R. en ik probeerden Sammie en Guus te vangen om ze naar de dierenarts te brengen.
Of liever: Guus joegen we al snel onder een kast waaronder hij zich niet meer vandaan liet halen en waar hij zat te jammeren alsof zijn laatste minuut had geslagen.
Verder joeg ik wat onhandig óp en deed R. tot tweemaal toe een greep in de kleine man.
1x op mijn bureau waar Sammie een ravage aanrichtte (het is een wonder dat de monitor het nog doet).
Toen vluchtte Sammie langs de afzuigkap in de keuken naar een balk en verborg zich aan het uiterste puntje.
R.’s hand werd gebeten en gekrabd.
Toen rook het huis naar slachthuis en gaven we het op.
R. was zo verstandig geweest zelf jodium (oid) mee te nemen.
Ik kon hem helpen aan pleisters.
Toen ik R. had weggebracht zat Guus binnen tien minuten naast me te spinnen en wou na een aanvankelijke aarzeling ook geaaid worden.
Hapjes waren eveneens welkom.
Sammie zit nog steeds op de balk.
Nu al ruim vijf uur.
[Sammie is om 19.15 uur naar beneden gekomen en gedraagt zich nu ietsje op z’n hoede maar verder normaal]
Erg moeilijk om hier een prijs uit te reiken, aan jullie beiden of aan de katten. In ieder geval sterkte Roelof!
De ravage! En ja, ik kan er echt niets aan doen, maar ik moet wel lachen om het verslag en de foto’s, behalve dan de handen van R. Misschien schietlessen gaan nemen, zodat de volgende keer een verdovingspistool gebruikt kan worden?
Mag niet, ik weet het, mag niet van Jeanne opmerkingen hierover. Maar toch, wat zijn jullie een sukkels. Ondanks het bloed geen medelij, jullie doen gewoon dom.
Karin: misschien heb jij mazzel met je beesten. Dat geldt niet voor iedereen.