Samen slapen

Samen op stok was natuurlijk waarnaar wij streefden.
Dat het niet vanzelf zou gaan wist ik ook wel.
En ik hield er rekening mee dat het niet zou lukken en dat Astrid en Andrea ergens onder een struik of in een boom zouden belanden.

Om kwart voor acht ga ik de knagers voeren. Dat is -niet toevallig- ook het moment waarop Femke en mw Tuth op stok plegen te gaan.
Onrust. Klaag-klaag-geluidjes van Femke en mw Tuth. Dan is Femke weg (op stok, vermoed ik) en om acht uur volgt mw Tuth haar met een ferme eindsprint wanneer ze heeft besloten de Stap te maken.

Hierna is het wachten. En wishing and hoping.
Dat geldt voor mij en nog meer voor Astrid en Andrea.
Ze draaien om de ingang tot het nachthok. Ze doen of ze wormpjes zoeken. Ze ijsberen. Ze maken véél klaaglijke geluidjes.
Om kwart over acht betreden ze de slaapzaal, luid smekend “laat mij toe in de warme stal”. Binnen een seconde staan ze weer buiten.
Opnieuw draaien en ijsberen en klagen en toenemende paniek.
Ik aarzel: zal ik ze insluiten in dat deel van de ren.
Maar misschien maakt dat het alleen erger en zijn ze beter af in of onder een struik ietsje verderop in de tuin.

Klokslag half negen (echt!) marcheren ze opnieuw het nachthok in. Nu minder luid smekend. Meer mompelend.
Ik wacht twee minuten. Ik hoor geen knokken, ik zie ze er niet uitkomen.
Ik ga het huis in, een half uur geen tv of radio aan, goed luisteren.
Geen wanhopig gekrijs.
Volgens mij slapen de dames in harmonie. Vast Femke en mw Tuth links op stok tegen mekaar geklemd en helemaal rechts de twee A’s.