Hij is er weer, het roodborstje.
Nee, geen foto gemaakt, dus dat moet je maar gewoon van me aannemen.

Hij (of zij, ze zien er identiek uit, ze zingen ook identiek) komt elk jaar in oktober.
Mijn vriendin W. (inmiddels overleden) vertelde me dat het vogeltje exact op 5 oktober arriveert.
Jarenlang dacht ik dat dit idd zo was.
Ik bedoel: ik zag de vogel, ik keek op de kalender en jawel het was 5 oktober.
Deze is dus vroeg.

Ik google wat-ie graag eet.
Spinnen en slakken (dus: laat bladeren liggen).
Meelwormen.
Maar gewoon vogelgraan met pinda’s is ook goed.

Tegen het raam tikken lijken ze echt te doen.
Niet omdat ze naar binnen willen maar omdat ze erg territoriaal zijn en niet doorhebben dat de vogel die ze in het raam zien het eigen spiegelbeeld is.

Hier tikken de kippen tegen het raam als ze lekkere hapjes willen.
De meesjes gaan niet zover.
Die ‘hangen’ voor het raam wanneer ze mij erachter zien.
Hat kán zijn dat ze alleen maar ‘hallo’ willen zeggen, maar wanneer ik ze duivenpinda’s toewerp nemen ze die gretig in ontvangst en gaan dan weer een tijd weg.
Pavlov (ik).

Opeens overvallen me zoveel herinneringen.
Met Roelof.
Maar ook met Lodewijk.

Het bedrijf dat mijn PC repareert heet MillCreek (of een variatie daarop).
Toen Lodewijk en ik net in Moab verbleven, kregen we de tip: ga Mill Creek lopen.
Wat makkelijk was, deels slick rock, en ietsje moeilijker, deels tot halverwege de bovenbenen in het water.
Heel vredig, veel groen.
Die hike maakten we de jaren erna nog vele keren.

Ik google nu op Mill Creek Moab en het blijkt een hike te zijn waar je zoveel mensen tegenkomt dat het met Corona niet meer verantwoord is! File hiken!

Ik ben wat treurig om wat wás.

Roelof ging vier jaar geleden dood.
Deze foto is gemaakt in München tijdens onze laatste mini-trip in 2015.

Dit jaar had ik twee reizen naar Amerika gepland en drie mini opera trips – allemaal met KLM.
Die annuleerde KLM.

Toen kreeg ik vouchers, om later te gebruiken.
Na een paar maanden werd het mogelijk die vouchers te verzilveren.
Dat moest je dan zelf regelen.
Via een formulier aanvragen.

Daarop moest je opgeven hoe je het bedrag had betaald (iDeal of credit card) en waar het voor wás: vlucht of extraatje bv een makkelijker stoel. Dat viel nog niet mee bij relatief lage bedragen.
Verder: ze hadden het druk dus ze streefden ernaar om na 60 dagen te betalen en het kon ook 90 dagen worden en als ik het geld dan nóg niet had moest ik dat weer zelf melden.

Poeh!
Je moest als klant wel heel véél.
Zodat ik er na een paar aanvragen mee ophield.

Vandaag koop ik een nieuw ticket.
Heb ik soms vouchers? die heb ik.
Dan graag hier het nummer invullen.
Waarna de site netjes dat bedrag aftrekt van het bedrag van het ticket.
Nog een voucher? ga je gang!

Het is wel duidelijk waar KLM met dit beleid op uit is.

Eind oktober vorig jaar werd ik geopereerd aan mijn Dupuytren-pink.
Het hielp niet erg.
Wat ik eerst niet zo’n ramp vond want ik wou de pink alleen maar recht hebben om zo door de douane in Amerika te komen (waar je je hand plat moet leggen op een kiosk).
En naar Amerika ging ik voorlopig toch niet meer.

Maar de pink gaat steeds krommer staan en wie weet (stop nooit met hopen) kan ik volgend jaar mei wél naar Amerika dus wou ik bespreken wat mijn opties zijn.
Mijn arts, de eigenaar van de kliniek, was pas eind oktober beschikbaar.
Maar dokter K. was er wél.
Zodat ik daarmee afsprak.

Het was een jonge knul.
Die er amper anderhalf jaar werkt.
En per direct een afspraak wou inplannen voor februari.
Waarbij *hij* een grondiger operatie zou doen.

Ik stelde wat vragen (maar niet genoeg).
Op de vragen die ik wel stelde, kwam amper of geen antwoord.
Zelf legde hij alles – vond ik – slecht uit.
Uit zichzelf.

Terugrijdend in de auto dacht ik: ik had betere vragen moeten stellen!
Maar ook: hij had beter moeten uitleggen.
En bovendien… is dat wel vertrouwd, een ingrijpende operatie aan mijn rechterhand door een rookie?
Had ik hem kunnen vragen hoe vaak hij die operatie al had uitgevoerd?

