ook nog gore winst via de postzegels.

Tenslotte een mail van zo te zien ook een bedrijf dat handelt in cartridges: het wil de cartridges wel hebben.
Hoera! Ik bevestig direct en wijs nog even op een vergelijkbaar artikel dat ik aanbied en zet er nadrukkelijk bij dat hij dat helemaal niet hóeft te kopen maar dat hij het mogelijk over het hoofd heeft gezien.
Dat was twee dagen geleden.
Ik heb de cartridges intussen op ‘Gereserveerd’ gezet en hoor niks meer van de ‘koper’.

Vanochtend maar eens gemaild wat mijn betaalgegevens zijn.
En gezegd dat ik de cartridges tot 1 januari voor hem zal vasthouden.

Ik ga die € 35 nog maar niet uitgeven.

Ik zit nog steeds te dubben of ik mijn auto nog een keer moet laten (proberen te) repareren. Aan ‘het lek’.
Of dat ik een nieuwe occasion moet kopen.

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik daar volgende week over ga beslissen.
Of anders de week erna.

Net loop ik langs mijn afwasmachine die een halve week afwas aan het verstouwen is.
Vóór die afwasmachine: een plas. Die ergens rechts naast hem vandaan komt.
Ik ben niet blij.

Gisteravond, het is net donker, en de bel gaat.
Een man die me het hah-blad De Uitkomst overhandigt met een ‘Gelukkig nieuwjaar’-kaartje.
Tenminste ik neem aan dat dat erop staat want het kaartje verdween mét De Uitkomst direct in de bak voor het oud papier.

“Ik had er nog niet op gerekend” stamel ik, want zo’n man belt niet zómaar aan: die wil geld.
Hij zegt dat het niet erg is maar ik weet nu dat ik ze binnenkort allemaal langs krijg, alle bezorgers van flutkrantjes die ik nooit lees.
Alleen de bezorgster van De Volkskrant die ik wél geld gun, belt nooit aan.

Ik besluit dat het maar eens afgelopen moet zijn met al dat zinloze papier dat aan het eind van het jaar ook nog om geld komt bedelen: ik moet een Nee-Nee-sticker op de brievenbus plakken (nu zit er een Nee-Ja op).
Ik zoek online en je schijnt ze gratis bij je gemeente te kunnen bestellen. Dat doe ik, alleen krijg ik een foutmelding: de brievenbus van de gemeente zit vol.
Toen toch maar naar een bedrijf gezocht en voor € 2,95 de goedkoopst mogelijke besteld.

Nu nog even de komende tien dagen doorstaan.
Maar voor volgend jaar is alles geregeld.

Ik verkocht 1 cd voor € 2,50 en een dag later een cd voor € 4,95.
Dús raakte ik zeer enthousiast en bleef maar advertenties plaatsen.
Eerst alleen cd’s en een enkel ander ding dat ik zag liggen.
Een travel adapter bv. En wat pins.

Gisteren realiseerde ik me dat de vrouw die spullen zou komen ophalen die nu meters hoog staan opgestapeld (achter de voordeur), toch niet zal komen.
Ik deed een doos open en zag alleraardigste tijdelijke tattoos.
Die dus óók op Marktplaats gezet hoewel ik op het moment dat ik het deed eigenlijk al wist dat de moeite niet in verhouding stond tot wat het mogelijk gaat opleveren.

Wat ik nog heb liggen: dubbel cd’s.
Maar die kosten veel om te verzenden en zijn daarom niet aantrekkelijk.
In elk geval maar stoppen met de tijdelijke tattoos e.d.
Hier (<- klik) staat wat ik tot nu toe heb aangeboden.

Los van al het andere in het ziekenhuis: het eten.
Ik hoorde het ook van anderen – dat is niet te vreten. Intens smerig. Echt vies.
En geloof me, ik ben geen verwende vrouw als het op voedsel aankomt.
Ik kan amper koken, ik koop vaak voorgemaakt eten en maak er zelf wat rijst bij.
Dus geen bijzondere schotels. Maar het eten in het ziekenhuis! smakeloze, nee erger dan smakeloze prut.

