Lang, lang geleden (30+ jaar) had ik een Nikon Spiegelreflex camera.
Hij moet nog ergens liggen.
Met een gewone lens, een groothoeklens, een telelens en een macrolens.
Ik kon ermee omgaan.
Ook dat.

Nu heb ik al vele jaren een TZ (=travelzoom).
Ik heb een kleine voor in ‘de broekzak’ en een grotere voor vasthouden-met-twee-handen.

Toen ik hem net had, wou ik hem léren bedienen.
En printte zijn honderden pagina’s dikke Nederlandse handleiding uit.
Om toen te ontdekken dat die waardeloos was (wat ik ook al op internet had kunnen lezen als ik dat eerst had uitgezocht).
Toen kocht ik een érg goed boek over mijn Lumix TZ200.
Alleen: dat was in het Engels en ik lees vlot Engels maar zodra het over technische dingen gaat wordt dat toch lastig.

Boek dus weer weggelegd en besloten tot instellen op ‘Automaat’.
Wat meestal heel bevredigende foto’s oplevert maar vaak ook niet.
Dus dacht ik net: toch maar weer eens googlen hoe het beter kan.
Waarbij ik al rap werd overvallen door ‘het wiskundegevoel’.
Waas voor de ogen, hartkloppingen, en het willen uitschreeuwen: “Ik snap het niet!”

Eigenlijk snap en kan ik best veel niet.
En voor wat ik wel kan/kon (schrijven) is geen emplooi.

De tuin loopt ernstig achter.
Vorig jaar op deze dag zag hij er al schitterend lente-achtig uit.

Vandaag ziet hij er nog treurig uit. Waarbij ook niet helpt dat de gedempte vijver nog een work in progress is.
Meer zon zou hem waarsch iets beter doen ogen.
Maar zelfs als de zon eventjes ietsje doorbreekt ziet hij er nog niet uit.

Ik vertelde al dat mijn TomTom die in mijn Polo zo netjes in een uitsparing op het dashboard in een bean bag stond daar in de nieuwe auto bij de eerste bocht met een harde klap vanaf gleed.
Intussen (dank je, google) weet ik dat meer mensen dit hebben ervaren.
Kritische reviews waar de bean bag wordt verkocht: jullie zouden er bij moeten zetten dat hij niet wérkt bij een aantal merken!

Toen gezocht naar houders voor de voorruit.
En voor houders in het luchtrooster.
Probleem 1: veel houders accepteren mijn Via 135 niet. Probleem 2: ik kreeg de TomTom al nooit simpel aangeklikt op de bean bag en vrees dat simpel zuigklikken op ruit of dashboard ook weer een te grote uitdaging zal blijken te zijn.

De afgelopen dagen probeer ik navigatie apps op de smartphone.
Google maps. Waze.
Ze lijken het ok te doen maar ok van hier naar Heerhugowaard (Specsavers) is missch nog iets anders dan van hier naar Den Haag waar ik binnenkort heen moet om een Masterclass bij te wonen.

Advies is welkom.
Mbt de phone bedoel ik.
De TomTom heb ik even opgegeven. Tenzij je hét idee hebt om die gegarandeerd goed in de auto te bevestigen.

[Update: De TomTom *app* komt bij de Consumentenbond als beste uit de test. Hij wordt elders ook positief besproken.
Niet gratis.
Maar duidelijke instructies om ergens veilig aan te komen mag een paar tientjes kosten.]

Altijd zeg ik wanneer ik een huis(je) wil huren: ik ben een loner, ik ben *niet* sociaal, ik wil met rust gelaten worden.
Iedereen zegt dat zij/hij dat begrijpt.
Vaak is dat ook zo.
Soms pakt het in de praktijk anders uit.

Het liefst huur ik grote huizen die geïsoleerd liggen.
Of kleine huizen die geïsoleerd liggen.
Aan ‘geïsoleerd’ hangt een prijskaartje.
Dus nu het geld op raakt, leg ik me vaker neer bij ‘minder geïsoleerd’.
Wel bind ik de verhuurder(s) op het hart dat ik alleen wil zijn.

