Dit weekend was ik op en neer naar Praag voor een opera.
Wachtend op het vliegtuig terug at ik ergens een broodje en bestelde er een glaasje wijn bij.
En toen nog een glaasje wijn (NB het was vele uren voordat ik op Schiphol in de auto zou stappen).

Bij het bestellen van dat tweede glas (bij een ander personeelslid) vroeg ik ook de rekening.
Ze wou meteen geld zien en bleef maar met het vingertje tikken op de rekening.
Ik zei dat ik later wou betalen en dat ik echt niet weg zou lopen, wijzend op dat glas en op mijn open geklapte laptop.
Maar tik-tik-tik op de rekening: NU betalen.
Vooruit dan maar.

Waarom ik het later had willen doen: ik snap dat Tsjechische geld niet en wou op mijn gemak proberen te begrijpen wat ik moest betalen en mn wat de fooi dan moest zijn.

Toen ik later idd beter keek zag ik dat het broodje vergeten was.
Nu: dilemma.
Iets of als ik eerlijk ben *veel* in mij zegt: gewoon weglopen.
Want de eerste jongen was niet aardig en dat meisje met de rekening was écht onaardig.
Een kattige bediening mag wel enigszins worden afgestraft.
Of toch niet.

Wanneer ik mijn spullen inpak, zie ik de eerste jongen lopen.
Ik wenk hem en wijs op de rekening: “Your colleague made a mistake. She forgot the panini.”
De jongen is zo blij en dankbaar dat ik me afvraag of ze wel geleverde broodjes waarvoor geen geld in de kas zit misschien zelf moeten betalen.

Ik ben een brave, soms wat bangige automobiliste.
Het is echt héél zelden dat ik een overtreding maak Die 5(!) km te hard laatst! dat was echt een uitzondering.
En voor zover ik me kan herinneren heb ik maar 1x geparkeerd zonder te betalen en dat kwam omdat tussen mij(n) auto en de parkeermeter een busje stond – het was me daarom ontgaan dat het daar betaald parkeren was.

Nu ligt tussen mijn post een ‘duplicaat naheffingsaanslag parkeerbelastingen’ van mijn oppassers.
Op 5 mei stonden ze ergens in Alkmaar zonder te betalen. € 62,75.
Briefje met “so sorry” en het geld.

Vandaag een brief van de gemeente Amsterdam.
Hé, denk ik, zouden die ex-bewoners opsporen om er iets leuks mee te doen?
Niet echt.

Mijn auto stond de dag voordat ik terugkwam op het Buikslotermeerplein zonder dat er parkeerbelasting voor was betaald.
Maak € 49,43 over.

En o ja: “Als u vijf of meer parkeerbonnen hebt openstaan, kan de gemeente elk moment een wielklem op uw auto plaatsen of uw auto laten wegslepen.”
Direct betaald. Wat ik toch al zou hebben gedaan.

En me verwonderd over mensen die op 5 mei al een parkeerboete opliepen en die een paar weken later het opnieuw vertikken die paar Euro in de meter te gooien.
Blijkbaar ben ik zelf echt braver dan braaf.

Op de dag dat ik wou wegvliegen had Schiphol een stroomstoring.
Dat werd nog een heel gedoe: ze sloten de luchthaven af en de wegen erheen en toen gingen die weer open en ging ik op pad en laat ik nou om 9.11 uur waar ik 80 km mocht rijden 85 km te hebben gereden.
Ongetwijfeld omdat de medeweggebruikers dat óók deden want ik ben niet zo’n snelheidsduivelin.

De overheid moet zich in de handen hebben gewreven om al die pechvogels die met trillende handjes en overslaande hartjes, nog steeds vrezend dat ze hun vlucht konden missen, met 5(!) km de snelheid overtraden.
Tel uit de overheids winst.

Maar goed: betrapt dus.
Het kost me € 39.
Als ik niet voor 5 juli betaal komt er € 54 bij en als ik het dan nog verdom wordt het € 99.
Daar blijft het bij (althans het Justitieel Incassobueau maakt geen melding van nog hogere boetes).
Of de deurwaarder komt langs en neemt de tv mee.

Vandaag, op de allerlaatste dag, krijg ik het gevoel te pakken.
Het begon al mooi met de coyote.
Daarna waaide het te hard en was het (voor hier) best koud maar het gevoel was daar.
Het gevoel van totale ontspanning en rondkijken en genieten van vogeltjes en konijntjes en eekhoorns.

Eerder was fijn geweest.
Maar nu is ook nog fijn.

