De Boomhommel (Bombus hypnorum) is gemakkelijk in het veld te herkennen aan het roodbruine borststuk en de witte achterlijfspunt. De kop is iets korter dan die van de Akkerhommel. Sommige werksters hebben een donkerder gekleurd borststuk maar altijd een wit kontje.

Mannetjes verschijnen eind mei, begin juni en hebben min of meer hetzelfde kleurpatroon. De koningin boomhommel paart met meerdere mannetjes (polyandrie).

De boomhommmel komt algemeen in Nederland voor, zowel in dorp en stad als in de bossen, cultuurlandschap met bosschages of bomenrijen.

Ik vertelde eerder hoe ik door mijn plotse fascinatie voor hommels ook de smeerwortel (dat is een plant) ben gaan waarderen.

De laatste week zie ik hommels tevergeefs de bloemen van van de smeerwortel bezoeken. Ze lijken verschrompeld, verdord. Ach, einde seizoen, denk ik.
Maar net hoor ik in Vroege Vogels dat door de droogte de planten onvoldoende nectar produceren zodat de hommels honger lijden.

Googlen dus. En verdomd: de smeerwortel wordt geacht tot in augustus te bloeien!
“Ze houdt van een behoorlijk voedselrijke, vochthoudende tot natte plaats in de volle zon tot in de schaduw van bijvoorbeeld struweel en bosranden.”
Vochthoudend tot nat.

Zodat ik met een lullig klein plantengietertje hem water geef.
Denkend dat het weinig zoden aan de dijk zal zetten omdat ik elders in de tuin zie hoe de bodem is gespleten door de droogte.
Straks nog een keer, nu met emmertjes.
Want ik hád wel een tuinslang maar die gaf ik net weg aan de tuinman zodat hij er een andere klant blij mee kon maken omdat ik hem toch nooit gebruikte.
Wat wáár was, maar dat was voordat ik verliefd werd op hommels en dús ook op de planten die ze van eten voorzien.

Toen de vijver werd gedicht vroeg ik de tuinman ook de roos die er naast stond te snoeien.
Omdat die er overheen hing en me het uitzicht benam.
Hij vatte dat op als ‘afzagen tot de grond’ en we hadden het niet besproken maar goeie kans dat ik dat in mijn hart óók bedoeld had.
Dat was begin april.

De laatste maand bloeien er steeds meer een- en meerjarigen feestelijk op de grond die ooit de vijver was.
Ik fotografeer bloemen, ik fotografeer bijen en hommels en libellen en vlinders (die laatste tot nu toe met weinig succes).
En dan zie ik het: de roos is bezig zich terug te vechten.
En niet zo’n beetje!
Weelderig sprankelend groen blad.

Welkom terug, Roos!
En good for you dat je je er niet onder hebt laten krijgen.

Gisteren is mijn Nespresso-apparaat ontkalkt.
Ik had graag gezegd: heb *ik* mijn Nespresso ontkalkt maar dat deed iemand anders voor me en ik deed af en toe ook iets.
Fijn.

Tot ik vanochtend koffie wil zetten en hij dóet het niet!
Hij knippert zich gék net zoals hij dat gisteren deed toen hij moest ontkalken.
En gooit een halve liter water over mijn aanrecht (er stond geen bakje onder want dit had ik niet verwacht en uitzetten kon niet).
Ik probeer van alles, trek tenslotte de stekker eruit, maar niks.

Google dus maar.
En ja hoor: dit komt vaker voor en Nespresso zélf biedt geen oplossing maar het kán zijn dat het apparaat nog in de ontkalkingsmodus staat.
“Houd beide knipperende knoppen ongeveer 3 seconden ingedrukt, en ze zullen langzamer gaan knipperen. Wanneer ze stoppen met knipperen kan je weer gebruik maken van de machine.”

Zou het? want in gedachten heb ik al een nieuw apparaat besteld.
Het werkt! lang leve google en lang leve de mensen die als ze een oplossing voor een probleem hebben dat op het net gooien.

