Sammie

Vannacht begint Sammie opeens te niezen.
Eerst een beetje, dan steeds vaker.
Na een uur maak ik me echt zorgen maar hij kruipt onder de dekens tegen me aan (zondert zich niet af) dus misschien valt het mee.
Dan weer een niesbui zodat ook ik onder de spetters zit.

Hierna springt hij van bed en ik doe het licht aan en zie op het kussen waarop hij lag een bloedvlek.
Hand over mijn gezicht: ja hoor, ook daar bloed.
Paniek.
Plannen voor de dierenarts.
Aangezien het pas vijf uur toch proberen door te slapen.
Ik hoor in mijn kamer nog een nies (een korte).

Ik sta op.
Sindsdien niets meer aan de hand behalve dat ik nu doodmoe ben.