Niks aan het handje, mevrouwtje
Op 1 van mijn laatste dagen in Amerika zet mijn Alamo-huurauto met grote letters op mijn dashboard: “WARNING – MALFUNCTION!”
Ik rijd naar de stad en vind een garage.
Ik mag naar de werkruimte. Waar een groot portret hangt van Trump en een MAGA-vlag.
(dit lijkt me niet een goed moment om daar over te beginnen)
De monteur kan niets vinden maar volgens hem kan ik gerust twee dagen later 5-6 uur met deze auto naar Las Vegas rijden wegens ‘niks aan het handje’ want: niets gevonden.
Garage nummer twee.
Zelfde ervaring.
Ik mail Alamo.
Antwoord: wat lullig voor u, die foutmelding. Bel het volgende nummer om een afspraak te maken om de auto ergens in te ruilen.
Ik bel het nummer: en krijg een nieuw nummer.
Wat me weer verwijst naar nummer drie. Waar de dame me vraagt naar mijn geboortedatum (= een normale vraag om te checken of je bent wie je bent, dus dat is het punt niet).
Maar dan.
Bij de dame is het Alzheimer-kwartje gevallen.
Of ik wel zeker ben dat ik bij Alamo heb gehuurd?
Die vraag stelt ze me keer op keer en ik ben even in de verleiding om te antwoorden: mm, nu u het zegt? eigenlijk was het Hertz! maar ik houd vol en zij geeft me een nieuw telnr (o got! maar dat moet dan maar).
Waarna ze ophangt.
Tuut-tuut-tuut.
Een nieuw mail gestuurd aan Alamo over dat het niet is gelukt met al die telefoonnummers.
Geen reactie.
Aan mijn host gevraagd of hij het voor me kan regelen.
Dat kan hij en de volgende dag rijden we samen naar Palm Springs en ruilen de ‘Malfunction’-auto in voor een wel werkend exemplaar.
Herfst
Hallo mevrouw Vink! leuk dat u er ook weer bent!
Prikken
Dezer weken moest ik twee prikken.
Booster zoveel en de griepprik.
Booster zoveel was bij de GGD in Assendelft en dat was super georganiseerd: laat uitnodiging en legitimatie zien, volg pijl, laat weten of je de prik rechts of links wil, ga zitten op stoeltje, jas over de rugleuning, prikster rolt naar je toe op een stoeltje, doe trui van de schouder een stukje naar beneden – prik! en dan is ze nog aardig ook.
Wat ik haar vertelde, dat ze zo aardig was (ik ben vaker geprikt en meestal zijn de priksters norse krengen) en dat vond *zij* weer aardig, dat ik dat tegen haar zei.
Vandaag was de griepprik.
Kamertje in. Stáán.
Onhandig wurmen met mijn jas, trui wat naar beneden, niet goed genoeg vond de TRUT en “dat had u eerder moeten bedenken!” en “volgend jaar wél” etc terwijl ik meteen al bedenk dat ik me nimmer nooit niet weer bij de huisarts zal laten prikken.
Het is winter, mensen! stáánd is het op z’n minst een ‘uitdaging’ om de schouder bloot te maken. Als je ook nog je jas en tas ergens moet láten.
En dan ook nog die kut-opmerkingen.
Ik krijg een formulier in de hand, kan ik aan de computer de huisarts mee evalueren! ha! nou en of ik dat zal doen!
Op ‘klantvriendelijkheid’.
Thuis blijkt dat het gaat over het laatste bezoek aan de echte huisarts en omdat dat meer dan 6 maanden geleden was, willen ze niks van me weten.
Bij deze nog een keer: lieve mevrouw van de GGD wat was u/jij aardig!
Holy shit
Mijn maandbedrag van Vattenfall was € 271.
Elke maand zat ik daarmee goed bleek uit mijn maandelijkse afrekening.
Behalve in de maand dat het echtpaar uit Zuid-Frankrijk hier oppaste, toen oversteeg ik met de gasrekening het allerhoogst mogelijke bedrag – wat mogelijk verklaarde hoe smerig ze bad en douche achterlieten, alsof ze daar elk minstens 3-4x per dag gebruik van hadden gemaakt.
Maar goed – dat was die ene maand.
Vandaag laat Vattenfall me weten wat mijn nieuwe maandtarief zal zijn.
€ 549.
Holy shit dus.
Direct de verwarming lager gezet en extra jas aangedaan.
*binnen*
Eerder geplaatst maar nog steeds leuk (vind ik)
Herfst
Vogelverschrikker in Blythe, CA
Herfst
In de tuin van de overburen
Ergens in een winkel in Amerika
Vogelgriep
Opnieuw is vogelgriep vastgesteld. Dit keer bij leghennen in Limburg.
