Vorm vinden

Het is alweer tien dagen geleden dat Sammie me een harde klap gaf, de wonden zijn bijna geheeld maar wel heb ik een litteken.
Niet dat ik dat nodig heb om me in te prenten: het wisselvallige macho-mannetje mag *niet* in de slaapkamer.

Guus mag dat wel.
En ik dácht dat we een vorm hadden gevonden.
De vorm was: wanneer ik naar bed ga ligt Sammie beneden op zijn eend, Guus ligt op bed.
Ik kruip bij Guus en sluit de slaapkamerdeur.
Dan probeer ik licht te slapen zodat wanneer Guus eruit wil om te gaan plassen ik direct de deur voor hem open.

Die deur gaat dan dicht en blijft dicht.
Eerst snapte hij dat niet en bleef bij terugkeer van de plas eindeloos krabben en loeien en proberen.

De laatste dagen was alles onder controle en wist Guus: tot ik vertrek (tussen drie en vier) slaap ik op bed en dan even niet.

Gisteren ligt Sammie beneden en ligt Guus op bed.
Ik *wil* erbij kruipen en sluit de deur achter me.
Guus wil eruit.
Ok – dan niet.
Maar dan toch terug.
Ok – dus wel.

Maar Guus raakt totaal van slag door de gesloten deur.
Omdat open laten ivm Sammie geen optie is doe ik de deur dicht en hem buiten.

Een half uur blijft Guus krabben.
Twee maal laat ik hem toch binnen maar wanneer hij ziet dat ik de deur achter hem wil sluiten draait hij zich om of nee, toch niet, ja toch wel.

Na die tweede keer geef ik het op: deur blijft dicht.
Guus geeft *niet* op en blijft de hele nacht krabben en loeien.

We moeten een nieuwe vorm vinden.
Maar behalve wat we al déden (Guus binnen, en eruit zodra hij wil waarna hij *niet* meer zeurt) schiet me niks te binnen.