Ik ging malen en dacht: second opinion.
Van mijn eerste, eigen dokter.
Maar moet ik daar ivm de verzekering nu ook weer een nieuwe verwijzing voor halen?
Na weken uitstel bel ik op en de receptioniste zegt dat het geen probleem is en dat ze me boekt als ‘vervolg consult’.
Dat zal plaatsvinden eind oktober.

Iemand die ik een half jaar geleden € 200 leende wrong zich in een hoop ontwijkende bochten voordat ik het geld terug kreeg.
Ik (domkop!) leende haar een paar maanden geleden opnieuw € 200.

Ze zei, dat ze het bedrag zou terugbetalen op 26 augustus, want dan kreeg ze haar pensioen.
Niets.
Ik mail haar.
Zij mailt dat PayPal problemen heeft maar dat ze er echt mee bezig is.
Ok…..

Geen geld.
Ik mail op 2 september een betalingsverzoek via PayPal.
Niks.
Ik stuur twee dagen geleden een mail: heb je dat verzoek ontvangen? zo niet, dan kan ik er nog 1 sturen.
Niets.

Ik probeer het net nog eens.
Mijn verwachtingen zijn niet hoog gespannen.

Er is 1 ding dat ik kan doen.
We hebben veel, érg veel FB-vrienden/kennissen gemeen.
Ik kán haar daar namen en shamen.
Of ik er mijn geld door terug zou krijgen? geen idee. Eigenlijk denk ik van niet.
Maar een beetje genoegdoening zou het zeker opleveren.

Toch doe ik het niet.
Omdat ik fatsoenlijker ben dan *zij*.
Wat ik eigenlijk best jammer vind.

Ik heb er niet echt van ‘genoten’ maar: tis weer voorbij die mooie zomer.
Het weer is guur en de tuin verloor al een paar weken geleden zijn kleur terwijl sinds de laatste stormen de tot dan fier pronkende planten plat liggen.
Ik nam foto’s en zelfs die zien er niet uit.

De vogels zingen niet meer.
Wel paren de slakken.
Waar ik ook wel vrolijk van word maar toch… minder.

Egeltje is er nog.
Terwijl het niet eens donker is rent die al rond wetend dat hier drie gebutste eitjes zullen worden geserveerd.
Ik maakte laatst een wel ok foto maar de camera ligt beneden en ik heb geen fut die te halen om hier die foto neer te zetten.

Het voelt vaak alsof ook ik ‘voorbij’ ben.

I’m dancing in the wind, just dancing in the wind…

Behalve dat ik sowieso de pest heb aan opruimen en dan mn kleding (omdat ik daar bitter weinig mee héb), stuit ik ook op echte problemen.
Die zijn samen te vatten onder ‘wat hoort bij wat’.

Normaal (denk ik) maak ik stapels met ‘zomer’ en ‘winter’.
En (relatief) ‘netjes’ voor de opera e.d.
‘Netjes’ kan nu ergens achteraan.
‘Zomer’ en ‘winter’ is ook al lastig. Want het is bijna september en dat is in mijn visie bijna winter maar het kan dan ook nog heel warm zijn.

Verder blijk ik wat ‘best fatsoenlijke’ kleren te hebben en de broeken heb ik nu onder controle maar hoe vaak draag ik nu helemaal die best fatsoenlijke truitjes.
Amper.
Zodat ze ergens achteraan belanden.
En op de planken die normaal worden vrijgehouden voor oppassers.

Dan heb ik nog de shirts die al heel oud zijn en al heel kapot en waaraan ik erg ben gehecht en die ik best kan dragen voor ‘in mijn eentje thuis en hooguit een pakje aannemen’ en voor boodschappen doen.
Die blijven vooraan.

Ik had stiekem gehoopt op een paar verrassende vondsten: o! wat leuk! helemaal vergeten dat ik dit beeldige shirtje had!
Dat deed zich niet voor.
(Slechts) drie truien bereikten het stadium ‘weg doen’, maar wat er nu nog over is kan alsnog kritischer worden bekeken voor het geval er in mei wel een huisoppasser komt en ik dus wel ruimte moet vrijmaken.

Nee, geen foto’s van het eindresultaat.
Want het ziet er nu wel ordelijker uit in de zin van ‘niet alles ligt meer door elkaar’ maar ik ben geen goede vouwer laat staan stapeltjesmaker.

Een paar jaar geleden had ik een redelijk opgeruimde klerenkast.
Wanneer ik op vakantie was, kwam Roelof oppassen en die had voor zijn eigen kleren genoeg aan 1 klein plankje en zijn koffer.

Nu komen er vreemden en meestal zéggen ze, dat ze niet veel plankruimte nodig hebben.
Maar omdat ik niet weet of dat bescheidenheid is of écht, heb ik steeds gezorgd voor 1 lege la en vier lege planken.
De kleding op die planken legde ik bij de kleding op ándere planken.
Eerst heel netjes.
Maar daarin kwam de klad.
De laatste tijd zó veel klad, dat ik zelfs ongevouwen truitjes in het wilde weg ergens op en tussen stopte.