Nu was me vantevoren door de maatschappelijk werkster op het hart gebonden dat ik goed moest eten omdat ik zo beter zou herstellen.
Dus eerst deed ik mijn best te eten. Wat niet meeviel wanneer een TRUT me op de tweede dag na de operatie ’s avonds helemaal geen eten bracht omdat ik had geprobeerd iets te bestellen wat ik niet mocht bestellen (blijkbaar).
De dag erna klaagde ik tegen een verpleegkundige dat ik het eten zo vies vond. Dat hoorde ze vaker.
Ze adviseerde me voor die avond een salade te bestellen. Daarvan was in elk geval de sla eetbaar.
Dat deed ik. En: idd.

Maar het raarste was: vóór de operatie had ik allerlei instructies over wat te eten (eiwit enzo) en ook voor ná de operatie omdat stevig eten van groot belang was voor het herstel.
Maar toen ik daar in dat ziekenhuisbed lag hield niemand in de gaten wat ik at en zelfs niet óf ik wel at.
Blaadjes met oneetbaar voer werden voor me neergezet en ook als ze onaangeroerd waren weer weggehaald.
*Als* ik al eten kreeg.

Doe dáár eens onderzoek naar, AMC!

Ik voorzag al dat ik slecht zou slapen dus slikte ik melatonine (lamaar die waarschuwingen, ik doe het echt vrijwel nooit meer en alleen bij hoge verwachte nood).
Ik sliep nog steeds slecht.
Malend over een jaar geleden. Dat ziekenhuis en hoe ellendig ik me daar heb gevoeld.

Bij alle onderzoeken van vorig jaar vonden ze ook ‘een plekje op de lever’ maar daar zouden ze láter naar kijken.
Zeiden ze toen.
Intussen heb ik bedacht dat ik daar niet aan ga meewerken. Aan geen enkel onderzoek meer als het kan leiden tot een opname in het ziekenhuis.

Van de week komt er een brief van het AMC.
Ik schrik. Ik denk: dit is een oproep voor dat onderzoek naar het plekje op de lever.
Maar het is het laatste formulier dat hoort bij het onderzoek van de afdeling anesthesie.
Ik zei toen (in het ziekenhuis) dat ik graag zou meedoen.
Niet zozeer omdat ik graag wou meedoen maar het meisje dat het onderzoek deed zat een kwartier erover te babbelen en dat was weer afleiding.

Op de laatste lijst staan vragen die vermoed ik (ik heb het niet onthouden) op elke lijst stonden.
Zoals of ik me zelf kon aankleden (ja).
Ik wacht op die ene vraag waar ik kan zeggen dat er 1 ding is dat mogelijk nog niet in orde is: ik ben zo verschrikkelijk moe!
Maar die vraag staat er niet in en er is ook geen ‘wilt u nog iets toevoegen’-vakje dus veel succes met je onderzoek, Linda van het AMC, maar deze patiënt heeft er verder niets aan.
Wat waarschijnlijk ook niet de bedoeling was.

Truus heeft me overtuigd.
Mijn Polo zou nu nog niet óp moeten zijn denk ik (hij is van 2006) maar dat lek heeft hij al jaren alleen is het nooit eerder gevonden en nu het steeds erger wordt willen ze er pas echt iets aan gaan doen.
Op mijn kosten – niet als een soort achterstallig onderhoud.

Dus kijk ik op de site van mijn garage naar occasions.
Ze *zijn* er wel in de prijsklasse die ik te behappen vind, maar niet als automaat.
Op die site duikt ‘chat’ op en ik vraag of het ook mogelijk is dat ze voor me uitkijken naar een automaat van 7-8000 Euro.
Dat is zeker mogelijk. Heb ik nog meer wensen kwa auto.

Ik zeg dat ik die liever met iemand op het kantoor in Alkmaar bespreek en dat gaan ze nu regelen.
Een afspraak gaan ze voor me maken.

Ik denk: niks zo onbetrouwbaar als een autoverkoper.
En: ik wou dat ik iem kon meenemen die me kon bijstaan.
Maar ik héb niemand en gotzegenedegreep (kwa auto) en missch tref ik net die ene autoverkoper die geen schurk is.

