Om half tien helpt L. me Eebje te begraven.
Koud, stijf Eebje (ik raakte haar aan) dat steeds minder ‘Eebje’ is maar als ik naar haar kijk denk ik nog steeds dat ze slaapt en zachtjes ademt.
Even heb ik overwogen een stukje vacht af te knippen en te bewaren als aandenken.
Maar Eebje heeft haar mooie warme vacht nodig daar waar ze heen gaat.
En eigenlijk vind ik zoiets ook een beetje ‘stom’.
Het is niet stom. Ach wat verdrietig toch.
Het is niet stom. Maar het zou misschien vooral ‘niet helemaal Eebje’ zijn… Hou alle foto’s van haar voorlopig maar in de buurt.
Niets is stom, als het jou helpt is het goed, dat is wat telt….
3 maanden geleden overleed mijn hondje, ze is 11 jaar geworden en heeft er 9 van bij mij gewoond. Vandaag vond ik met het schoonmaken van de auto nog haren van haar. En weer stond ik te janken.
Wat ik probeer te zeggen? Het is zo logisch dat het pijn doet en dat je haar mist. En ja, de pijn slijt een beetje, maar haar missen zal best nog lange tijd duren. Schrale troost, maar ik weet hoe je je voelt.
X Annet