Bekentenis

Drie weken geleden kwam Loki hier.

Eerst was hij bang en zat onder het bed maar al snel kwam hij onder het bed uit en het duurde niet lang of hij werd een op bed liggende knuffelkont.

Ik vond Loki mooi en ik vond Loki lief maar ik kon niet van hem houden.
Want Sammie was amper een week dood en Loki was geen Sammie.
Ook dacht ik: dadelijk mag hij naar buiten en grijpt 1 van mijn buitendieren en dan gaat hij toch weer weg dus waarom je hart geven aan een passant.

De afgelopen week is het opeens anders.
Ik vind hem niet zomaar lief – ik vind hem hartstikke lief.
Ik vind het heerlijk om ’s nachts wakker te worden en dat lijfje naast me te zien.
Om zijn tevreden pruttel te horen wanneer ik hem even aanraak.

Wanneer ik nu tegen hem zeg dat ik graag zijn forever home wil zijn is het niet meer omdat ik het zo zielig vind dat hij na acht jaar uit zijn eerste home is verdreven en na een maand bij L. op zolder ook daar weg moest ivm mot met hond Tashi terwijl zij me al heeft verteld dat hij ook niet terug kan mocht hij het niet met mijn buitendieren kunnen vinden.

Ik wil Loki gewoon graag houden omdat ik verliefd ben geworden op deze iets te dikke wolbaal met klitten en een ongelooflijke vreetzucht.