Sammie at een beetje blikvoer. Niet veel – een beetje.
Vanavond kwam hij bij me liggen toen ik House keek. Eerst op mijn buik met een beetje rampetamp. Daarna tegen mijn benen.
Nog niet zijn helemaal 100%-levendige mini-man. Maar ook niet meer het zielige onder het bed liggende ziek-mannetje.
Ik heb goeie moed.
Het klinkt in elk geval als een duidelijke vooruitgang. Zet ‘m op, Sammie!
Pak van het hart. Ga zo door Sammie!
Nou ik hoop dat hij snel weer helemaal beter is….