Acceptatie

Mijn kipjes komen niet terug.
Ik weet het en toch denk ik telkens wanneer ik de tuin in kijk: stel dat ze nu opeens van achter komen aanhollen.
En dan denk ik: als ik nou eens denk dat ze vast niet komen aanhollen misschien dat het dan juist wel gebeurt.
Waarmee ik mezelf een paar uur voor de gek houd.

Maar ze komen niet terug.
Dus moet ik gaan verwerken.
Nooit meer Greta en Klaartje.
Greta die ik intussen mocht optillen, die ik had geleerd wat “nee!” betekende.
Klaartje die sinds een paar weken eindelijk uit de hand at.

Allebei gek op andijvie.
Zodat ik per dag een krop kocht alleen voor hen.
In twee delen onder stenen gestoken zodat de andere kipjes ook konden eten.

Nu heb ik drie kroppen over.
Want Bernadette en An eten samen wel een enkel hapje andijvie maar geen krop per dag.

Ik hoef geen stenen of stukken hout meer om te keren om Greta wormpjes aan te bieden.
Het perkje achter het terras blijft on-gespit.

Ik weet niet of het makkelijker was geweest als ik had geweten dat ze dood waren ipv te ‘accepteren’ dat het waarschijnlijk wel zo moet zijn.
Ik mis ze ontzettend. Mijn lieve hybride legkippen van FaunaAdvies, door iemand achtergelaten bij de spoorlijn.
Nog geen jaar in mijn leven maar ferm gevestigd in mijn hart.