Vaak heb ik me erover verbaasd: hoe ongelooflijk *braaf* Hillary & co zijn.
Al die keren dat de ren was ingestort en ze gewoon naar buiten hadden kunnen lopen, al die keren dat ik bij het eten geven het deurtje open liet staan – binnen bleven ze.
Tot vandaag.
Ik doe wat ik altijd doe.
Ik zet een overheerlijke maaltijd neer. Loop dan met deur op een kier weg om hun water te verversen, keer terug en halverwege het pad: een & co. Die weigert terug te gaan.
Die langzaam, voorzichtig, het terras op loopt. En dan de schuur in. Zachte geluidjes van opwinding makend.
Daar is ook Hillary. Gevolgd door de andere twee & co´s.
En ik denk: snel nu, meisjes. Wég uit het zicht van de straat. Gelukkig: ook zij gaan de schuur in.
Ik ga naar binnen en naar boven. Ik heb niets gezien. En als iemand anders wel iets heeft gezien: o jee – ze moeten zijn uitgebroken (wat feitelijk ook zo is).
Rond zes uur gaan ze op stok. Dan gaat de ren weer dicht. En morgen zal ik beter oppassen.
Maar voor nu: heel even vrijheid.
Geniet ervan, meisjes. En dan drie weekjes slapen en dan mag het weer écht.
Ach ja, weten zij veel.
Die blijven vast wel in de buurt.
Nu maar hopen dat de buren niet gaan bellen.
Ze zitten alle vier (opgehokt) in de schuur – maar nu dus vrijwillig.
Stout? Integendeel, heel braaf. Ze willen gewoon doen wat ze geleerd is: rondlopen en (zonder veel troep te maken)de schuur inspecteren. En net zo braaf gaan ze ook weer op stok en zit jij boven.
Nu inspecteren ze de tuin.
En ik geniet van de zon op die mooie *vrije* lijfjes.
Wat lief, die opgewonden geluidjes als ze de schuur weer zien! Dan gun je ze zo’n onverwacht en illegaal uitje ook van harte.
Heerlijk zo’n illegaal uitje, kunnen ze er weer even tegen en ondertussen duim ik dat de tijd voorbij zal vliegen zodat ze weer snel rond kunnen scharrelen
Ah geweldig
eindelijk burgerlijke ongehoorzaamheid van de meisjes!