Ik opereer nu een aantal weken op Twitter.
Reagerend op anderen. Zelf iets de lucht in werpend.
Op dat laatste komt erg weinig respons.
Wat me bevestigt in mijn “ziejewel, ik ben de vrouw die in d’r eentje in de hoek staat”.
Wat geheel juist is want die vrouw ben ik ook.
Vannacht had ik trouwens weer een kut-droom.
Hij ging opnieuw over mijn huis aan de Wilhelminastraat.
Ik kwam er thuis en T. met wie ik er een aantal jaren woonde had er een giga-diner.
Erg veel mensen aan lange tafels. Overal flessen superieure wijn.
Ik was niet welkom – of ik even elders wou gaan zitten.
Aansluitende droom (vannacht) over dat ik aan boord van een vliegtuig geen eten kreeg en iedereen om me heen wel.
Mijn ziel wil me iets zeggen.
En mijn realiteit bevestigt dat.
Dromen zijn bedrog, en feitelijk is twitter dat ook.
Dat wil zeggen, ik heb daar niks mee, het is zo oppervlakkig.
Als je alleen de allerbuitenste laag ziet, dan kan je ook enkel een zo oppervlakkige reactie geven.
De vliegtuigsituatie vraagt alleen maar wat extra assertiviteit: het personeel maakt een foutje en zal dat graag herstellen. Ik denk dat dat ook de boodschap van de droom kan zijn.
Niet welkom zijn op een feestje in je eigen huis lijkt mij te vragen om drastische maatregelen: iedereen mijn huis uit en wel ONMIDDELIJK. Ofwel: op je strepen gaan staan.
Als je Twitter voor de gezelligheid doet, dan blijf je het doen zolang je het leuk vindt. Wat langer zal zijn als het groeit. Als je iets belangrijks te melden hebt of iets in beweging wil zetten, dan moet je misschien wat langer zoeken naar gelijkgestemden die de kar mee willen trekken.
Twitter??? Géén idee! In jouw eentje in de hoek?? Is dat dan een zelf gekozen postite? Want volgens mij zijn er best mensen die bij jou in die hoek willen komen staan. Maar daar moet je dan zelf ook nog wel zin in hebben. Ik geef toe, ik veroorloof mij een vrijheid 😉 maar volgens mij kan je dat wel hebben..
Groet, Vera
Ach..wat is nou toch een postite…Nou een positie natuurlijk 😉
@Renesmurf. Twitter is oppervlakkig, maar dat is ook de bedoeling en de kracht ervan denk ik. Het dagelijks leven in virtuele vermomming: snel je hand opsteken, bye bye, korte signalen, summiere verstandhoudingen, rappe deals enz. Heeft toch z’n eigen charme. Ik kan het niet want te breedsprakig, maar kan het me wel voorstellen. De mensen zijn trouwens aardig voor elkaar valt me op. Geen gezeik daar.
@ Vera: dat is een deel van het probleem natuurlijk. Ik haat die hoek maar voel me er tegelijk zo veilig.
@ Jaap: Twitter is inderdaad heel aardig (voor elkaar).
En het is méér dan alleen ‘kopje koffie’. Wanneer een moeder ziek wordt en drie weken later dood is leven we allemaal mee.
Van die Twitteraar (die ik vroeger vrij goed kende, jaren heel hecht mee gewerkt) had ik dat anders niet eens geweten.
Verder leef ik mee met Francisco van Jole die net de marathon van Rdam heeft gelopen (althans 10 km) en hoor ik af en toe wat roddels over de NOS.
En soms is het inderdaad alleen ‘kletsen’ en ‘ik luister naar deze plaat’ en ‘ik drink thee’ wat ik zelf tot een minimum beperk omdat ik bang ben dat anders niemand me volgt.
Ik vind Twitter twee kanten hebben. Het is leuk om te lezen waar anderen mee bezig zijn en als je hard aan het werk bent en iedereen twittert aan de koffie te gaan, weet je dat het voor jezelf ook tijd is voor een bakkie. Maar als je even weg bent geweest en je hebt 50 tweets gemist waarvan 49 van één pesoon die werkelijk elke stap die hij zet soms kenbaar maakt, dan denk ik wel eens ‘laat maar’. Nu kan ik kiezen deze persoon niet te volgen, maar hij heeft ook wel eens leuke dingen. to follow or not to follow, is het motto een beetje. Kiezen tussen ‘wil ik mijn twitterbus vol gespamd hebben van die ene persoon en volg ik hem of wil ik dat niet, dus hup op no follow. Ik moet er mijn weg nog een beetje in vinden. Vinden de bekenden volgen wel leuk, de onbekenden, die wel eens wat interessants hebben, moet ik mijn weg nog in vinden.
LOL, ik ben aan het tikken en denk – shit, meer dan 140 tekens – gelukkig mag dat nog hier 😉
Een hoekje kan lekker rustig en veilig zijn, maar niemand kan je verbieden om er af en toe uit te komen, op een manier die jou aanstaat – bijv. via een log of via Twitter.
Mooie manier van contact-op-wat-afstand, toch?