“Hoe gaat het met je” vroeg C.
Zodat ik vertel over Sammie die me aanviel aangezien dat wel het spannendste is dat ik de laatste tijd heb meegemaakt.
Zoiets vreemds heeft hij nog nooit gehoord, zegt C.
Zodat ik mezelf opeens een heel merkwaardig verhaal over ‘knopje om’ en dominantie en gedragstherapie hoor vertellen.
Hoe het nu gaat – die vraag is pas echt moeilijk.
Hij valt me niet aan. Maar de ultieme test (ik slapend in bed) is ook niet geweest.
Vanavond, ik zit na voeren aan mijn bureau, Sammie staat naast me en mauwt.
En loopt naar de slaapkamerdeur. Nee, zeg ik.
Dan zit hij op het bureau naast me en wil aaien. Daarna op schoot en aaien.
Wel een kwartier alles bij elkaar.
Tot hij er genoeg van heeft.
Dit was denk ik ok.
Of het ok genoeg was zal vrijdag blijken in het gesprek met z’n dokter.
Mooi dat Sammie je niet meer aanvalt, maar ik kan me voorstellen dat je inderdaad denkt dat dat ook een gevolg is van de veranderde omstandigheden. Ik hoop dat hij je straks ook niet meer aanvalt als jullie allebei op bed liggen.
Maar begrijp ik nou goed dat je eerst vrijdag weer naar de dierenarts moet (moet Sammie eigenlijk mee of kan jij verslag uitbrengen van de voorbije weken?)? En dat de dierenarts dan aangeeft hoe je verder moet?
Pittig, zoiets! Ik hoop dat het allemaal weer goed komt. Maar ik vind het een goed teken dat hij je wel weer opzoekt voor wat aandacht. En niet alleen voor eten of zo.
Sterkte maar weer!
Sammie hoeft gelukkig niet mee.
Maar ik ben tóch bij de dierenarts voor caaf Cecilia waarvan de cyste moet worden verwijderd.
Zoals het nu gaat (niet 100% goed immers, er zijn dagen dat hij me negeert) vermoed ik dat de dierenarts zegt dat ik nog even zo door moet gaan.
Ik weet niet of ik dat volhoud.