Anderhalf jaar geleden ging ik naar de huisarts met iets dat niet-zo-ernstig was.
Het zou leiden tot een dag in en uit een ziekenhuis voor een snelle operatie.
Fluitje-cent, appeltje-ei.
Alleen bleek het méér te zijn en toen belandde ik voor vijf dagen in het ziekenhuis waaraan ik terug denk als de ergste dagen van mijn leven.
Ik zet het nu niet af tegen het verliezen van een geliefde, ik bedoel dat ik me nooit eerder zo machteloos en als object behandeld heb gevoeld. De enkele aardige verpleegkundige viel echt op. Omdat het een ‘enkele’ was.

Ik denk er nog regelmatig aan terug.
Naar aanleiding van iets of iemand of ‘zomaar’.

Een gevolg is ook dat ik nu niet meer naar de dokter wil.
Niet dat ik de jaren ervoor elke week langs ging voor een wissewasje zoals vrouwen van mijn leeftijd geacht worden te doen. Maar eens in de twee jaar kon het toch wel gebeuren.

Nu héb ik af en toe iets en dan google ik en soms zegt google dat ik het beter even met mijn huisarts kan bespreken en ik denk ‘no way!’
Het ligt niet aan die huisarts. Die is hartstikke aardig.
Het is ook niet dat ik serieus denk dat een oriënterend bezoek aan de huisarts onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe duik in het medisch circuit met als logisch slot een ziekenhuisopname.
Het gebeurt ook bij probleempjes die me onmogelijk richting hospitaal kunnen sturen.

Wat vijf dagen ziekenhuis met een (deze) vrouw kunnen doen.

Lang geleden raakte ik eens een hoop vakantiefoto’s kwijt omdat ik in een camera een geheugenkaart gebruikte die er te ‘zwaar’ voor was.
Opeens waren ze weg.
En kenners zeiden: stuur maar naar mij, ik heb daar een speciaal progje voor.
Maar ze bleven weg.

Nu gebeurt me iets vergelijkbaars door mijn eigen schuld.
Ik pleeg gemaakte foto’s over te zetten op mijn computer maar niet allemaal. Soms denk ik: later.
Of ik bewerk een foto op de camera en sla hem op het kaartje op.

Vanochtend wil ik wat van die foto’s terugkijken.
Allemaal verdwenen.
Ik vermoed dat ik per ongeluk de Sd card heb geformatteerd.
Ik kan er niet bij hoe ik zo stom heb kunnen zijn.

Ik zou dinsdag naar een concert in München gaan met een vriendin die liet weten dat ze verhinderd was.
Een kennis-vriend met wie ik al eerder concerten bezocht wou wel mee en vroeg of het goed was als hij me ter plaatse betaalde. Tuurlijk.

Toen besloot ik om toch niet zelf te gaan (had iets te maken met mijn ziel die zich niet optimaal voelde en daar laat ik het nu even bij kwa informatie).
Ik bood dat kaartje te koop aan en het wou niet erg lukken en toen gaf ik het weg aan een aardige vrouw die me er toch nog € 50 voor betaalde én me heerlijke parfum stuurde.

Omdat ik dus niet zélf zou gaan stuurde ik die man het kaartje dat voor hem was bedoeld.
Aangetekend. Op mijn kosten.
Het kwam aan, zag ik, op 11 juni.
Ik kreeg geen bevestiging dus ging na een kleine week eens informeren.
Inderdaad: ontvangen. En hij hád geld willen overmaken maar er was een probleem met de informatie van de bank (zijn bank wou meer weten) en hij zou de vragen van de bank doorgeven.
Niets.

Toen gaf de sopraan in Wenen een concert en ik zag flarden en ik dacht: ik wil er toch heen! en ik mailde hem: als jij NIET gaat… dan wil ik zelf alsnog gaan.
Ik checkte KLM, ik checkte hotels. En elke dag zag ik de prijzen stijgen.
Ik checkte ook de site van de Bayerische Staatsoper denkend: als er een prima plaats vrij komt, koop ik die!

