Andere alleenwonenden koken voor zichzelf.
Zeggen ze.
Mij bevangt elke avond rond zeven uur enorme tegenzin en soms eet ik toastjes met iets en soms gá ik ervoor en maak spaghetti en vandaag dacht ik: ik kook aardappelen.
Om dan als ze klaar zijn te bedenken of ik ze eet met roomboter of met knoflooksaus of (toe maar!) een gebakken eitje.
Alleen ging ik halverwege het koken even naar boven om de mail te checken en teruglopend naar beneden rook ik het al.
Aangebrand.
die zijn niet verbrand maar “aangezet”, zo sprak mijn moeder haar kind-van-net-na-de-oorlog toe.
er is ook nog een liedje van lurele daarover; kan ik zo gauw niet vinden
koken is een kunst, maar al doende leert men.
Het zijn trouwens brabants veel aardappelen!!
Wie weet nog iets voor je kippen -als het ze niet aanstaat, dan laten ze ze wel liggen.
@ Theo: de bedoeling was al dat er een deel naar de kippen zou gaan 🙂
Ietsje aangebrand bleek inderdaad geen probleem.
oh gruwel aangebrande aardappelen, er is niets waarvan de geur mij zo tegenstaat als aangebrande aardappelen.
@ Liesan: precies.
En dan kan iedereen zeggen dat het niet érg was aangerand, maar die lucht … 🙁
aangerand? Die aardappelen?
Sorry, snap dat het een typefoutje is, maar het staat zo komisch!
Jammer van je eten trouwens. Uiteindelijk toch toastjes gegeten?
Als kind hóópte ik er altijd op dat de aardappelen aanbrandden. Dan mocht ik de korstjes uit de pan opeten. 🙂