Er is van alles mis met mij maar er zijn twee dingen waarmee ik echt iets móet.
1) Dupuytren
2) mijn computer die steeds vaker niet opstart en nu al 2x (o.a. vanochtend) raadselachtige foutmeldingen geeft

Ik overweeg bij beide: uitstel.
Dan denk ik: bij de Handkliniek staat op de website dat ze voor een consult én een ingreep 33 dagen wachttijd hebben.
Die kan ik dus rustig bellen want daarna duurt het nog heel lang voordat ik echt iets hoef.

Het aardige meisje aan de telefoon zegt dat de dokter die ik vorige keer had er pas in oktober weer is. Dat klinkt aantrekkelijk in het kader van ‘uitstel’. Of ik een afspraak wil maken en meteen de behandeling.
Nu gaat ze weer te hard.

Ik zeg dat ik vooral wil praten over mijn opties omdat na de eerste behandeling ik kwa kromme pink al snel terug was naar *af* en intussen veel verder terug dan af.
Ik wil ook best praten met een andere dokter.

In dat geval heeft ze een gaatje voor me a.s. maandag om 9.40.
Ik schrijf het braaf op en ik krijg ook nog een email ter bevestiging.

Een verstandige vrouw had nu doorgepakt en een computerreparateur gebeld.
Ik stel uit.

Het is weekend en dat is altijd een goed moment om na te denken over doktersbezoek.
Mijn rechter pink doet steeds meer pijn en staat ook steeds krommer.
Mijn linker pink doet ook pijn.

Ik had zelf bedacht: die naaldbehandeling werkt dus niet.
Niet voor mij in elk geval.
Maar een heuse operatie? en dan 4-6 weken mijn rechterhand niet kunnen gebruiken? dat is nogal wat.

Toch bezoek ik vandaag weer wat websites.
Ik lees: als het (weer) mis is, ga snel naar de dokter.
De echte operatie kan met een verdoving of onder narcose.
Ik wil niet.
Ik durf niet.
Ik wou dat ik Roelof nog had om dit mee te bespreken.

Ik ben sociaal niet zo handig wat zich op diverse manieren uit.
Zo vind ik telefoneren eng.
Ok! de dierenarts bellen! dát kan en doe ik natuurlijk als er iets met de dieren is.
Een afspraak voor mezélf maken met een dokter – dat is alweer lastiger.
Het moet bv omdat de Dupuytren pink erger krom staat dan ooit en elke zaterdag neem ik me voor: maandag bel ik.

Maar op maandag blijkt dat weer te dichtbij en stel ik uit tot het echt erg pijn gaat doen (want dat doet het nu) en op een avond denk ik nog wel eens dat ik ‘overmorgen’ ga bellen maar ik bel niet.

Toen ik opeens met lege plekken voor nieuwe kippen zat, plaatste ik een zoekding op Marktplaats zodat ik eens per dag word geïnformeerd als zich in mijn regio nieuwe kippen voordoen.
Nu héb ik intussen die twee hartstikke leuke en lieve Brahma’s.
En ik dacht dat ik de oproep had verwijderd maar vandaag krijg ik toch weer zo’n bericht.

Een van de advertenties is van een man die jonge hennen aanbiedt.
Hij zet erbij: “Niet mailen, GEWOON bellen.”
Idd: met hoofdletters.
‘Gewoon’.
Gelukkig héb ik al kippen.

Ik schrijf hier en ik schrijf op Facebook.
Ongeveer ‘hetzelfde’.
Maar toch ook weer niet.

Foto’s: vooral hier.
Opera: vooral daar.
Katten: overal.
Gevoelens: vooral hier.
Nieuwtjes: kan overal maar afhankelijk van wat het nieuwtje is toch ook vooral daar.