Maar er kwam geen prima plaats en het is al dinsdag en de prijzen zijn nu idioot hoog.
Van deze man niets meer gehoord.
Mogelijk heeft hij een ongeluk gehad. Of is hij zwaar depressief.
Maar alles minder dan ‘dood’ vind ik eigenlijk geen goed excuus.
(wat wel heel hard klinkt en zo is het ook weer niet bedoeld maar ik baal dus behoorlijk)

Op de korenbloem (er zijn er nu heel veel) zie ik een hommel/bij die ik niet herken. 

De korenbloem kan ook iets betekenen voor een andere bezoeker

Deze is niet kieskeurig. Hij doet ook een aantal andere bloemen aan.

Ik verbaas me er ook over hoe ik van een vogelaar, die in Amerika gefascineerd is door hagedissen en zich daar graag laat verrassen door een coyote en een bobcat, hier opeens verander in een vrouw die fanatiek naar bijen en hommels speurt.
Het overkomt me een beetje. En de aanleiding was dat ik de tuinman verzocht de smeerwortel (een woekerende plant die ik niet leuk vind) met wortel en tak uit te roeien.

Hij stond al jaren naast de vijver direct achter het huis en sloeg dan over naar de andere kant van dat pad (richting de buren op nr 15) en ik rukte aan zijn stengels maar hij lachte me uit en zodra ik mijn rug had gekeerd woekerde hij vrolijk verder.
Te vrolijk wat mij betreft.

De tuinman verwijderde maar keek er spijtig bij.
Ik volgde zijn blik en begreep het: hommels kwamen af op deze plant. En hij is een bijenman.
Zodat ik een compromis sloot. Wat er nu werd verwijderd was wég maar als de plant weer verder woekerde zou ik hem dit seizoen zijn gang laten gaan.
Dat nam de smeerwortel ter harte want idd: woeker-woeker.
Maar ook: hommels hommels.

Hier lees ik over de smeerwortel. En ook over de hommels die hem bevruchten.
“Omdat de bloemen vrij lang en smal zijn, kan de bevruchting van de plant alleen plaatsvinden door langtongige insecten, zoals langtongige hommel. Korttonggige hommels kunnen niet ver genoeg de bloem in om bij de nectar te komen en maken gaten aan de onderkant van de bloem. Ze komen hierdoor wel bij de nectar, maar de bloem wordt er echter niet door bevrucht.”
NB: dit zóu de veldhommel kunnen zijn (maar ik steek er mijn hand niet voor in het vuur)

Toen de vijver er nog was, zag ik vaak libelles.
Ik nam ze waar, lette er verder niet zo erg op.

Nu ik me toeleg op het fotograferen van hommels en bijen (nog steeds een work in progress) druk ik ook af wanneer ik een libelle zie.
Deze zag ik gisteren en ik baalde behoorlijk want óf het hoofdje was onscherp, óf de staart. Eerlijk gezegd houden beide niet over.

Ik prees me dus gelukkig toen ik vandaag weer een libelle zag en dacht: die mislukte foto kan weg want dit keer is het klik-klak volgens mij beter gelukt.

Dat *is* ook zo alleen blijkt het een heel andere libelle te zijn

Dus google ik op soorten libelles en er zijn er heel erg veel maar de ‘mijne’ zie ik er niet bij.

Vermoedelijk een Golden-mantled Ground Squirrel.

Omdat de vijver lek was, is die een aantal maanden geleden dichtgegooid.
Daarna was het afwachten wat er zou opkomen.
Eerst was het niet veel. Nu zitten er bloemen tussen – best mooie.

Ik dénk dat de blauwe een korenbloem kan zijn.
De andere? geen idee.

In maart kocht ik om mij moverende redenen een nieuwe smartphone.
Deze. Met transparante back cover en screenprotector. Hij heeft een bijzondere adapter die zorgt dat hij heel snel is opgeladen en wat er ook geweldig aan is: hij doet het heel lang zonder dat hij aan het infuus hoeft.
Totaalbedrag € 304.

Ik ben niet blij met hem. Ik wil hem kwijt.
Coolblue heeft hem intussen afgeprijsd.
Iemand die in december dezelfde kocht bood die eergisteren op Marktplaats aan en kreeg direct een bod van € 100.
Vandaag is die phone verdwenen dus ik neem aan dat hij echt snel een koper heeft gevonden.