Ik was me steeds bewust dat ‘normaal’ was om naar huis te mogen vijf dagen na de operatie wat begon te tellen vanaf de dag ná de operatie.
Op de avond van dag 2 kwamen een aardige verpleger en een ook aardige verpleegster ‘op bezoek’ en ze vroegen me dingen en ik begon te janken.
Hormonen? iets anders? nasleep van de operatie misschien? of van de zenuwen omdat me was beloofd dat ik kanker had die ik niet had?

Hoe dan ook, de mannelijke verleegkundige, nogmaals: een érg aardige man, begon me te plagen met mijn tranen.
Zodat ik eerst nog harder ging huilen. Maar tegelijk werd ik me zeer scherp bewust: als ik op dag vier en niet op dag vijf naar huis wil, moet ik dit NIET meer doen.
Ver*vrouw* je! Laat je niet kennen! ben stoer!!

Dat deed ik daarna dus mocht ik op de vierde dag naar huis.
Wat ze me op de derde dag al zeiden maar toen kwam er nog een hoop rompslomp en papierwerk zodat ik toch pas halverwege de middag weg kon.
Ik wou zó graag weg dat ik zowel ontbijt als lunch had geweigerd en het zou die ontbijtmeisjes worst wezen maar de vrouw van tussen de middag was de enige aardige vrouw die ik bij de catering trof en zij bleef vragen of ik dan toch niet een smoothie wou.

Dat vond ik trouwens sowieso opmerkelijk: hoe náár de meeste van die cateringvrouwen waren!
Op de eerste avond (vóór de operatie) was er niets voor me geregeld en moest ik erom vragen.
Op de tweede dag kreeg ik een menu en vroeg ik iets dat blijkbaar niet de bedoeling was (fout van mijn kant??) waarop die meid helemaal door het lint ging en toen kreeg ik die avond helemaal geen eten.

Niet over geklaagd. Omdat ik toen al helemaal murw was kwa ‘in het ziekenhuis’ en ik had ervaren dat al het personeel dat niet verplegend of arts was op die ene uitzondering na (die ik pas op het laatst zou ontmoeten) was om door de plee te trekken.

Vandaag een jaar geleden ben ik geopereerd.
Ik ging de operatiekamer in na toestemming te hebben gegeven om desnoods een stoma aan te brengen. Omdat de artsen dachten dat mijn hele buik vol kanker zat.
Ik bleek alleen maar een vergrote eierstok te hebben.
Zodat ze alleen mijn eierstokken en eileiders verwijderden.

Na een nacht op de Intensive Care moest ik nog 4(!) dagen herstellen en het was op pure wilskracht dat ik me toen wist vrij te praten want het normale ziekenhuisverblijf na zo’n operatie (jaap vanaf de navel tot het schaambeen) is 5 dagen.
Het waren de ergste 4 dagen van mijn leven.
Wanneer ik nu iets heb en iemand suggereert dat ik naar de dokter ga, is mijn reactie ‘never again!’.
Zelfs niet voor iets kleins.
Want voor je het weet lig je in het ziekenhuis en word je behandeld als een onmondig kind en gedwongen intens smerig voer te eten.

Dan liever langzaam dood.

Vandaag, rijdend van het postkantoor waar ik de dure camera inleverde én de cd van € 2,50 in de bus deed naar de benzinepomp, denk ik opeens: als ik het nou eens *niet* doe, die reparatie.
Of: als ik eens tóch een nieuwe occasion koop? Hoe duur kan dat helemaal zijn?

Thuis google ik eerst op of het erg is om een lek te laten zitten.
Dat blijkt erg. Want het kan van alles zijn (dat was me al duidelijk) en dan kan het dus ook zitten op een plek waar tzt een essentieel onderdeel van de motor naar de knoppen gaat.

Nu eens de occasions van mijn garage bekeken.
Ze hebben er een hoop maar onder de € 11.000 vind ik niets dat ook nog automaat is.
Dus toch repareren?
Dit is zo’n situatie waarin ik Roelof zou hebben gebeld en dan was na even praten de meest geschikte oplossing zomaar opgedoken.
Nu praat ik met mezelf.

