Vandaag nog steeds geen krant.
Ik ga naar de website van de Volkskrant en zie dat mijn vakantieonderbreking toch écht is geannuleerd.

Dus een gesprek met Rein van de chat.
Die kijkt en stelt vast dat de annulering niet is doorgegeven.
Idd wél gedaan dus maar 1 of andere sufkop gaf die vervolgens *niet* door.

Rein geeft die nu wél door.
Zodat ik vanaf 15 mei weer een krant zal krijgen.
Soms is het fijn me druk te maken over klein leed aangezien er aan groot leed toch niets is te doen.

Ik loop door mijn tuin met mijn camera om mijn nek.
Op zoek naar nieuwe bloemen om te fotograferen zodat ik dit jaar eens kan vastleggen wat hier in mei bloeit.
Een paar jaar geleden had ik huisoppassers die zich hadden verheugd op geel (ik plaatste op de oppassite een foto van de Gulden Roede) maar “er is hier alleen maar paars”.

Er is idd veel paars, zie ik, maar ook rood en blauw en wit en een hoop groen moet nog bepalen wat het wordt.
Dan zit er opeens een mini lieveheersbeestje op mijn mouw.
Het laat zich lastig fotograferen.

Het kruipt ook op mijn hand terwijl ik moeite doe het op een plant te laten plaatsnemen.
Blad voor het neusje houden helpt niet, hij wil bij mij blijven.
Blazen helpt ook niet.
Tenslotte toch maar heel voorzichtig eraf gezet.

Mijn niet zo spirituele ik gaat googlen: “Iedereen gelooft erin dat lieveheersbeestjes geluk brengen, dat ze jou beschermen en dat je een wens mag doen als je er één tegenkomt.”
En: “Indien een lieveheersbeestje op je hand kruipt dan zal je de ware liefde tegenkomen.”

Gisteren krijg ik opeens een mail van iemand bij wie ik begin september twee nachten heb geboekt.
Het huis ligt in New Mexico.
Ze vraagt of ik er misschien vanaf wil, van die reservering.
Vanwege corona.

Eerst denk ik dat ze bezorgd om me is (wat vriendelijk zou zijn zeker omdat we elkaar niet verder kennen dan via de reservering).
Dan bekijk ik haar ándere reserveringen en zo te zien heeft ze best veel klanten de komende maanden die steeds 2-3 weken blijven. Mijn twee dagen liggen middenin een lange periode zonder gasten.
Mogelijk stelde ze dus de vraag in de hoop dat ik inderdaad wou cancellen zodat ze aan ándere gasten een langere periode kon aanbieden.
Wie zal het zeggen.

In elk geval was mijn reactie: als Amerika weer open gaat én de KLM vliegt, kom ik zeker!
Nu lees ik dit op de site van de KLM:
Van 11 mei tot tenminste 31 augustus 2020 is het verplicht om tijdens het instappen en aan boord van onze vluchten gezichtsbedekking te dragen. We adviseren u echter om tijdens uw hele reis gezichtsbedekking te dragen (tenzij het land waar u in bent andere gezondheidsvoorschriften heeft). Geschikte gezichtsbedekking is een stuk stof dat nauwsluitend tegen de zijkant van uw gezicht past, uw neus en mond bedekt, en vast zit met knopen of oorlussen.

Elf uur op een vliegtuigstoel met een masker!
Dat is niet mijn idee van ‘fun’ zelfs niet met 5 weken woestijn er achteraan.

Maandag ontvang ik geen Volkskrant.
Dat gebeurt vaker.
En de bezorgers willen dat ik dan niet bij de krant zélf klaag maar ze opbel.

Dat doe ik niet graag dus denk ik ‘dan vandaag maar geen krant’.
Dinsdag wéér geen krant.
Waarna het kwartje valt: ik heb de krant zelf 5 weken stop gezet omdat ik afgelopen zondag op vakantie zou gaan.

Óp naar de site van de Volkskrant en ze vertellen dat ik er wel degelijk ben.
“U kunt uw vakantieonderbreking altijd annuleren. Geef uw annulering door. Wij zorgen ervoor dat uw wijziging binnen uiterlijk vijf werkdagen is verwerkt.”

Dat wordt dus een krantloos weekje want ik weet wel dat ik de ganse krant ook online kan lezen maar dat is toch anders dan onderuit hangend in de spreekwoordelijke luie stoel.

Ik geniet erg van Netflix.
Altijd al maar nu extra.
Verder neem ik van tv dierenprogramma’s op.

Laatst maakte ik me boos dat National Geographic al na een paar afleveringen de vrouwelijke vet uit Yukon en de hondenopvoeder Matt had afgevoerd.
En ook Dr K’s exotic animal hospital.