Mijn eerste rental ná Pioneertown – waar ze precies begrijpen wat ik bedoel – is een trailer in Newberry Springs.
Inchecken mag om 2 uur (dat is vroeg!).
Gisteren schrijf ik een mail met de vraag hoe ik erin kom: is er een poort met een code?

Ik krijg direct een routebeschrijving en het verzoek vantevoren te bellen dan zal Judi me bij de poort opwachten en dan me rondleiden en me kennis laten maken met iedereen die er werkt en met alle dieren.
“I can hardly wait to see you!”

De dieren (honden, katten, pauwen, een emoe, een tamme raaf, landschildpadden) wil ik best ontmoeten.
Graag zelfs! die mensen, dat hoeft voor mij minder maar ik begrijp dat het niet te vermijden is.

Wel is goed om te weten dat de rondleiding direct aansluit op mijn komst.
Dus schrap ik het plan om via een spannende omweg van 6 uur de trailer te benaderen.
De reis kan ook in 2-3 uur incl boodschappen doen in Barstow.

Misschien moet ik er maar aan wennen, dat sommige mensen zo hartelijk zijn dat ik me er niet aan kan onttrekken.

Ik wás dus in de tuin om te kijken welke planten opkwamen.
De hop! (dat zijn die rode uitschieters) die vind ik altijd leuk en de konijntjes vinden hem lekker dus dat is een fijne verrassing.

De eerste paardebloem meldt zich ook.
Daarvoor geldt hetzelfde.

Helaas is daar ook de brandnetel 🙁
Daar houden we geen van alle van.
Maar daar trekt hij zich niets van aan.

Op 29 maart was de verjaardag van Roelof én van mijn rode kater Sammie.
Ze zullen allebei nooit meer jarig zijn.

Deze foto nam ik in april 2015 in München.
Ik ging er met Roelof naar Roberto Devereux.

‘Marktplaats’ is bijna over en uit.
Je mag er je aanbod 3x verlengen – en dan niet meer.
En alles wat ik er eerst op zette is nu bijna definitief verlopen.

Ik denk niet dat ik dit nog een keer doe.
De ‘opbrengst’ was nog geen twintig Euro en ik heb méér dan dat uitgegeven aan het omhoog plaatsen van advertenties.
Daarom: dit is mijn aanbod op dit moment.

Zie je er iets leuks bij? Laat het me weten. 
Aan de verzendkosten kan ik niets veranderen (daarvoor moet je bij PostNl zijn) maar ik wil voor jullie best lager gaan dan de vraagprijs.

Toen ik hier kwam wonen was de tuin mooi aangelegd met leuke, lieve plantjes.
En er was een vijver.
Met visjes en kleine salamanders.
Naast die vijver was een muurtje en graag zat ik daar op en keek naar de diertjes.

Na een tijdje bleek de vijver lek. Wáár precies was onduidelijk.
Maar een *soort van* oplossing was om een pomp in de sloot te hangen die via een slang water aan de vijver toevoegde.

Afgelopen winter werkte dat steeds minder goed. En na de laatste forse nachtvorst (die van een paar weken terug) was het water helemaal verdwenen.
Alleen na een hevige regenbui stond er weer een dun laagje op de bodem.

Ik overlegde met mijn tuinman. Was er iets te doen aan het lek? een nieuwe pomp misschien?
Hij zei dat de wortels van de bamboe door de folie drongen zodat het lek alleen maar erger zou worden.
Het was dus: de vijver of de bamboe.
En de vijver vond ik in het begin erg leuk (maar er kwam al snel de klad in omdat hij elke herfst *tijdig* moest worden beschermd tegen vallende bladen door er een net over te doen). Maar de bamboe vind ik een vrolijke plant.
Dus die werd het.

Vandaag kwam de tuinman.
De bedoeling was om alle folie te verwijderen maar dat bleek een helse klus, het werd dus stuk steken en alleen maar stukjes eruit halen.
Verder nieuwe aarde erin en een deel van de modder terug.

Op mijn verzoek verdwenen ook nog de heftig overhangende rozenstruik en de sprietplant rechts naast het bruggetje.
Over twee weken wordt dit project afgerond: vijver weg, tuin groter, uitzicht verruimd (en die plant naast de konijnren áchter gaat dan ook nog weg).

