Ik slaap uit maar dat valt op zondag niet mee aangezien ik weet dat Femke en Agnes om kwart voor acht (uiterlijk) de schuur uit willen.
Wanneer ik de slaapkamerdeur open doe staan daar Guus en Sammie.
Sammie wrijft zich langs mijn rechterbeen – dat ervaar ik als positief. Aangezien het in de agressie-periode niet gebeurde.
Ik voer.
Waarna Guus en Sammie boven de verwarming gaan liggen stoven achter het gordijn dat ik voor ze dicht houd voor optimaal stoven.
Eebje ligt op de bank. Daarmee heb ik, zelfs wanneer ik even bij haar ga zitten voor knuffelen, nauwelijks contact. Ze hoeft me niet.
Ergens in de middag komt Sammie bij me zitten op het bureau. Voor me. Hij wil aaien.
Ik aai en spreek vriendelijk toe. Hij wil niet liggen en ook niet buikstrelen.
Ik respecteer zijn grenzen. Na vijf minuten is het genoeg.
Aan het eind van de middag, het is al donker. Ik loop over het overloopje richting trap en trap Sammie. O got.
Onderaan de trap vang ik hem op, neem hem in mijn armen en zeg ‘sorry’ en dat het niet zo was bedoeld.
Hij laat aanleunen maar spint niet wat volgens mij ‘normaal’ is.
So far so good.
En met mijn oog gaat het ook alweer een stuk beter.
Gelukkig ziet je oog er inderdaad een stuk beter uit….en ik vind dat het met Sammie ook beter gaat, het lijkt of hij steeds meer begint te begrijpen dat jij de baas bent en niet hij…..
Je bent gewoon een zorgzame schat.
Maar slaap je zelf nu wat rustiger?
Gaat snel, je oog!