Ik blijf vlijtig spullen toevoegen aan Marktplaats maar nu er na die geweldige aankoop van een cd voor € 2,50 verder niets meer is verkocht begint de lol er wel wat áf te gaan.
Daarom: mocht 1 van jullie (váste bezoekers van dit weblog of een ex-klant van de Winkel, niet een toevallige passant die meent zijn/haar slag te kunnen slaan) via deze weg op mijn marktplaats verkooppagina iets leuks zien: jou stuur ik het toe zonder verzendkosten.
Ieg tot per 1 januari de postzegels weer duurder worden.

Het geldt ook alleen voor NL.
Maar mocht iem van búiten NL iets willen kopen, dan betaal je aan verzendkosten alleen de ‘kop erop’ boven wat een bestelling in NL zou hebben gekost.

Ik dénk dat ik zo naar die pagina kan linken.
En indien niet, laat het me dan alsjeblieft weten.
Mijn handeltje: link
Dit geldt ook voor wat er de komende tijd nog bijkomt.

Omdat mijn Lumix TZ70 kuren vertoonde (het beeld ging soms onverwachts op zwart) en ik geen idee had waar ik ‘m ooit kocht dus ook niet of het onder de garantie viel, zocht ik een nieuwe TravelZoom.
De verleiding om een categorie hoger en duurder te kiezen (de TZ80) was groot.
Zó groot dat ik dacht: ik doe het!
En terwijl ik bij CoolBlue het hele bestelproces doorloop zie ik op het allerlaatste moment dat ik de TZ70 óók daar kocht én dat ik nog 5 maanden garantie heb.

Ik meld de TZ70 aan voor reparatie en bestel toch de TZ80.
Omdat waar (sommige) andere vrouwen kwijlen van 100 paar nieuwe laarsjes en truitjes in de laatste mode ik die graag aan me voorbij laat gaan maar ik ben dol op fotograferen en de gedachte aan een nieuwe, mooie camera kan mij zeer hebberig maken.

De TZ80 arriveert, ik bekijk ‘m (hij is mooi), ik bestudeer de eenvoudige handleiding (die ik al niet snap), ik kijk naar de handleiding online (die 400+ pagina’s is) en ik snap kleine dingen maar de big picture zie ik niet.
Ik ga op ‘m googlen en keurende sites zijn enthousiast en ervaren fotografen ook maar ik zie ook een reactie van een koper die het ding eenvoudig niet *begrijpt*. Eigenlijk net zoals ik maar dat wil ik dan nog niet toegeven.

Verder bestuderen dus en prutsen aan de knopjes.
Dan stuurt CoolBlue me vanochtend een mail dat ze mijn oude camera die ik gisteren verzond ’ter reparatie’ hebben ontvangen.
Een uur later nog een mail. Ik vréés: ‘er is niks aan het handje’ omdat mijn klacht toch wat vaag was maar het tegendeel is waar. Ze hebben hem voor een gecompliceerde reparatie toegestuurd aan een ervaren reparateur. Kan twee weken duren.

Ik maak 4 foto’s met de TZ80 en dan weet ik het: dit wordt ‘m niet.
Ik meld ‘m aan voor retour.
No problem reageert CoolBlue en stuurt me een etiket zodat ik ‘m gratis kan terugsturen.

Bij al dat googlen gisteren stuitte ik ook op deze site (<- klik).

“Het kopen van nieuw materiaal zal jouw fotografie NIET verbeteren. Decennialang heb ik gedacht “als ik maar die nieuwe lens had” dan zouden al mijn fotonoden bevredigd zijn. Noppes. Ik wil nog altijd “een lens meer”, en ik maak al 30 jaar kiekjes. Er is altijd een lens meer. Zet je erover heen.
De enige taak van de camera is het maken van foto’s zo vanzelfsprekend mogelijk te maken.”