Ik neem me al weken voor deze kast op te ruimen.
Omdat er voorlopig ruimte zat is in het andere deel van de kast (ik ga toch niet weg en er komen dus ook geen oppassers).
En omdat ik al een tijdje denk over de aanschaf van nieuwe sweat pants terwijl ik niet uitsloot dat ik die al hád. Geen nieuwe, eerder oude uit thrift stores.
Waarmee ik geld uitspaar.

Het levert vier verrassingen op.
(twee sweat pants had ik al, drie nieuwe, oude zijn best aardig, 1 vind ik niks maar doe ik toch niet weg).
Alle zes opgestapeld. Die paarse niet erg netjes.
De rest van de kast is trouwens nog een chaos.

Baby steps, baby steps.

Nu ongeveer – geef of neem een (paar) uur – zou ik zijn ingecheckt in mijn hotel in Henderson, NV.
Gevlogen van Amsterdam naar Vegas.
En dan morgen rijden naar Pioneertown.
Naar mijn cabin met het hondje Rosie dat mij (en elke andere gast) altijd enthouiast tegemoet komt hollen en later op mijn vloer komt liggen maffen.

Een vriendelijke wuif en een `welcome!’ van Sachi (als altijd bezig met haar schildpadden).
Een warmer welcome van haar man Dave (meer een people person) met een hug.
Mm.
Dat laatste nu missch toch niet.

Ik mis mijn reizen.
Niet zoals de kids van 18 hun feestjes missen.
Maar omdat mij een gevoel van eindigheid bekruipt.

Lang dacht ik: mijn mei-reis gaat vooral naar Californië en in de herfst ga ik (ook) naar Arizona en New Mexico en soms Utah.
Zo doe ik het al jaren en zo blijf ik het ook doen.

Nu denk ik: hoe lang nog.
En als dit echt nog jaren duurt, waaraan ga ik dan weer iets moois ontlenen.

Want lezen en puzzelen en Netflix – best leuk.
Maar om dat nou te doen met het idee dat het nog vele jaren de invulling van mijn dagen zal zijn?
Zonder mijn dieren was ik echt helemaal niks.

Ik kijk al vele maanden met veel plezier naar de Vet Down Under en wanneer ik vandaag wil instellen dat die ook a.s. zondag weer wordt opgenomen zie ik dat RTL5 ermee is gestopt en dat we op nul beginnen met de UK vet.
Ook leuk.

Maar die andere vet, daarover wou ik nog iets vertellen.
En nu het eigenlijk voorbij is moet het nu maar.

Ik was begin jaren zeventig met Roelof in de zuidelijke staten van Amerika.
Hun Bible Belt.

Ik zou me er waarschijnlijk meer van herinneren als ik de fotoalbums (ik heb er vele) bekeek, maar ik ben wat benauwd als het aankomt op pijnlijke herinneringen ophalen.
Wat ik me wel herinner:
We waren in denk ik Florida en daar zijn alligators.
In swamps.

We konden een vrouw inhuren die ons om 5 uur ’s ochtends door de swamps zou varen en ons de alligators zou wijzen. Dat was dus vroeg opstaan want we moesten er ook nog heen rijden.
We deden het en het was heel bijzonder.
Echt alligators in het wild. Niet in een natuurparkje.

Ik kwam erop omdat in de serie van dokter Chris Down Under ook altijd een stukje zat van een man (naam kwijt) met krokodillen (1 ervan heette Elvis).
Zodoende Roelof en ik en die vrouw en de alligators.

Soms vragen mensen op Facebook of ze daar vriendje met me mogen worden.
Iha weiger ik tenzij we een vriend(in) gemeenschappelijk hebben, dan denk ik: dat zal wel goed zitten.

Gisteren gebeurde het opnieuw.
Omdat ik de gemeenschappelijke vriendin graag mag, accepteerde ik zijn verzoek.
Hij reageerde direct met een chat-boodschap.
Ik antwoordde dat ik niet chat maar dat ik me beperk tot het mensen volgen.

Hij: excuses, ik wou je niet lastig vallen.
Vijf minuten later: maar waarom wil je niet met me chatten?
Ik heb geen zin in dit gezeur en ik ontvriend hem.

Nu vólgt hij me (dat houdt in dat je een deel van de berichten nog steeds kunt zien).
Er zit niets anders op: ik blokkeer.
Facebooks (standaard)reactie: wat vervelend dat je dit is overkomen.
En toont me een lijst met de namen van iedereen die ik ooit heb geblokkeerd.
Dat zijn er nogal wat.
Ik kan ze ook weer de-blokkeren.

Ik loop de namen na.
Op sommige mensen ben ik niet meer zo woest als ik indertijd kennelijk was.
Maar de-blokkeren.
Ach.
Laat ik het maar laten zoals het is.

Een FB-post van iemand die ik als mens aardig vind/vond.
Nu toch maar ontvrienden.