Dat lijkt een beetje raar en missch is het dat ook wel.
Ik zie bv vrouwen die ooit hier op me reageerden 100% overstappen naar FB (en daar een geweldige following opbouwen). Hier reageren ze nooit meer.
Maar zelf ben ik ook ‘raar’.
Bv.
Mijn belangrijkste gebeurtenis van gisteren was: nieuwe kippen. Maar ik was zo bezig met dat verwerken (emotioneel) en fotograferen en erover berichten (op FB) dat het er hier niet van kwam.

Is dat erg?
Nee.
Er is geen plicht om me overal volledig te uiten.
Zoals er evenmin een plicht is me overal te volgen.

Waarsch is het juist wel logisch, die gespletenheid.
Omdat het leven zo is.

Prima column van Jean-Pierre Geelen:
over offeren.

Mezelf opvrolijken bedoel ik.
Contact met andere mensen – mm.
Ik ben er gewoon niet goed in.
En ik zou liegen als ik zei dat ik daar dieptreurig over was.
Het is ‘ik’.

Het gelukkigst ben ik met mijn dieren en dan vooral met Loki.
Wanneer die een hele nacht op bed ligt en een deel ervan ook nog spinnend in mijn armen, dan sta ik op met “dit is een nacht, die je normaal alleen in films ziet!”

Ik ben ook gelukkig in Amerika.
Natuurlijk niet elke dag de hele dag, maar er zijn wel veel momenten van geluk.
Ik pleeg een deel van de gemaakte foto’s te bewerken om ze hier te publiceren en zo de periode tussen terugkeer van de vorige reis en begin van de vólgende te coveren.
Dat lukt niet nu ik een jaar tussen reis 1 en reis 2 moet vullen.
Niet genoeg mooie foto’s.

Dus kijk ik een paar jaar terug.
Af en toe vind ik nog een mooie.
Maar het doet ook een beetje pijn: al die mooie foto’s van die mooie plekken.
Mooie herinneringen.
*Herinneringen*.

Voornemen: begraafplaatsen bezoeken.
Deed ik vroeger ook wel/veel.
Doe ik nu weer af en toe.

Ik ga proberen er weer lol in te krijgen.
Ook dáár in.

Poging tot missch niet geweldig leuk of interessant zijn, maar wel eerlijk.
Ik kan er steeds slechter tegen, tegen ‘Corona’.

Eerst dacht ik nog: ach, ‘normaal'(=mijn ‘normaal’) zie ik ook amper mensen dus lamaar dat gezeik over social distancing.
Toen ging mijn reis naar Amerika niet door.
In mei.
En vervielen ook drie opera-uitjes.

Leek nog steeds ok in de zin van ‘dat is het dan’.
Daarna cancelde KLM mijn Amerika-vlucht voor augustus-september.
En even dacht ik: het is niet anders.
Maar geleidelijk werd ik wild-woest.
Ging ik me ergeren aan van alles.
Dacht ik: gotallemachtig, over een paar maanden ben ik 70!
Is het leven volgend jaar nog wél leuk?!

Ik ben nooit een gezellig kletsertje.
Babbel-babbel that’s not me.
Maar opeens betrap ik me op aan-lullen tegen aardige buren.
Ik zie hun ‘wanneer kan ik met goed fatsoen wég’-blikken.
Ik denk: verdomd! ik ben dus *eenzaam*????

Op de radio hoor ik dat augustus de ‘aanwaaimaand’ wordt = lokaliseer een eenzame bejaarde en ga daar ongevraagd langs.
Om met het zielige oudje te kletsen.
Ik moet er niet aan denken! dat iemand dat bij mij in haar/zijn hoofd haalt.

