Een paar dagen geleden tijdens het ochtend Radio 1 Journaal ging opeens Pavarotti dood.
Aandacht, véél aandacht werd eraan besteed.
Tussen de middag wéér.
En Brenda mailt me: jij wil natuurlijk Pavarotti want dat is opera?
En ik mail terug: nee, want dat is geen opera maar ijdele kwast.
Later denk ik: ooit was het wel opera en niet alleen drie tenoren en stadions en Spice Girls.
Het was érg veel zingen met Joan Sutherland met wie hij gemeen had dat die ook niet kon acteren. Dat moeten bijzondere operavoorstellingen zijn geweest.
Welke tenor vind ik dan wel leuk.
Toen ik (en hij) jong was Jose Carreras. Met R. gezien in Londen in (help me, R.) Tosca? Don Carlo?
Daarna Placido Domingo. Erg mooie stem.
Alleen vertelde een collega van hem me ooit dat PD zich suf neukte met fans maar dan binnen een halve minuut klaar kwam.
Wat er niet toe deed aangezien ik geen plannen had me in zijn bed te begeven maar zoiets blijft je bij.
Als stem, echt mooie stem: Nicolai Gedda. Alleen was die toen de roem kwam niet meer mooi (en daarvoor ook niet echt).
Maar hij kon ermee toveren. En hij toverde ermee in opera en in operette.
In opera vooral met Beverly Sills. Dat was een érg mooie sopraan (in alle opzichten) die laatst dood ging.
Wat niet eens het ‘en verder’ in het NOS Journaal haalde.
Ik denk dat Carreras (voor z’n enge ziekte, dus mooi om te zien en te horen) in een van de twee Tosca’s (beide met Gobbi) Caveradossi in Convent Garden zong. Wie Tosca was, weet ik niet meer. De andere was met Di Stefano en vooral ook met Vishnevskaja in de jurk die oorspronkelijk voor Callas was gemaakt.
En nog twee onbekende nederlandse tenoren die het toneel beheersten: Jan Henderson, de jeune premier par excellance en Jan Blinkhof, gepassioneerd drama in Katarina Ismailova en Fidelio.
En nog maar een naam: Peter Dvorsky.
@ R: ik herinner me de recensie ‘lovesick doleful Infante’ mbt Carreras.
Dat moet toch ivm Don Carlo zijn geweest?
Twee geheugens is toch beter dan een. Natuurlijk de Time Out recensie, natuurlijk Don Carlos. Het was die opvoering waarin iedereen op het toppunt van z’n kunnen werkte omdat het orkest een modelstaking had afgeroepen en de voorstelling geen seconde mocht uitlopen. Een pauze geschrapt, razendsnelle decorwisselingen en maar superlatief Verdi doen. Ik denk er nog met genoegen aan hoe de oud-koloniale sergeanten die in Covent Garden portiers zijn, oude lords en ladies aan het einde van de pauze hardhandig weer de zaal induwden (stijl tokyose metro).
Als je nog tips hebt over de rolbezetting van de Tosca’s, graag.