I’ve got mail.
Er is nog een poesje over. Mensen zijn het niet komen ophalen. Of ik nog belangstelling heb.
JA! is mijn eerste reactie. En: dit is een teken! Dit poesje en ik zijn voor elkaar bestemd!
Dan denk ik weer aan Sammie.
Sammie die sinds hij weet dat ik om een kitten heb geworven twee nachten niet op bed heeft geslapen. Net vannacht weer wél. Maar lang niet zo knuffelig als anders.
Ik bedoel: dat komt dus nét pas weer een beetje goed tussen hem en mij.
Zal ik er nog even over denken (dacht ik toen).
Maar: nee, ik zie er vanaf schrijf ik en druk op de Send-knop.
Snel en onherroepelijk.
Drie minuten later kruipt hij op schoot, Sammie.
En spint hárd.
(ik geloof niet in toeval)
Geef een reactie