Maar ik zie onder ogen dat ik eenzaam ben en aangezien ik geen ge-aanwaai wil zal ik dat dus zélf moeten oplossen.
*gelukkig werkt dit weblog weer!!!*

Ik ben er weer!
Terug van geschrapt uit de virtuele wereld!
Wat mijzelf natuurlijk opviel.
En drie(!) lezeressen.
(ik heb hier geen teller op staan dus mogelijk zijn dat ál mijn lezeressen wat er niet toe doet, wie de moeite neemt me te melden dat ik wég was koester ik – het gaat mij niet om toevallige anonieme passanten)

Uiteraard ‘geklaagd’ bij mijn webmistress. Die op vakantie bleek.
En geen WiFi had (wel email).
Nog eens geklaagd en gezeurd en me heel erg gerealiseerd dat als je (=ik) verder geen sociaal leven hebt, zo’n stom weblog een soort basis in je bestaan kan zijn.

Tien minuten geleden nog: bagger.
En nu: terug! ik ga proberen het waar te maken.
Léuk en interessant te zijn.
Yeah! yeah! yeah!

Een blad?
Of een exoot?

Laatst las ik over ‘vriendschapsverdriet’- een soort liefdesverdriet maar dan om het verlies van een vriend(in).
Ik vond het fijn dat het gevoel was erkend.
Ik kan het ook ‘plaatsen’ mbt een aantal verloren vriendinnen (m/v).
Niet met allemaal.

Met sommige denk ik iets dat in goed Amerikaans neerkomt op ‘good riddance’.
Mbt andere voel ik niet eens zoveel.
Mbt wéér andere denk ik: het was geweldig zolang het duurde en toen werd het toxic dus wijs dat er een einde aan kwam.

Er zijn er een paar van wie ik denk: zou die nog wel eens aan mij terugdenken met niet alleen maar een negatief gevoel maar ook goede herinneringen?
Maar de enkele keer dat ik dat vroeg kreeg ik een virtuele klap in het gezicht dus ik ben gestopt met vragen.

“Wat als er nog één bed over is op de intensive care en een 70-jarige coronapatiënt komt net iets eerder in het ziekenhuis dan een 16-jarige? Voor Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care, is het een duidelijke keuze. “Wij dokters zouden toch echt gaan voor die 16-jarige.”

“De politiek zou liever een muntje opgooien of first come first served en in dit geval de 70-jarige behandelen. Maar ik denk niet dat wij het over ons hart zouden kunnen verkrijgen om voor die 70-jarige te moeten kiezen.”

Daar ben ik dan mooi klaar mee.
(bron)

Ik zit een beetje krap.
Dus dacht ik: in het begin van de C-crisis gaf KLM me drie vouchers en niet zo lang geleden zei ik zelf, voor de keuze gesteld, ‘doe maar een voucher’.
Maar ik heb op korte termijn geen vliegplannen en iets meer cash zou welkom zijn dus dacht ik: ik vraag KLM of ik die vouchers kan omzetten in geld.

Dat kan.
En ze sturen me heel behulpzaam een link en leggen uit hoe ik het formulier moet invullen.
Zodat ik vanochtend teruggave van voucher 1 heb gevraagd.

Dat kan, die teruggave, zegt de automatische bevestiging.
Het zal 90 dagen duren maar mogelijk heb ik geluk want ze streven naar 60 dagen.
Mm.

Ik begin aan het invullen van het volgende formulier maar dan loopt die site vast en daarna denk ik: 90 dagen is wel heel lang.
Misschien morgen nog eens proberen.
En verder de komende tijd maar *gewoon* zuinig doen.

Ik zit aan mijn bureau en een buitengewoon irritante (huis)vlieg zoemt voorbij en zit op mijn hand en op mijn arm en op mijn hoofd.
Ik wuif hem weg maar dat blijkt al snel zinloos.

Ik google op ‘wat te doen tegen lastige vliegen’ en het belangrijkste is: vergeet ‘doodslaan’ want ze zijn letterlijk vliegensvlug en dat lukt je nooit.
Er zijn wel een paar geuren waar ze een hekel aan hebben.
Lavendel bv. En basilicum.

