Alwéér een konijn bij de dokter

Het kostte Otje en Joost nog geen week om te ontdekken dat ze elkaar hartstikke leuk vinden.

Grote schrik dus wanneer Joost gistermiddag geen snack hoeft en ’s avonds niet komt eten.
Ik lig er vannacht vele uren wakker van vurig hopend dat Joost vanochtend wél zal eten maar denkend: vast niet.
Wat kan betekenen dat ik een somber persoon ben (wat ik idd ben) of dat ik een goed gevoel heb voor hoe konijnen zich voelen – of beide.

Ik sta dus om half acht (amper licht) bij de ren, bied eten aan en Otje eet maar Joost niet.
Ik probeer hem te vangen voor de dierenarts wat mislukt.
Ik bel iemand die me hulp aanbood voor als zoiets nodig was een uur later (uit bed) en presenteer Joost om 9.10 uur aan dierenarts Arjen.

Die onderzoekt en constateert: gezond (en mooi) konijn met iets ondertemperatuur (38,2) en iets koude oortjes en verder niks mis mee.
Behalve dat hij niet eet.
Joost krijgt een prik tegen misselijkheid en buikpijn en een prik om de darmen op gang te houden/helpen.
En moet blijven ter observatie.

Om kwart voor vier bel ik om te vragen hoe het met Joost gaat.
De assistente die ik aan de telefoon heb komt net binnen en moet op het kaartje aan zijn hok kijken.
Joost eet niet zelf, leest ze voor, maar bij dwangvoeren slobbert hij gretig.

Morgen verder.
Foto is van een paar dagen geleden toen Joost (rechts) nog wél at.