De laatste foto is van Loki toen de spriet naast het bruggetje er nog stond, die heeft dus geen andere functie dan dat ik Loki zo leuk vind.

Ik heb het gedaan: ik ging naar Specsavers.
Ik onderging de ellende van de oogmeting.
Ik liet me overtuigen dat een computerbril ook wel fijn zou zijn en die kon ik dan heel goedkoop kopen – voor € 19.
Verder kreeg je bij het kopen van een montuur vanaf € 79 een tweede bril gratis.

Ik zocht uit:
1 computerbril
1 veraf bril voor € 109
1 leesbril van € 109 voor ‘gratis’

Wat ik niet had begrepen en wat ook pas bij het invullen van de bon werd verteld, was dat ik ook nog voor de glazen moest betalen.
Anti-kras en anti-spiegelen en extra dun omdat ik rare ogen heb = € 170 voor beide gewone brillen en ook nog eens € 130 voor de bril van € 19 die zo opeens een stuk minder goedkoop werd.
Maar omdat ik ook al twee ándere brillen had gekocht ging er weer korting af en enniewee: het werd € 375.

Waarvan ik nu mezelf vertel dat die goed zijn besteed.
Wat ze ook wel *zijn*.
Maar het is een smak geld.
Vind ik.

Ik heb al heel lang een TomTom.
Ik kocht er een beanbag bij zodat hij op mijn dashboard kon staan.

Dat ging prima in de VW Polo.
Sinds ik de Mitsubishi kocht stond hij op de vloer van de auto.

Vandaag zette ik hem toch maar weer eens op het dashboard.
Zodat hij bij de eerste rotonde die ik driekwart nam zwiepend naar rechts vloog en op de grond viel.
Het dashboard van de Mitsubishi is te glad voor de beanbag.

Wat te doen.

Ik heb mijn Nokia in mijn jaszak (stomtoevallig) en hij staat ook nog eens áán (nóg stomtoevalliger) zodat ik hoor dat ik word gebeld.
Eenmaal thuis (want ik zat in de auto) bel ik het nummer terug: het is van de tandartspraktijk.

Ze willen mijn afspraak verzetten.
Kan ik op 3 april.
Ik kan. We spreken een tijdstip af.

Dan zegt de assistente dat het niet Bert zal zijn maar de ándere tandarts.
Die wil ik niet, zeg ik. Ik wil Bert.
Bert blijkt weg te zijn.
En deze is er ook al drie jaar en ze is erg goed.

Ik herinner me nog als de dag van gisteren (die drie jaar geleden blijkt te liggen – handig toch, zo’n weblog) hoeveel pijn ze me deed en hoe klungelig ze te werk ging. Ik *wil* haar gewoon niet.
Die Bert moet toch ergens anders werken nu?
Hij werkte volgens mij ook al in een andere praktijk.
Tegelijk dus.

Het enige dat ik nu nog kan bedenken is dat ik zal overleggen met mijn mondhygiëniste met wie ik op 17 april een afspraak heb.
Wat een gelazer.

Het gaat beter tussen de phone en mij.
Up to a point.

Vandaag hebben we foto’s gemaakt.
Eerst van Loki.
Eén ervan is nu ook de achtergrond van het scherm.

Volgens het toestel, dat een handleiding op zichzelf heeft, kun je bij selfies instellen dat hij je mooier maakt: gladdere huid, wittere tanden etc.
Dat leek me wel wat.
Helaas bleek die verfraaiing van *mij* voor de Moto te hoog gegrepen.
Zelfs dit hoogwaardige toestel krijgt de hangende oogleden niet rechtop, de rimpels niet weg en – o got: de hals!!! een kalkoen!!! – en gelige tanden blijven geel.

Dit experimentje had ik mezelf beter kunnen besparen.

Vandaag verder geklooid met de phone.
Een paar dingen lukken, andere dingen lukken niet.
Wanneer die laatste gaan overheersen denk ik: ik moet een lijstje maken van wat ik moet kunnen. Met ‘hello Moto’ (uitgesproken door een Japanse vrouwenrobot).