En: “Ernst Haas becommentarieerde dit in een workshop in 1985:
Twee kereltjes uit Nova Scotia hadden grote moeite gedaan om daar te zijn en waren grote fans van Leica, werkten in een fotozaak, hadden gespaard om ze te hebben en hadden een grote bewondering voor Ernst omdat hij een Leica gebruiker was (alhoewel hij in barre tijden Nikons gebruikte voor zijn Marlboro fotosessies).
Ongeveer de vierde dag van de workshop was zijn geduld op in verband met de Leica verafgoding die deze jongens tentoonspreidden, en in het midden van een discussie, toen een van hen nog eens een vraag stelde met als doel de superioriteit van de Wetzlar te bevestigen, zei Ernst, “Leica, schmeica. De camera maakt niet het minste verschil. Ze kunnen allemaal opnemen wat jij aan het zien bent. Maar, jij moet ZIEN.”

“Hij zei ook: “Beste groothoeklens?” “Twee stappen terug” en “kijk voor het aha-gevoel.””

Hier (<- klik) laat de schrijver van dit artikel (Ken Rockwell) een aantal foto’s zien die hij maakte met flut-camera’s.
Ze tonen aan dat het idd gaat om het *zien*, om de compositie.
Nu gaat het hier wel om stilstaande beelden (rotsen e.d.), ik vermoed dat bij bewegend beeld de camera toch wel wat verschil maakt.
Maar dan moet je hem wel kunnen gebruiken.

Ik ga het toch maar weer proberen, handelen via Marktplaats.
Niet omdat ik het leuk vind maar omdat ik gisteren hoorde dat de reparatie aan mijn auto *minstens* € 650 zal kosten (minstens!) en dat de garage eigenlijk vindt dat dat niet meer in verhouding staat tot de waarde van de auto.
Waarop ik dan zeg dat dat best zo kan zijn maar dat ik geen geld heb voor een nieuwe (tweedehands) auto.
Een ‘Up’ kost nog geen tienduizend Euro, zegt de man.
Kan wezen maar ik vind de Up een verschrikkelijke auto (ik kreeg hem een paar keer als huurauto) en tienduizend Euro vind ik nog steeds veel geld.

Vandaag dus wat dingetjes op Marktplaats gezet en verdomd! Ik lijk 1(!) cd voor € 2,50 te hebben verkocht!
Nu dapper doorstoten. Want elke cd van € is weer een lekker bruin brood bij de Plusmarkt.
En wie het kleine niet eert etc.

De meeste mensen met wie ik op Facebook ‘bevriend’ ben ken ik wel op de een of andere manier.
Missch niet F2F maar wel online of anders via via.

Soms word ik benaderd door een onbekende.
Wanneer het iem betreft die ik echt helemaal niet ken en ook zijn vrienden niet, wijs ik zijn verzoek zonder meer af.
Een paar dagen geleden was het een zwarte jongeman uit een Afrikaans land. Hij was al bevriend met A. die ik hoog heb dus ik dacht: missch probeert hij langzaam een vriendenkring op te bouwen en vooruit dan maar.

Maar vandaag kwam het verzoek met me te chatten en o ja ‘hij was single en woonde alleen’.
Huh???
Ik reageer met ‘I don’t chat’.
Waarop *hij* reageert met foto’s van zichzelf met ontbloot bovenlijf (gotzijdank GEEN blote piemel!) en dat zijn ouders dood zijn en dat hij single is en dat hij graag wil chatten en why not?

Ik realiseer me dat deze knul in deze oude vrouw een potentiële Sugar Mommie ziet en weet niet hoe snel ik hem moet ontvrienden én moet blokkeren.
Gatver!

Ik heb de pest aan sneeuw. Fijn dus dat het leed morgen weer geleden zal zijn.
Maar ik had me voorgenomen in elk geval 1 foto te nemen.

Gisteren was het heel somber weer.
Vandaag oogt het wat vrolijker maar de hoeveelheid sneeuw valt wat tegen.
Het uitzicht blijft natuurlijk mooi.