Wat verder bijzonder aan deze smartphone is: hij is dual sim. Je kunt er dus twee simkaarten tegelijk in doen.
Dat kan voordelen hebben.

Ik nam hem mee naar Amerika en vroeg Verizon hem voor een maand te activeren met een talk&text abonnementje maar toen bleek dat Verizon niet met hem overweg kon. Hoe dat zat snapte ik ook niet maar die man richtte een scanner op de Moto en het klikte niet.

Ik kán nu proberen hem via Marktplaats te verkopen.
Omdat ik niet zo blij ben met Marktplaats begin ik hier.
Zoals ik al zei: t.e.a.b.

Ruim twee jaar geleden huurde ik voor de laatste vier dagen van mijn reis een huisje met mooi uitzicht en leuke plekken om buiten te zitten.
Leuk bedacht maar het was kut weer. Regen, wind, kou.
Verder was er in die omgeving niets te doen (dat is het risico wanneer je inzet op ‘verlaten’) zodat ik vier dagen het helemaal niet leuk had.

Na zo’n huur stuurt Airbnb je een verzoek om het verblijf te beoordelen. Dat doe ik altijd.
Maar hier kon ik echt niks leuks bedenken. Wat niet de fout was van de verhuurster! ik had me er gewoon iets anders van voorgesteld en het weer was bagger gebleken.

Dus stuurde ik haar een mail dat ik geen beoordeling ging insturen vanwege dat weer én dat ik dat haar natuurlijk niet verweet maar dat ik het gewoon niet leuk had gehad.
Hierop reageerde zij allerliefst. Met: als je ooit nog eens in Amerika bent, wil ik je gratis ‘hosten’.

A.s. najaar ben ik idd in die buurt. Vier nachten leek me wat veel maar ik vroeg: als je het echt nog steeds meent zou ik twee nachten wel fijn vinden. Maar even goede vrienden als je je intussen hebt bedacht.
Ze heeft zich niet bedacht, we spreken de dagen af – dit is in december.

Vandaag denk ik: zou ze het echt, écht nog steeds menen? Ik stuur weer een mail.
Ze meent het. En: ik heb gereserveerd voor een zondag en een maandag maar omdat ze haar ‘cleaning gal’ niet op zondag wil laten komen, heeft ze ook de zaterdag vrijgehouden, dus mocht ik een dag eerder willen komen, dan kan dat ook.
Op zaterdag komen wil ik niet maar ik vind het wel fijn wanneer ik op zondag eerder dan 3-4 uur in de middag kan inchecken dus: dankjewel.
NB dit is dus echt pure aardigheid want omdat ik niet officieel huur kan ik ook geen officiële beoordeling achterlaten.

Ik zegde de Volkskrant op omdat ik die vaak niet las.
Hij zou niet meer komen ongeveer op de dag dat ik naar Amerika reisde. Omdat mijn oppassers wél graag de krant lazen, stopte ik de bezorging een maand éérder als een zgn vakantie zodat zij hem de volle periode kregen.
Dat viel me al zwaar: elke ochtend géén krant in het halletje zien liggen.

Toen ik thuis kwam vond ik de krant van de dag ervoor.
Met Magazine en Sir Edmund. Die nam ik mee naar Praag en ik dacht: wat een goeie krant is dit!
Spijt dus.

Nu kreeg ik voordat ik vertrok een aantal mails van de Volkskrant met ‘mist u ons al’?
Tóen nog niet. Nu wel.
En ik dacht: ik krijg vast binnenkort nóg zo’n mail.
Maar niet of in elk geval nog niet.

Op de website biedt de krant geweldige abonnementen aan.
Voor als je 24 maanden geen abonnee bent geweest. En iets minder geweldig maar nog steeds heel mooi voor als je zes maanden geen abonnee was.

