Sammie

Voor katten die gewend zijn dat ik *bijna* 24/7 thuis ben en om tien uur in bed rol was het schrikken dat ik gisteravond pas tegen twaalf uur binnen stapte.

Tuurlijk wouen ze eten. Guus en Sammie stonden al achter de deur, Eebje moest boven even worden wakker gemaakt.
Nog wat mailen, om kwart voor 1 eindelijk naar bed.

Tegen mijn nek Eebje (dat is normaal). Tegen mijn hoofd Sammie – hevig spinnend.
Wanneer ik mijn hand naar hem uitstrek legt hij zijn kopje erop. Met een zucht van verrukking en wat extra druk die (denk ik) betekent: niet weghalen.
Inslapen wordt er niet makkelijker van maar lief is het wel.

Nu, op het bureau, direct naast me, slapend in zijn nieuwe doosje: Sam.
Pootje over het gezichtje. Diep ademend. Totaal op zijn gemak.

Ik beheers me en duw niet mijn gezicht in zijn lijfje.