Dat vraagt natuurlijk om moeilijkheden: hier mijn hart uitstorten en vertellen dat het niet goed met me gaat.
Tuurlijk zijn er goede bedoelers die zeggen ‘weet je wat jij moet doen? naar de psychiater!’
Wat mij dan weer in het defensief duwt want dat wil ik niet maar omdat ik zelf ben begonnen over ‘het leven valt tegen’ moet ik dan argumenteren waarom ik *niet* op de bank wil.

Toen ik anderhalf jaar geleden te horen kreeg dat ik waarschijnlijk kanker had, sloeg zo’n hulpverlenende trut haar tentakels in mij en dwong me tot tranen trekken want dat zou goed voor me zijn.
Dat is trouwens ook nog iets dat ik moet verwerken: de diagnose die onjuist bleek en vooral het verblijf in het ziekenhuis.

Er is nog werk aan de winkel.
Door MIJ.

En dan helemaal op het laatst gebeurt er nog iets leuks.
Een bobcat die voor mijn raam naar binnen zit te staren.

Thuis vertel ik er wel meer over. En ja, die foto’s kónden scherper.

Nog een paar dagen en als het aan mij lag ging ik morgen al naar huis.
Dat rouwen valt me niet mee.
Ik moet er doorheen, denk ik.
“Dan ga je toch niet meer?” is denk ik niet de oplossing.
En evenmin “moet je nou helemaal naar Amerika…”

Ik dénk dat het ooit beter wordt.
Dat moet ik denken omdat het anders wel een heel treurig vooruitzicht is: nooit meer ‘genieten’ maar eeuwig rouwen.

Je kunt op zondag 2x rechtstreeks van Schiphol naar Los Angeles vliegen.
Ik pleeg te vliegen om kwart voor tien. Die vlucht had ik ook geboekt.

Ik verzette naar de vlucht van kwart voor 1 omdat ik nog een envelop moest afgeven voor de oppassers bij een informatiebalie waarvan ik niet wist waar hij was (dat bleek geen overbodige luxe, ik zocht me wezenloos).

Maar nu wil het toeval (bestaat toeval?) dat ik voor die 1e vlucht Schiphol niet eens had bereikt. De toegangswegen waren geblokkeerd vanwege die stroomstoring.

En nu de slagroom op de taart.
Toen ik de KLM vroeg de vlucht te wijzigen van de eerdere naar de latere (zelfde plaats bleek nb beschikbaar), zeiden ze, dat dat geld kon gaan kosten.
Toch doen, was mijn reactie: mijn gemoedsrust is ook wat waard.

Ik wist toen nog niet hóeveel waard.
Nu krijg ik de rekening voor de wijzing: ik krijg 18 Euro *terug*!
9 voor het wijzigen van het tijdstip van de reis, 9 voor het wijzigen van de stoel.
Woeha en Johee en nog zo wat.

Ik kwam traag op gang.
Een slopende vlucht, 1 dag mooi weer, toen twee dagen bagger.
Toen weer wat mooier weer maar de hoop was toch echt gevestigd op gisteren, dat dan bij mijn nieuwe rental het knopje zou omgaan.
Dit was die rental en ik maakte zelf mooiere foto’s – maar goed.
https://www.airbnb.nl/rooms/18653619

De gastvrouw sjouwde me rond en het was vooral om me dieren achter gaas te tonen (dat viel wat tegen).
Onderweg ontmoetten we ook haar broer die een enorm beroemde producer zou zijn en die direct vroeg of we samen wijn konden drinken. NEEEEE.
Op mijn meest assertief zei ik, dat ik absoluut niet sociaal was en alleen wou zijn.

Na de tour deed ik een power nap waarna ik ging zitten aan de koi pond bij mijn trailer. Lekker relaxed, camera, kindle, geen bh en trust me: that is not a pretty picture.
En verdomd: daar komt de broer aanzetten! Hij heeft het beste boek ooit geschreven. En mag hij me dat opsturen. Al snel beland ik in een ‘hoe zeg ik nog nee’ en geef hem mijn kaartje zodat hij de hele nacht mijn mail blokkeert aangezien hij 222 blz! aan het doorsturen is.

Vanochtend: heb je mijn mail ontvangen?
En terwijl ik nog in mijn nachthemd sta om 8 uur klop op de deur: hij wil me het boek ook nog op usb overhandigen. NEE is mijn reactie maar dan denk ik dat het probleem sneller is ‘opgelost’ als ik het maar accepteer.

Hij zegt nog dat we vast veel gaan mailen omdat we allebei writers zijn.
Een paar uur later een mail: how are you?

Achteraf had ik ‘bot maar duidelijk’ het toesturen van het boek moeten weigeren. Maar ik kán het niet mn waneer iem in mijn space is zoals gisteren.