Gisteren zit ik bij een Masterclass van Nelly Miricioiu.
Mijn taak is foto’s nemen voor haar Fanclub op Facebook.
En dan overkomt me wat me vroeger af en toe overkwam: het beeld gaat op zwart. Ik probeer heel voorzichtig te kantelen en soms heb ik wel beeld en dan ook weer niet.
Zodat ik denk: een nieuwe camera.
Want ook al zou deze te repareren zijn: ik heb geen idee waar ik hem ooit heb gekocht (en neem me nu natuurlijk voor dat bij de volgende camera wél goed te noteren).

Vervangen dus.
Ik heb nu deze (<- klik).

Die nieuw € 272 kost. Op Marktplaats biedt iemand hem aan na ‘1 x mee gehad op vakantie’ voor € 175 plus verzendkosten mét (verplicht) SD-kaartje maar ik stik in die kaartjes en zo zou ik dus toch uitkomen op meer dan € 200 zónder enige garantie.
Ik ga kijken naar de opvolger van de TZ70. De TZ80 -dus (<- klik).
Mooi toestel hoewel het zeer de vraag is of ik er uit kan halen wat hij heeft te bieden.
Maar hij kan ieg wat de TZ70 ook kan (en nog wat) en kost € 320.

Als het niet hóefde zou ik nu niet een nieuwe camera kopen!
Maar het hoeft wél (vind ik) en dan ziet die TZ80 er toch wel heel mooi uit.

Aan de andere kant: wat is dat ding duur.

Vorige week donderdag was ik in Berlijn voor een concert en de volgende dag vloog ik terug.
Normaal gesproken negeer ik degene die naast me zit zoveel mogelijk op als de ánder dat lijkt te willen een kort ‘knikje’ na maar nu zette de man eerst een doorzichtig ‘mandje’ op de stoel naast me met daarin een hond. Een dier! oh! wat leuk! zeg ik (ietsje anders en in het engels). En, omdat de hond zo relaxed is, vraag ik of hij hem drugs heeft gegeven. Maar nee, de hond is hieraan gewend.

Waarna ik naar mijn e-reader terugkeer en hij naar zijn Apple phone maar 5 minuten later begint hij een gesprek en het is best gezellig en gaat over dieren maar na een half uur ben ik echt kapót van al deze interactie en vraag ik me af hoe ik me er verder aan kan onttrekken (de vlucht duurt 5 kwartier).

Dan pakt hij zijn phone en grijp ik mijn Kindle en ik haal opgelucht adem maar wanneer we de landing inzetten begint het gesprek weer en het is écht een aardige man! maar ik bén niet sociaal.
Dan geeft hij me zijn kaartje en vraagt me hem te mailen want hij is vaak in Amsterdam en dan kunnen we koffie drinken.

Ik stop het kaartje in mijn tas en het ligt nu op mijn bureau terwijl ik al direct wist dat ik dat niet ging doen.
Tegelijk voel ik me een trut! zeker omdat hij bij het afscheid zei dat het zo leuk was geweest met me te praten en dat wás het ook wel (leuk met hém te praten) die eerste 20 minuten maar daarna vloog het me aan.
‘Social introvert’ is het mooie woord ervoor.

Mijn vorige house sitter had ik graag nog een keer laten komen maar hij kan niet.
Dus zocht ik een nieuwe en dan is het zorgvuldig het aanbod doorlopen en het aanbod viel me niet mee.
Tot ik die ene man zag die heel lief schreef over katten.

We maakten een afspraak voor vanochtend en wanneer die man bij het binnenkomen al direct mijn voornaam goed uitspreekt, kan het al niet meer mis.
(voor wie het niet weet: het is Zjanne met een zachte ‘a’ en niet Sjaaaaane met een S en een zeer harde ‘aa’)
Hij is van oorsprong Brabander, dat hielp natuurlijk.

Het ‘klikte’ en hij was al bij het zien van de foto’s verliefd geworden op het huis.
Kon je echt van hier de andere kant zien? jazeker, kijk maar: dat is de Beemster.

De jaren 70 dingen (veel hout, bruine badkamer) vond hij mooi.
Loki liet zich even aaien en demonstreerde zijn voorkeur voor de handdoek op mijn bureau.

House sitter wil ook wel in het najaar.
Opluchting.