Sammie

Hoe het met Sammie is, wordt me gevraagd.
Lastig.

Het gaat ‘goed’ in die zin dat hij zich meestal normaal gedraagt.
Hij is aanhankelijk, hij heeft honger, hij trekt af en toe een sprintje door het huis – de trap op.

Sammie weet denk ik niet dat hij binnenkort dood gaat.
Waarbij dat ‘binnenkort’ ook wat onduidelijk is.
Dierenarts 1 was er somberder over dan mijn eigen dierenarts die – op basis van de foto’s en de uitslag van de punctie – zegt dat het nog maanden kan duren als Sammie zijn medicijn maar slikt.
Medicijn is pijnstiller én kankerbestrijder (en vraag mij nou niet hoe dat werkt, als mijn dierenarts Martin dat zegt geloof ik hem en ga ik niet googlen vanuit de gedachte dat hij misschien uit zijn nek lult).

Intussen houd ik Sammie goed in de gaten.
En er hoeft maar iets ‘mis’ te gaan of ik raak (ietsje) in paniek.

Niest hij weer? Shit.
Kotst hij? (dat was vannacht) O got.
Alsof hij vroeger nooit nieste en nooit overgaf.

Maar er gaan dus dagen voorbij dat ik mezelf aanpraat dat het best goed gaat en dat het wie weet nog een jaar duurt.
Zodat ik niet weet welke consequenties dat zal hebben voor mijn mini trips en mijn Amerikareizen.
Nee, advies mbt dat laatste hoeft niet.