Ik werd wakker, zette de radio aan: stroomstoring op Schiphol, annuleringen en vertragingen, kom niet naar de luchthaven(!), wegen zijn afgesloten, vertrekhallen zijn hartstikke vol.
Ik kijk op de website van Schiphol en op die van KLM en mijn vlucht om 12.45 lijkt nog steeds te gaan.

Net wanneer ik me wat meer gerustgesteld voel krijg ik een email van de oppassers.
Hun vlucht is geannuleerd. Ze zoeken naar alternatieven.
Nieuwe mail (en dit dus in het halve uur voordat ik echt moet vertrekken): ze komen pas woensdagmiddag.
Want er is wel een alternatief maar dat is te duur.

Ik mail buurvrouw 1 (die mij ook al had gemaild omdat ze de berichten had gehoord) en buurvrouw 2.
Buurvrouw 1 is erg behulpzaam, buurvrouw 2 geeft geen sjoege (nog steeds niet).
Alleen kan buurvrouw 1 niet alle dagen en dan denk ik: ik vraag het aan de overbuurman bij wie Loki wel eens binnen zit maar die heeft nog geen sleutel en weet ook niet waar dingen staan en wat iedereen eet.

Ook die gemaild. Getracht hem met buurvrouw 1 in contact te brengen (lukt niet) en ik word steeds opgefokter. En voel me steeds schuldiger tegenover Loki die 4+ dagen waarschijnlijk wel gevoerd zal worden maar niet in iemands armen zal slapen.

Eenmaal aan boord van KL603 dacht ik: had ik niet moeten regelen dat ik twee-drie dagen later zou zijn weg gevlogen? maar het was allemaal zo hectisch dat het toen het nog te regelen had kúnnen zijn, niet in me opkwam.

Voor de oppassers maak ik regelmatig foto’s van de tuin.
Waarbij ik ook mezelf verbaas. Want wat groeit hij opeens snel en merkwaardig (veel planten komen me niet bekend voor).

Vandaag ben ik op en neer naar Amsterdam voor een lunch met Nelly Miricioiu.
Dat klinkt achtelozer dan het is en dat *is* het ook.
Niet alleen omdat voor mij elk menselijk contact in toenemende mate ‘zwaar’ lijkt te worden. Maar ook omdat – heel praktisch – de TomTom (nu met plakband bevestigd op het dashboard) me door de Jan Evertsenstraat wil leiden en die blijkt te zijn afgezet.

Op goed geluk kies ik wat andere straten en na anderhalf uur bereik ik de parkeergarage in de Marnixstraat waar vandaan het nog twintig+ minuten wandelen is naar het restaurant in de Stadsschouwburg waar we hebben afgesproken (de diva en nog twee fans en ik).
De diva is geweldig. Bruisend! en lief!
Ik verwijt mezelf bijna dat ik haar diner op zaterdag en haar Masterclass op zondag heb laten schieten omdat ik het niet opbracht.

Wanneer ik weer twee uur na het afscheid thuis kom, weet ik weer waaróm ik dat deed.
Ik ben na zoveel interactie gewoon kapot.

Gisteren was ik bij een Masterclass van mijn favoriete sopraan, Nelly Miricioiu.
Ik run haar Fanclub op Facebook en mijn taak is het om tijdens zo’n Masterclass van in totaal 12 leerlingen foto’s te maken.
Om de drie leerlingen is er pauze. Dan praten mensen met elkaar en ook met mij.

Al na een halve ochtend (we beginnen om tien uur, het zal eindigen om zes uur ’s avonds) ben ik kapot.
Er gebeurt teveel, er zijn teveel mensen, het loopt me om.
Ik zeg zoiets tegen een paar mensen die me niet begrijpen (wat het erger maakt).
Later vertel ik ze dat Nelly me had uitgenodigd om na de Masterclass met haar en man Barry en nog tien anderen te gaan eten maar dat ik mezelf ken: ik breng het niet op. Ik ken mijn grenzen en dit gaat er overheen.

Onbegrip.
Hoe kan ik zo’n buitenkans nu laten lopen?
Omdat ik gek word van de prikkels.
Ik probeer: ik spreek nooit mensen, ik woon alleen met mijn kat.
Ik zie ze ‘so what’ denken en besluit de term ‘social introvert’ maar niet eens te laten vallen.

Voor wie nu denkt ‘wat is dat’ wou ik even een handige link toevoegen maar er zijn erg veel links en ze zeggen allemaal iets anders dus dat heeft geen zin.
Houd het er maar op dat ik na contact in een grote groep met veel mensen kapót ben.
Uitgeteld.
Die uren Masterclass met pauzes met interactie trok ik al amper, ‘gezellig’ erna met een groep eten was een no-no.

Wel vervelend dat zo weinig mensen dat begrijpen.