Vandaag vind ik ze terug.
Op National Geographic WILD wat ik kan bij-bestellen voor iets meer dan een tientje per maand en dan krijg ik nog veel méér zenders én films.
Wat een luxe.
Al gaat het me vooral om die dierenprogramma’s die voor mij het ideale behang vormen wanneer ik een puzzel leg.

Om mij moverende redenen (lees: ik doe ook maar wat en wees blij dat ik geen dingetjes in China bestel die nooit zullen aankomen) kijk ik op Amazon.nl naar puzzels.
Ik kies er twee.
Alsof ik aan een voorraad van bijna 30 niet genoeg heb.

En besluit (om mij… ) ook een abonnement te nemen op Amazon Prime.
Voor 3 Euro per maand.
Zodat alles wat ik bestel voortaan snel en gratis wordt bezorgd – zoals nu al bij bol.com
En allemachtig! ik krijg er voor nop ‘onbeperkt foto’s opslaan’ bij.
En nóg meer films en series.

Nu mezelf nog wijsmaken dat er niets leukers is dan opgesloten zitten met puzzels en series en films.

Ik sloeg een dagje over.
Maar vandaag deed ik weer mee en noemde Tapestry van Carole King.
De allerbeste vrouwelijke singer-songwriter.
Dit is niet het hele album.
En er zijn ook opnames die me ‘liever’ zijn.
Maar vooruit.
Voor wie wel enige belangstelling heeft. En de rest… ach.. never mind enzo.

Een week of zes geleden, toen doordrong dat het menens was met Corona (in mijn geval: dat ik niet naar Amerika zou kunnen vliegen op 3 mei), liet ik me door advertenties op Facebook verleiden tot een aantal aankopen.

Zoals: een leuk fluffy mandje voor Loki.
‘Morgen bezorgd’ stond in de advertentie en in de bestiging dat het 14 werkdagen kon duren en toen in elk geval in april en nu ‘er is helaas vertraging’.
Intussen erop gegoogled en het is een oplichtingsbende.
Dat googlen had ik dus eerder moeten doen.

Verder: een leuk horloge met een plaatje van de wereld en de secondenwijzer als vliegtuig.
Onweerstaanbaar! en ook dát zat gegarandeerd goed, want het was een bedrijf in Nederland (dat eerste trouwens ook) en ach, wat jammer nou! ze hadden vertraging maar… over een week zou ik op hun website het pakje kunnen volgen! dat was begin april.
Dus mailde ik ze vorige week nog maar eens en o ja.. hier was de code.. maar… die werkte niet.
Kon zijn, soms was er ‘wat vertraging in het invoeren van de track en trace’.

Dan was er nog een hartstikke leuke webwinkel die helaas moest opdoeken (ik voelde al sympathie!) en allerlei kat-dingetjes verkocht.
Sieraden. Een hoodie.
Na bestelling bleek dat het bedrijf dat moest opdoeken NIET in NL zat (zoals ze adverteerden) maar in China en goed geraden: niks ontvangen en volgens mij komt ook dát helemaal niet aan.

Ik ben stom.
Met als schrale troost dat ik niet de enige ben.
Missch maar blij zijn dat ik me niet virtueel heb laten verleiden door een mooie zwarte Afrikaan aan wie ik mijn spaargeld in een vlaag van verstandsverbijstering heb overgemaakt.

Terwijl anderen hun winkelwagentjes vol gooiden met wc-papier, bestelde ik legpuzzels.
Eerst bij Amazon.com in Amerika (omdat mijn favoriete leverancier Masterpieces niet naar Europa levert) en toen liet Amazon weten dat gezien de grote vraag naar puzzels zij óók niet meer naar mijn ‘regio’ zouden leveren.

Gelukkig was daar Puzzle Warehouse waar ik een maand geleden een stel mooie puzzels bestelde.
Alleen bleef die bestelling ‘hangen’ vanwege je-weet-wel.
Tot begin vorige week wanneer ik bericht krijg dat er goed nieuws is want mijn bestelling is verzonden!
Yeah!

Ik probeer hem te volgen via DHL en bij de verkoper zelf kom ik niet veel verder dan ‘en route’.
Naar DHL dus maar dat me kan vertellen dat het pakket op woensdagavond laat: “The shipment has arrived in the destination country/destination area” wat Frankfurt blijkt te zijn.
Nieuwe melding van gistermiddag: “Sa, 25.04.2020 14:31 Speyer, Germany
The international shipment has been processed in the parcel center of origin”

Geen idee waar Speyer ligt, het blijkt ten zuiden van Frankfurt te zijn.
Zo te zien krijgen mijn puzzels dus nog wat van Europa te zien voordat ik ze in mijn armen kan sluiten.

