De laatste weken ben ik verslaafd geraakt aan de Dog Whisperer.
Exercise, discpline, love.
Leert die.
Opdat de hond calm and submissive wordt.
Wat helemaal fout is: excitement.
Vanavond mag ik Tashi naar buiten laten en een hapje geven.
Ik denk: we gaan oefenen.
Ik stel me dus in op: Tashi komt wanneer ik de deur open doe aanhollen, werpt zich op haar rug om haar buikje te laten aaien en dan zeg ik “tssk” om haar uit de staat van opwinding te halen.
Alleen werpt Tashi zich niet op haar rug zoals anders.
Ze springt tegen me aan. En ik zeg “tssk” en moet ontzettend om haar lachen.
Wat dus niet de uitstraling is (“assertive”) die Cesar Milan van een pack leader verwacht.
Ik wil Tashi buiten laten en met haar spelen.
Tashi wil het lekkere hapje. Dus zit ze de tafel te fixeren waar dat bovenop ligt.
Ik (helemáál niet ‘assertive’) denk: nou, vooruit. En geef het haar.
Zodat ze smikkelt en smult en een snelle plas doet en nee, spelen hoeft niet (dank u) en daar staat ze wéér binnen.
Nu fixeert de slimmerd de kast (want op tafel lag inderdaad maar 1 exemplaar).
Als ik haar baasje was zou ik kordaat weigeren (hoop ik).
Nu denk ik, ach, zo vaak pas ik ook weer niet op haar dus vooruit: staafje twee.
Smikkel en smul.
Nu spelen dan? Ik trek een sprintje. Ik gooi haar speeltje.
Tashi zit alweer binnen en fixeert de kast.
Jezus.
Ik geef Tashi de brokjes die L. voor haar heeft klaar gezet.
In 5 seconden zijn ze op. Waarna Tashi opnieuw de kast fixeert.
Ik geef haar *niet* de derde en laatste staaf (stoer, hoor!), aai haar lieve hoofdje en ga weg.
‘Calm and submissive’… ha!
Zou een oppas van mijn honden de methoden van Cesar Milan proberen in praktijk te brengen, dan kan hij/zij meteen wieberen. Dat ‘Pack Leader’, dominantiegedoe klopt niet.
Het is gebaseerd op gedrag van wolven in gevangenschap. Wolven in het wild vertonen heel ander gedrag, dat van een samenwerkend gezin.
Maar hoe wolven zich ook gedragen, maakt in feite niet uit. Een hond is geen wolf. Genetisch verwant, dat wel. Maar met ander gedrag, juist dat wat een hond een hond maakt.
Tashi is ook geen kind, maar doe maar even alsof. Maak plezier en prijs haar als ze doet zoals jij dat wilt. Pak eens een lekkertje en ren achter naar de tuin, zeker weten dat ze mee komt.
Volgende keer lekker gek doen samen.
In die serie lijkt het fantastisch te werken!
En natuurlijk weet ik al vantevoren waarom het bij mij (watje) niet werkt.
Maar je hebt gelijk – ik moet het niet eens proberen.
Wel vind ik het verdacht dat Tashi zo snel zo prima door heeft dat ze via mij méér snoepjes kan krijgen dan bedoeld…
Ja, even dominant doen en het werkt. Ik heb 12 honden, als ik het probeer ligt het hele dozijn dubbel van de lach. En toch gaat het prima hier. Ik ga met elke hond om als het individu die hij of zij is.
Tashi heeft jouw inderdaad door, slimme hond. Stel haar de volgende keer niet teleur. Ze weet dat je een watje bent. Maar verras haar, geef de lekkertjes pas als ze mee naar buiten gaat. Eén of twee keer doen en ze begrijpt het. Ben je net minder een watje en jullie rennen buiten wat rond.
Het klinkt heel simpel en dat is het ook. Je hoeft niet boven Tashi te staan, speel en maak lol samen.
Jij hebt echt 12 honden?
Wow….
Tashi is inderdaad razendslim.
Ooit gaf ik haar 1 snoepstaafje.
Later ging ik overstag en gaf haar twee.
Nu kunnen er vele weken, wel een maand, voorbij gaan maar Tashi heeft prima onthouden dat ze mij kan verleiden tot twee staafjes.
Vandaag probeerde ze dus ook nog drie!
Goeie tip om te proberen het gedrag ietsje in mijn voordeel (richting buiten en spelen) aan te passen.
Calm and submissive wordt het sowieso nooit…
Ja, we, Gijs en ik, hebben er nu 12. Jaren geleden hadden we er 22. Maar het aantal is niet van belang.
Elke hond is een individu. Tashi ook. Ze is een slimme hond, ze weet hoe je reageert. Verras haar, doe volgende keer anders. Geef geen snoep, doe gek. Ja, echt doe een gek dansje, niemand ziet je. Geef haar pas een snoepje als ze ook gek doet.
Tashi gaat naar je komst uitkijken.
Goeie tip.
‘Gek’ moet lukken – zowel door mij als door Tashi 🙂