Wat we al samen kunnen: google maps.
Wat we ook kunnen: hem tweetalig maken (hij sprak eerst alleen Amerikaans-Engels).
We kunnen op Facebook. Maar – daar gaan we weer, dat wil élke phoon – hij wil me alleen FB-chatberichten laten lezen als ik Messenger installeer.
Dat wil ik niet.

We kunnen nog niet mijn gewone email-adres toevoegen (hij zegt dat mijn certificaat niet deugt…).
Foto’s maken is gelukt.

Morgen oefenen met telefoneren en contacten toevoegen.
En bedenken wat hij nog méér moet kunnen.
Ik denk dat ik hem toch maar houd.

Het wás even duwen om de deur tussen de keuken en de bijkeuken open te krijgen toen de wasmachine kwam.
De tochtstrip zat wat klem.
Het kón wel.

Maar de mannen van Coolblue gingen voor het betere duw- en trekwerk en nu hangt die deur geheel uit z’n voegen.
De bovenkant past er niet meer in. En de onderkant kan ik alleen open duwen als ik die eerst optil en dan zachtjes verplaats.
De deur afsluiten – beneden lukt dat niet.
Hij blijft op een kier staan.
Dicht krijg ik hem alleen als ik de bovenkant er bovenop til en die dan vergrendel.

  
Ik mail mijn oppassers over dit meest recente ongemak.
Geen probleem! is het antwoord. Dat repareert hij wel even.

Intussen beginnen de kosten van het een en ander me wel aan te vliegen.
Ik denk na over wat ik kan afzeggen.
Ik denk: de oogmeting.
Want die winkel is hartstikke duur.
Moet ik wel snel zijn want de afspraak is voor dinsdag.

Vandaag moet ik behalve boodschappen-doen-voor-de-dieren mezelf dwingen de laffe schoudertjes te zetten onder
* de wasmachine
* de smartphone

Ik moet 1 was draaien met iets dat niet kapot kan (klinkt simpel maar laatst waste ik een trui die ik al 10+ jaar in prima staat had op een te warm programma en nu kan er alleen nog een kleuter in).
Ik moet een begin maken met de phone die sinds gisteren eindelijk een sim card heeft.

Ik zie als een berg op tegen beide en neig sterk tot doen wat ik wél leuk vind: spullen klaarleggen die ik vooruit ga sturen naar Amerika zodat ik kan reizen met een in de cabine mee te nemen sleepkoffertje.

Er zijn uitgaven die moeten (de auto, de wasmachine, de van het dak afgevlogen dakpannen vervangen, de verwarming in de bijkeuken die uit is weer ‘aan’ laten maken) en andere die ik nuttig vind (de nieuwe Kindle, de nieuwe smartphone waarover ik nu ‘mm’ denk maar goed, hij is er nu eenmaal).
Er is iets anders dat ook zou moeten (de electriciteit in de schuur die niet meer werkt) waarmee ik heb besloten te leven.

En dan is er nog de afgebroken kies (tandarts op 26 maart) en oogmeting voor een ev nieuwe bril (op 20 maart).

Op 18 januari 2019 wil ik naar een opera in Dresden.
Vandaag gaat de kassa open.
Ik kies een plaats 1e rij in het midden.
Ik vul mijn gegevens in.
De plaats is voor een goed operahuis niet eens duur (€ 100) maar ik besef dat ik er ook heen moet vliegen en daar in een hotel moet verblijven.

Dresden is vast niet zo duur als het extreem dure Zürich maar KLM is toch al snel tegen de € 300 en een hotel dichtbij een operahuis is ook al snel € 150 en waar ik het in de zomer geen ramp vind een stukje te moeten lopen van hotel naar theater verblijf ik er in januari toch liever dicht in de buurt.
Tel daarbij openbaar vervoer.
En hapje eten en slokje drinken.

Ik zie de minuten voorbij tikken naast mijn winkelmandje (zo lang heb ik nog om de bestelling af te ronden).
Ik klik op annuleren.
Weet ik het zeker?
Ik weet.