Ik probeer creatief te zijn.
Ik ontdekte een paar dagen geleden dat een vorig jaar aangeschafte fles Black Opium geen geur afgeeft (miskoop, noemen we dat of ‘erin getuind’).
Ik denk: ik heb ook nog een fles Rogue van Rihanna.
Die geeft idd meer lucht af.

En verdomd: weg is dat kreng van een vlieg!
Doe je voordeel met deze tip van Klazien uit Zalk Jeanne uit Grootschermer.

Een paar weken geleden vertelde ik iemand over de Clementoni Trittico puzzels.
Ik zocht er een beeld bij.
Die zijn er zat op internet en meestal staat er dan bij: uitverkocht.

Maar zo kwam ik ook op een site van een vrouw die per gemaakte puzzel eerst de doos fotografeerde en dan een tussenstap en tenslotte de gelegde puzzel.
In affe staat dus.

Ik fotografeer ook wel eens een puzzel in div stadia bv wanneer iemand me vraagt met welke ik nu bezig ben.
Maar na het doorsturen pleeg ik de foto’s te verwijderen.
Of de ‘halverwege’ foto staat nog wel op mijn sd-kaart maar ik heb de ‘af’-foto weggegooid.

Eigenlijk wou ik hier linken naar die leuke site van die vrouw.
Maar ik kan haar niet meer vinden.

Zo ziet het er bij haar ongeveer uit, maar dan niet met al die ‘ruis’ van andere objecten.
Ik vind het leuk.
Uiteraard.
Anders zou ik er hier geen positieve aandacht aan besteden.

Lodewijk en ik waren fanatieke wandelaars.
Eerst alleen in eigen land, later ook hikers in de Amerikaanse woestijn.

Over ‘hier’.
We hadden div boekjes met wandelingen in de omgeving.
Uitgaand eerst van Amsterdam.
Later uitgaand van Grootschermer.

We gingen er elk weekend op uit.
Alle dagen. En soms ook ’s avonds na Lodewijks werk.
Niet echt bij kutweer maar wel bij weer dat je als een uitdaging kon zien.

Een van die wandelingen was ‘om De Woude’.
Eerst met het pontje naar de overkant en dan om het eilandje lopen en als ik me goed herinner was het een vrij korte wandeling.
Maar prettig.

Ik zoek het op: 8 km.
En kom zo ook op: rondwandeling Eilandspolder.
23 km.
Dat is iets pittiger.
Maar regelmatig zie ik ze lopen, de wandelaars.

In mijn eentje ga ik dat niet meer doen.
Wel ben ik een beetje jaloers.
En verdrietig om vervlogen tijden.

In de tijd waarover oma ooit vertelde (Dolle Mina enzo) maakten we ons boos over vrouwen die werden voorgesteld als dom en alleen interessant als ‘lekkertje’.

In deze tijd is er een radio-reclame (die ik *niet* bij name noem om zo niet onbedoeld éxtra aandacht te genereren) waarin een man aan een vrouw vertelt over een goed bedrijf.
Hij noemt de naam van dat bedrijf meerdere malen.
Waarna de vrouw alsof ze heeft verzuimd de oortjes te laten uitspuiten aarzelend vraagt: welk bedrijf??
Geduldig herhaalt de alweter de naam van het bedrijf.

Op de tv.
Een man vraagt een vrouw of ze zin heeft in ‘een lungootje’.
Deze vrouw kijkt hem aan of hij haar een ingewikkelde wiskundige formule probeert te slijten.
“Lungootje???” vraagt ze met de blik van een stompzinnige.
Kóffie! zegt hij.
O… kóffie.
Dát had de bimbo niet begrepen.

“Ja, lékker!”
Ik zou kunnen zeggen dat er sinds oma’s tijd niets is veranderd maar ik vrees dat het wel degelijk verbeterd is geweest en dat we nu weer wegzakken in het moeras van de vrouw-is-dommigheid.