Twee dagen is Sammie vrolijk en aanhankelijk en twee dagen denk ik: het zal wel niet.
Net belt de dierenarts dat ze de uitslag heeft.
Sammie heeft kanker van het ergste, snelst groeiende soort.
Niet te opereren, chemo helpt niet, bestralen misschien maar ook maar een tijdje en bovendien wil ik de kat niet steeds naar een bestraling slepen alleen om hem langer bij me te kunnen houden.
Ik vraag: hoe lang nog.
Zij zegt: weken.
Op een toon die doet vermoeden: eerder ‘dagen’.
Maar wie weet als hij pijnstillers slikt: weken.
Ik moet goed opletten.
Of hij het benauwd krijgt.
Want dit soort kanker zaait vaak uit naar de longen.
En of hij weer pijn heeft als ik zijn kopje aai.
Ik denk ja-ja-ik-snap-het en ik zie het weer voor me zoals met Guus nu bijna een jaar geleden.
Als er een got is vraag ik me af wat ik toch fout doe in mijn leven dat dit nu weer gebeurt.
(stil…) Ik had hoop.
Het ligt niet aan jou. Dit treft hém en niet door jouw toedoen. (Natuurlijk is het wel heel erg voor jou)
In liefde afscheid nemen van die mooie Sammie. Op tijd, voor hij echt lijdt. Maar jij beslist wanneer.
Veel sterkte.
dat is heftig, ik had gehoopt dat het om een goedaardige tumor zou gaan, maar helaas. Heel veel sterkte.