Ik heb een mooi boek gelezen.
‘Joyland’ van Stephen King.
Dat maar een ietsje horror heeft (geen enge horror) en een beetje crime maar vooral is het een erg mooi opgroeiboek zoals ik bij gebrek aan een betere inval ‘coming of age book’ maar even vertaal.
Deze beschrijving trof mij op blz. 26:
“When you’re twentyone, life is a roadmap.
It’s only when you get to be twentyfive or so that you begin to suspect you have been looking at the map upside down, and not until you are forty that you are entirely sure.
By the time you’re sixty, take it from me, you’re fucking lost.”
Ik heb ouder worden nooit vervelend gevonden, tegenovergesteld zelfs. Nog steeds meer zekerheden en minder verplichtingen. Nee, ik zou niet meer jong willen zijn, gelukkig maar.
Ik vind er niks aan, aan dat ouder worden.
Ik zou liever terug gaan naar bv mijn dertigste en dan veel dingen anders doen.
Wel een mooi citaat, ik herken mezelf er alleen absoluut niet in. Ik ben altijd ‘fucking lost’ geweest het enige is dat naarmate ik ouder word het ‘fucking lost’ gevoel minder traumatisch lijkt te worden.
De laatste paar boeken van King vond ik slap, zoetsappig, beetje over-the-top idealistisch (of zo, kan het niet precies formuleren). Dus ik had deze nog maar even onderaan de lange lijst gezet.
Ik las vroeger heel veel Stephen King.
Tot ik er echt bijna angstdromen van kreeg.
Kocht een paar jaar geleden een nieuw exemplaar van Pet Sematary waaraan ik erg goede herinneringen heb maar durfde het juist vanwege die herinneringen toch niet te lezen.
Dit kocht ik in Amerika omdat in mijn eerste winkels weinig ánders was dat me aansprak. Haalde het nu uit de kast omdat ik een aantal politie-thrillers achter elkaar had gelezen en even iets heel anders wou.
Ik vond Joyland erg goed geschreven.
Had er als cijfer een tien aan gegeven ware het niet dat ik de actiescènes tegen het eind juist weer wat té vond – als een ‘o ja, dit moet een spannend boek zijn dus vooruit, daar gaan we met dreiging en geweld’.
Maar het échte slot vond ik weer erg mooi en ontroerend.
Dus: een negen.
Ter verduidelijking: ik geef boeken niet cijfers om ze cijfers te geven maar ik voer ze in in een boekenprogramma (Book Collector) en dat wil dan weten wat ik het waard vind.
En dan kún je natuurlijk dat niet invullen maar het geeft mij achteraf ook wel een helder inzicht in of een boek of auteur me blij maakte of niet.