Zondag over een week vlieg ik naar Amerika.
Dan komt een echtpaar op mijn huis passen dat ik alleen via email ken. Ze wonen op de grens van Z-Frankrijk en Spanje dus ‘even langskomen om kennis te maken’ was geen optie.

Ze lijken me aardig.
Logisch, anders zou ik ze Loki en de andere dieren niet toevertrouwen.
Maar naadloos verloopt het niet.
Want mailend over ‘willen jullie ev iets aan de tuin doen en écht, dat hóeft niet’ vertel ik dat er een paar plekken zijn waar de brandnetels niet meer uit te roeien zijn, dus: die plekken negeren.
De reactie van hem is een link naar een brandnetelverbrander.
Nee! mail ik terug. Want daar leven ook diertjes.

Een dag eerder stuur ik een mail over dat ik zo benieuwd ben hoe Loki zich zal gedragen. In het najaar had hij 1 jongen die op hem paste en waar hij al heel snel heel lief mee was. Hoe zal dat nu gaan, met een echtpaar? Zal hij een voorkeur hebben?
Het was ‘zomaar een mail’ omdat ik nu eenmaal veel over Loki denk en veel van hem houd.
De reactie was een mail van háár dat ze heus goed voor de kat en mijn huis zouden zorgen. Dat ik me geen zorgen moest maken.
Maar dat bedoelde ik helemaal niet, dat ik me zorgen maakte. Ik zat gewoon wat over Loki te filosoferen.

Het komt ook vast goed.

Ik had bedacht: mijn smartphone kan me de weg wijzen.
Ik bevestig hem aan een luchtrooster.
Maar ik had buiten mijn ogen gerekend: die kunnen als ik een verte bril op hebt het kleine schermpje van de phone niet lezen.

Ik denk: ik ga naar mijn benzinestation en vraag of ze een klem voor de TomTom hebben.
Wanneer ik binnenkom met mijn TomTom Via 135 en deze vraag begint de man daar spontaan te lachen: dáárvoor hebben ze natuurlijk niets! dat ding is te oud!
Missch via Marktplaats iets kopen?
Zou kunnen maar ik moet zaterdag naar Den Haag rijden.

Het enige dat ik zo snel kan bedenken is: TomTom met tape plakken op het dashboard.
En dan in Den Haag eraf halen want je weet maar nooit of een junk denkt dat het ding nog wat waard is.
En voor de terugweg?
Extra tape meenemen?

Omdat ik mijn eigen variant van ‘met het bord op schoot’ heb (nl voor de PC kijkend naar Netflix), heb ik geen tafelkleden meer.
Mogelijk is er nog ergens 1, maar ik zou niet weten wáár en dan is het minstens 20 jaar oud en heeft het vast vlekken.
Dat leek me geen punt toen er jonge, artistieke knullen kwamen oppassen, maar een ouder echtpaar wil vermoedelijk wel het bord neerzetten op ‘iets’ en niet op de kale tafel.

Ik google op ’tafelkleed’ en ontdek dat Hema en Action wel betaalbare hebben maar dan zijn ze van plastic.
Armoedig, vind ik.
Placemats dan. Bij Action zijn aanvaardbare voor amper een Euro.
Ik denk: ik moet vanmiddag toch naar de mondhygiëniste, laat ik aansluitend naar de Action gaan.
Dat deed ik eerder maar de naburige Action was een nachtmerrie – ik raakte mijn auto bijna niet kwijt en kon in de winkel niet manoeuvreren omdat het te smal en te druk was.
Dús, dacht ik, naar de Action in Middenwaard. Daar zijn zat parkeergarages en hij is zo te zien (op de foto’s) ruim.

Alleen is dat toch gauw een half uur vanaf de mondhygiëniste en dan weer bijna een half uur terug naar huis.
En vooral: ik *wil* helemaal niet naar de Action!

Blokker dan.
Vier leuke placemats uitgekozen. Voor samen € 12,99.
Plus 4 Euro verzendkosten.
Morgen in huis.
Het kost wat meer maar dan mijd je de Action.

Ik vertelde over het setje van drie eenden dat altijd mot krijgt zodra het broedseizoen aanbreekt.
De heren bevechten elkaar om het vrouwtje.
Dat erbij staat en er niet eens naar kijkt maar gewoon wacht hoe het afloopt.

Dit jaar won het mannetje dat vorige jaar verloor.
Dat is het mannetje dat hier links op de foto staat (het vrouwtje staat rechts).

Sinds zij broedt zijn de mannen weer vrienden.
Ze komen regelmatig samen langs.
En wanneer *zij* even neerstrijkt om snel iets te eten, verjagen ze broederlijk ándere kerels die te dichtbij komen.

Het leven kan mooi zijn.