De laatste dagen lijkt Loki wat ‘bekoeld’.
Hij ligt vrijwel niet meer bij me op de handdoeken op het bureau.
En – erger – al twee dagen ligt hij amper op bed.
Tót die twee dagen kwam hij wanneer ik ’s nachts even ging plassen direct naar boven.
Hóp van de toren af, trap opgehold en op bed en kroelen en spinnen.
Ergens in de nacht was hij ook weer weg maar om een uur of half zeven: Loki.
Nu omdat hij het zeer op prijs zou stellen als ik zou opstaan om hem te voeren.
Gisteravond verliet hij om negen uur het pand en was om twee uur nog niet terug (hij beheerst de luikjes weer, dus dat kon het probleem niet zijn).
Om half drie hoor ik het luikje – opluchting.
Maar geen Loki op bed.
Vier uur: ik ga plassen.
Geen Loki naar boven.
Ik ga naar beneden – ook geen Loki op zijn toren.
Ik wéét dat hij de luikjes beheerst, toch doe ik het raam open en roep ik hem.
Een half uur later, terwijl ik in gedachten alweer posters aan het ophangen ben, het luikje!
Ik ren halverwege de trap en roep ‘Loki! Loki!’
Die komt naar boven en ook op bed maar na nog geen minuut is hij alweer verdwenen.
En laat me zelfs uitslapen tot acht uur zonder te zeuren om eten.
En dus ook zonder te spinnen en te vrijen.
Wat o wát heb ik gedaan dat mijn lieve kleine man heeft doen besluiten dat ik even (?) wat minder liefde verdien.
Niet omdat het MOET,
maar omdat het mag.
Vrijheid= kiezen.
Een echte kat is niet te begrijpen, zoek het vooral niet bij jezelf, kat gaat haar/zijn eigen gang, het ene moment ben jij het liefste wezen op de wereld, het volgende moment is dat helemaal over. Hier gaat dat ook zo. Ik laat ze maar, maar af en toe denk ik wel eens waar doe ik het allemaal voor (zoals mijn moeder sprak als ik haar teleurstelde) en dan ben ik weer helemaal genezen, leven en laten leven).
Het blijven idd rare wezens.
Ik was zó vertrouwd met dat ‘ik ga ’s nachts plassen en dan holt hij naar boven en komt vrijen op bed’ – en toen dus niet meer.
Nu net… we zijn samen de buitendieren gaan voeren om half tien.
Loki bleef buiten.
Ik keek en zag hem plat op zijn buik op het terras liggen, kijkend naar het raam.
Wat doe je dan? raam openen natuurlijk!
Hij is nu nat.
En (hoor ik) net weer naar buiten door het luikje.
Ik denk dat we voor slobberliefde beter een hond hadden kunnen nemen.