Ik had vrijdagmiddag Fanlogdienst en kon dus van minuut tot minuut met Marcel Oosten volgen hoe Bokito was ontsnapt, wat-ie had gedaan en dat-ie was gegrepen en dat zijn slachtoffer er slecht aan toe was.
Ook gisteren volg ik via het Radio 1 Journaal het verhaal. Ze hebben de man van het slachtoffer te pakken gekregen (die zie ik later ook op het NOS-Journaal).
Dit nu, valt geheel in het niet bij een gesprek met de Ontzettend Ernstig Gewonde vrouw zelf dat in De Telegraaf staat. En het zou geen rol mogen spelen maar door zoiets (praten over je leed met De Telegraaf) zakt iemand toch in mijn achting en ook in mijn medelijden.
Hier d’r spannende verhaal: “Ik stond bij de kleine aapjes in het Afrika-gedeelte, toen ik achter me een plons hoorde. Ik draaide me om en daar stond Bokito. Ik kon geen kant meer op. Hij greep me vast, ging met zijn volle gewicht op me zitten en begon me te bijten. Ik dacht alleen maar o god ik ga dood, ik ga dood.”
Voor Petronella Yvonne leek er geen einde aan de huiveringwekkende momenten te komen. “Ik voelde overal pijn toen hij me meesleurde over het pad, maar kon me niet verzetten tegen dit megasterke dier. Ik ben geen moment van de kaart geweest, wel veinsde ik dat ik dood was. Pas bij het restaurant liet hij los. Ik kon mijn broek, die was afgezakt, niet eens ophalen van de pijn.
Ik riep om hulp, maar niemand hielp me. Iedereen was in paniek. Het was een hel”, vertelt een lijkbleke en geëmotioneerde Petronella Yvonne in haar ziekenhuisbed, terwijl ze met snoeren en slangetjes aan allerlei apparaten ligt.
(Bron)
…met snoeren en slangetjes aan allerlei apparaten. Hier aangeland in het verhaal kreeg ik helaas een stupor van het lachen, excuses, mijn fout.
Hoezo ‘excuses’ – dat was precies het punt waarop ik ‘sensatie-zoekende tuthola’ dacht… (h)
Toevallig vanmiddag ook gelezen. Die foto ook erbij. Geen slangetje op te bekennen.
Nog erger.
Op de internet-site was de foto niet goed te zien.
Nou ja, het verhaal doet vermoeden dat ze temidden van een wirwar aan slangetjes ligt, sorry.
Gisteren de Telegraaf in het dorp gekregen. Nu niet ingekeken, ben nu wel nieuwsgierig….
en hoe zou ’t met bokito zijn ?
Gisteren op tv vond ik ‘m er ongelukkig uitzien.
Maar dieren in een dierentuin vind ik er al gauw ongelukkig uitzien.
Ik ga er zelf ook nooit naar kijken.
ze heeft in zijn ogen gekeken en dat had ze niet moeten doen.