Er komen weer nieuwe planten op en 1 ervan is de smeerwortel.
Er groeien er altijd een paar rechts van het pad naar de achtertuin en een paar links.
Die links hebben het nu niet makkelijk, omdat het hok voor Aïda en Blondchen daar staat.

Vroeger vond ik smeerwortel een nare plant.
De stengels zijn ruw en behaard en ze vallen om wanneer de stengel ongeveer een halve meter is.
Dús rukte ik ze dan uit.
Wat weinig succes had want de plant maakte opgewekt nieuwe stengels.

Toen werd ik erop gewezen dat de bloemen van de smeerwortel erg veel te bieden hebben aan bijen en in mijn tuin vooral hommels.
Ik besloot hem voortaan te laten staan, alleen een enkele erg lelijk platgevallen stengel te verwijderen maar ga verder je gang maar.

Smeerwortel schijnt goed voor de tuin te zijn, zeggen sommige deskundigen.
Ook kruidenvrouwtjes doen er hun voordeel mee.

Er wordt gespeculeerd over wat mensen voortaan anders gaan doen.
Ik denk dat ik het weet – voor mezelf.

Het enige dat ik echt mis zijn mijn Amerika-reizen.
Zitten in de woestijn, lopen door de woestijn, foto’s nemen, hopen op een lizard of een konijntje of een haas of een coyote of (yeah!) bobcat of gewoon: vogeltjes.
Insecten zijn ook ok.

Wat ik veel minder mis: de opera-reisjes.
Zoals ik me nu voel, hóef ik die niet meer.
Ik sluit niet uit dat ik er ooit nog een enkele maak.
Maar de drive is weg.

Natuurlijk ken ik de uitdrukking ‘Heden ik, morgen gij’.
Ik heb er alleen nooit zo erg over nagedacht wat hij precies betekende.
Voor zover ik er al over nadacht, associeerde ik het met ‘karma’ of iets als ‘boontje komt om zijn loontje’ of ‘wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’.

De woorden staan bij de ingang van de poort naar de begraafplaats van Westbeemster.
Ze komen dreigend op me over.

Google geraadpleegd.
Het zou een ‘oud grafschrift’ zijn dat betekent: gedenk, lezer, dat jij ook zal sterven.

Op een Engelse site staat dat het een waarschuwing is: Everyone dies, so live well while you can.
Vergelijkbaar zou zijn: Here today, gone tomorrow.

Het is een beetje raar voor een begraafplaatsbezoeker, maar over mijn eigen dood wil ik helemaal niet nadenken.

Voeger ging ik met enige regelmaat op bezoek bij oma.
Dwz: eens in de drie maanden plus op Hoogtij Dagen.
Het was ook een heel gedoe.
Zeker toen ik nog geen auto had en ik met openbaar vervoer moest.
Helemaal van Amsterdam naar het bejaardenhuis in Eindhoven.

Eén ding is me mn bijgebleven.
Dat ik daar zat, en dat oma zei: “De dagen vallen zo lang, Sjan.”
Ik snápte dat toen niet.
Nou ja, ik begreep wel wat ze bedoelde maar ik had zelf een druk leven met mijn studie en mijn werk en mijn toen nog veel sociale contacten en relaties en wat al niet.

Nu vallen de dagen mij ook lang.
Ik vul ze zoals ik ze al jaren vul: lezen, radio luisteren, puzzelen, fotograferen, muziek, ietsje tv, veel netflix.
Mijn dieren natuurlijk.

Maar ze lijken extra uren te hebben.
Uren waarmee ik niets kan.
Uren die alleen maar ‘lang vallen’.
Ik heb er spijt van dat ik toen niet beter naar oma heb geluisterd, niet liefdevoller op haar ben ingegaan.

Oma is al bijna 30 jaar dood.
Er valt dus ook niets meer goed te maken.

Mijn tuin heeft leuke en ook mooie (meest wilde) planten.
Veel ervan bloeien.
Niet tegelijk.
Eerst een groepje hier, dan daar en opeens zie ik uit mijn ooghoek weer een andere die aan het bloeien is.

Zodra het bloeien begon, een paar weken geleden, ging ik ze weer fotograferen.
Het was geen succes.

Ik probeerde nog eens en nog eens en ik kreeg er steeds minder plezier in.
Wel hield ik vol.
Uit een onbeholpen fanatisme.

Ik zie vandaag de plant die ik op dit moment het mooiste vind langzaam aftakelen.
Ik maak mijn mind op.
Morgen bekijk ik wat ik tot nu toe heb gefotografeerd, ik maak een selectie, ik doe niet meer moeilijk: dit moet het dan maar wezen als foto’s van wat er nu bloeit.