Ik meld me aan via de mail die ik vlak voor mijn reis kreeg.
En zie daarna pas dat ‘het aanbod’ maar drie dagen geldig was.
Omdat ik wél meteen weer toegang heb tot Topics denk ik dat het misschien toch gelukt is.
Dat is het niet.

Vannacht droom ik hier zelfs van.
Ik krijg de krant in de bus maar nu twee tegelijk.
Wat weer leidt tot gedoe.

Ik overweeg een beetje om maar gewoon weer abonnee te worden.
Maar wat is dat dúúr vergeleken met de geweldige aanbiedingen.
Een beetje oneerlijk vind ik het wel. Dat ze nieuwe mensen zo paaien terwijl ze iemand die vele tientallen jaren (30-40) abonnee is geweest en die nu even een foutje heeft gemaakt niet tegemoet komen.
Tenzij iemand van de krant dit nu leest? en denkt: wat sneu! *zij* krijgt alsnog dat geweldige aanbod.

Zal wel niet.

Wie net zo lang geleden als ik is begonnen met mobiel telefoneren herinnert zich misschien nog de Nokia.
Je kon ermee bellen en als je erg avontuurlijk was, kon je er ook mee sms-en.
Ik was niet zo avontuurlijk dus ik belde er erg af en toe mee maar ING stuurde er wel een tancode naar toe wanneer ik geld wou overmaken.
Dat was het.
En daartoe voldeed hij.

Alleen wordt het scherm de laatste tijd zo vaag.
Ik kan de tancode amper lezen. En andere codes die nu en dan voorbij komen evenmin.
Dus dacht ik: ik koop een nieuwe Nokia. Ik had gehoord dat die weer werden verkocht. En – naïef – dacht ik dat ze omdát ze zo primitief zijn een paar tientjes zouden kosten.
Dat blijkt niet het geval.

Zodat ik onderuit een la een Samsung mini heb opgevist waarvan ik nooit heb gehouden en waarvan ik ben vergeten wat z’n sim is.
Nieuwe sim aangevraagd.
Dan met ING regelen dat de Samsung de nieuwe Nokia wordt.
En ‘dag lieve Nokia’ zeggen tegen mijn allereerste mobiele foon.

De vrouw die gisteren nog zo enthousiast was en dolgraag wou komen oppassen laat vanochtend weten dat ze vier weken toch wel lang vindt.
Of ik het niet in tweeën kan knippen? dan komt ze twee weken.
Nee dus, dat kan ik niet.

Zodat nu iemand anders op FB zegt dat zij weer iemand anders weet en ik heb gevraagd of die me kan mailen en daar wacht ik nu op.

Amper terug (al voelt het langer) en ik moet weer nadenken over een oppasser voor de sept-okt-Amerikareis.
De eerste jongen was een schat: van hem ontving ik al op dag 1 toen ik nog niet eens was geland een verslag over hoe het met Loki ging. Op dag twee stuurde hij me een geluidsopname van een spinnende Lokerd!
Het echtpaar dat er net was, was geweldig zorgzaam voor de kat, slaagde er binnen een dag in weduwnaar konijn Oscar te koppelen aan nieuwe dame Carmen en liet het huis schoner dan schoon achter. Ik heb het vermoeden dat ze zelfs zó lief zijn geweest voor Loki dat die ze daarom erg miste en het maar mwah vond dat ik er weer was.

Zowel de jongen als het echtpaar had ik graag weer als oppas gehad maar verre verten lokken in beide gevallen.
Ik informeer eens hier en daar maar niemand weet iemand dus dat wordt weer een advertentie op de huizenoppassite.
Eerst even gekeken bij wie zichzelf aanbiedt.
Wie een kind of – nog erger – een hond wil meenemen valt af want daar houdt Loki niet van.

Mensen die me wél wat lijken willen niet in Noordholland oppassen of niet in mijn periode.
Er zit niets anders op: ik moet weer een advertentie schrijven en hopen dat de bijgeplaatste foto’s de juiste potentiële oppassers over de streep trekken.

En daar gaan we dan!
Oproep

[binnen 5 minuten een reactie zodat ik nu kan zeggen ‘ik ben in gesprek’ – wat dus nog geen etmaal duurde]