Ik spreek mezelf troostend toe: je bént nu eenmaal niet zo goed met planten.
Dieren! daar ligt jouw kracht.
Maar die foto’s die ik vanmiddag van een koolmees maakte… ‘niet erg scherp’ is nog het mildste dat ik erover kan zeggen.

Van vorig jaar herinner ik me leuke (in mijn ogen!) foto’s van hommels en bijen en libellen.
Die komen later in het seizoen.
Misschien (weer een ‘note to self’) moet ik niet zo moeilijk doen over de jacht op de perfecte foto.
Die maak ik toch niet.
Lekker voor mijn plezier klik-klakken.
Wat dan ook.

En missch niet zoveel goed bedoelde instructie-boeken en -websites lezen over hoe je wél ideale foto’s maakt.

Onderzoek op de website van Gfk

Een paar dagen geleden ging ik naar een begraafplaats.
Toen ik terugkwam, was ik kapot.

Hoewel de autorit maar 20 minuten was geweest en ik er ook niet langer dan 20 minuten had vertoefd.
Eenmaal thuis viel ik in bed, stond na uren even op en viel opnieuw in bed.
Ik was zó moe dat ik dacht: ik zal toch niet de gevreesde ziekte hebben?!
Maar de volgende dag was er niets meer aan de hand dus loos alarm.

Vandaag ga ik opnieuw naar een begraafplaats. Weer twintig minuten rijden (nou… misschien 25) en mogelijk heb ik er 25 minuten vertoefd.
Het eindresultaat was hetzelfde. Uren uitgeput slapen.
Even op. Terug in bed.

Conclusie: ik ben niets meer gewend.
Dan heb ik het niet over de autoritjes (hoewel ik die ook zelden meer maak).
Maar zo’n begraafplaats.
Dat zijn indrukken, dat is iets beleven, dat is iets tot me door laten dringen.
Dat zijn emoties.
En blijkbaar slopen die me nu.

On a positive note: ik was meer tevreden over mijn foto’s.
Vooral omdat ik niet meer nastreefde stenen die in de halfschaduw lagen scherp te fotograferen maar omdat ik meer voor impressies ging.
Eenmaal thuis, na uitgetelde middagdut drie, las ik eindelijk dat boek ‘Iedereen foto smart’.
Met al die technische tips.

Volgens mij zijn ze niet aan me besteed (hoewel ik ook nog een poging ga doen met het Engelstalige boek).
Ik denk dat mijn kracht ligt in compositie. In *zien*.
En vaak ‘zie’ ik heel behoorlijk.
Prijzen winnen hoef ik niet.

Gisteren was ik op een begraafplaats in de buurt.
Ik was er ooit eerder geweest maar had nooit iets gedaan met de toen gemaakte foto’s.

Ik hoopte op een moment van ‘magie’ zoals ik dat wel vaker heb op begraafplaatsen.
Het enige dat kwam waren vele momenten van frustratie.
De zon scheen nl weelderig zodat veel grafstenen in de half-schaduw lagen.
Half in de felle zon, half in een donkere schaduw.
Daaraan valt geen eer te behalen voor deze fotograaf.

Weer thuis bekeek ik de foto’s van destijds.
De eerste keer overkwam me hetzelfde.
Ik herinner me niet een woeste frustratie maar aan de data zie ik dat ik een maand later ben teruggegaan met donkerder weer.

Deze ervaring doet me wel beseffen dat ik bij verre van ideale omstandigheden een slecht fotograaf ben.
In de woestijn van Amerika is dat minder erg.
Op de enkele slechte dag na, is het daar volop zon met blauwe luchten en fraaie belichting.
Klik-klak – mooi plaatje geschoten.

Hier erger ik me nu ook al een week aan m’n gekluns met de foto’s van bloemen.
Als ze in de half-schaduw staan of met een ándere plant ervoor dan wordt het niks.
Ik google (uiteraard).
Hét advies dat ik overal lees: fotografeer niet op de automatische stand!
Diafragma! sluitertijd!

Ooit, echt heel erg lang geleden (we hebben het nu over bijna 40 jaar) snapte ik dat en kón ik dat.
Het was me geleerd door een geduldig bevriend persoon.
Ik had toen ook een spiegelreflex camera, een Nikon.
Nu heb ik een Lumix DMC-FZ200.
Dat is een bridge camera.
Ook daar kun je mooie dingen mee doen maar… niet genoeg op de automatische stand.

Ik bekijk wat tips via google.
Leuke handreikingen die leiden naar.. doe bij ons een échte cursus en maak om te beginnen honderden Euro’s over.
Mij schiet te binnen dat ik ooit een boek kocht over de Lumix.
Helaas in het Engels zodat ik ook daar afhaakte toen ik het station van ‘automatisch’ was gepasseerd.
Toch nog maar eens proberen.