Het is de grootste uitbraak tot nu toe: 300.000 kippen zijn afgemaakt.
Ik had het er laatst met iemand over en zei dat er ook veel helemaal niet zieke dieren worden gedood. Dat kon ze zich niet voorstellen.
Begrijpelijk.
Naar nieuws is vaak moeilijk voor te stellen.
En doorgaans wordt er heel schimmig over gedaan.
Vanochtend niet.
De NOS is er heel duidelijk over:
Op 26 oktober vorig jaar werd in Nederland de eerste besmetting met een nieuwe variant van het virus vastgesteld op een bedrijf in Zeewolde. Deze H5N1-variant is zeer besmettelijk en is sindsdien opgedoken op 98 locaties.
Zo heeft de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit in dit vogelgriepjaar al ruim 5,8 miljoen vogels op besmette locaties geruimd, waarvan 1,1 miljoen preventief.
Meer dan 1 op de 6 was dus helemaal niet ziek. Maar moest toch dood ‘voor de zekerheid’.
De medische redenen stel ik hier niet ter discussie. Daarvan heb ik onvoldoende/geen verstand.
Maar niet elke boer is een harteloze bio-industrie-boer die zijn/haar dieren alleen ziet als objecten waaraan hij/zij geld kan verdienen.
Ik las over boeren met vrije uitloopkippen die ze nog nét niet allemaal bij naam kennen.
En over het hartverscheurende gekrijs van gezonde kippen die zich bewust zijn dat ze zullen worden gedood.
#DTV
Ik had geweldige huisoppassers.
Loki was dol op ze (dat is het belangrijkste).
Anders dan de eerste keer toen ze hier waren (4+ jaar geleden) hielden ze me goed op de hoogte.
Met verhaaltjes en foto’s.
So far so very good.
Een kleine week voordat ik terugvloog lieten ze me weten dat het ze zo goed was bevallen, dat ze graag zouden terugkomen wanneer ik weer eens naar Amerika wou.
Heel graag! was mijn reactie. En ik gaf de data door (want ik heb al geboekt).
Geen reactie. Wat ik begrijpelijk vond.
Ik dacht: ik overval ze waarschijnlijk. Ze willen vast even nadenken over die data.
Toen terloops in een ander berichtje: zijn zus had in Italië een leuk klein huisje gezien. Dat wouen ze missch kopen.
Ok. Jammer (vooral voor Loki) maar ook begrijpelijk.
Wat ik ze ook mailde. Dat ik er alle begrip voor had als Italië nu meer lokte dan Grootschermer.
Geen reactie.
Maandag kwam ik terug. In een leeg huis.
Waarmee ik bedoel: geen briefje of kaartje met ‘Welkom Thuis’ oid op tafel.
En ook geen eten in de geheel lege koelkast (toen zij kwamen was die rijkelijk gevuld met vers spul).
Jammer voor mij maar érrug vervelend voor mijn vier konijntjes!
Ik moest bij de buren om andijvie gaan vragen.
Is dat nou normaal?
#DTV
Toen zag ik dat ze ook de plant hadden meegenomen die stond bij het grafje van mijn tijdens hun verblijf hier overleden konijntje Tommie.
Dat is zeker niet normaal!
Ik neem aan dat ze met hun gedrag bedóelen: we hebben besloten hier niet meer terug te komen.
En dan vinden we het ook niet nodig het nog een beetje fatsoenlijk af te ronden met wat eten achterlaten en een vriendelijk briefje.
Dan trekken we gewoon de deur achter ons dicht.
Nadat we die plant hebben ingeladen.
(dat is trouwens geen verbeelding, van die plant, buren zagen dat hij in de auto werd gezet)
Lone Pine, CA
Hummingbird hawk moth
Karma
Vandaag rijd ik over Gamma Gulch Road, een zandpad bij Pioneertown. Echt een pád. Vaak zo smal dat twee auto’s elkaar niet kunnen passeren zodat wanneer je een tegenligger ziet 1 van jullie in een uitham moet stilstaan.
Twee jonge mensen lopen me tegemoet. ‘Kids’ denk ik.
In hun twenties. De man gebaart me te stoppen.
Panne denk ik.
Maar: ze zijn de weg kwijt. Noemen een adres. Ken ik dat? Nee.
Ze zijn hier 1 dag, gisteren aangekomen, vandaag aan de wandel, niemand verteld, geen idee wáár ze zijn. Ik vraag of ze nog weten waar ze vandaan komen, hun laatste herkenpunt (omdat mij ooit hetzelfde overkwam en ik zo terugliep). Ook dat niet.
Ik kan niet met ze gaan rondrijden om hun huisje te zoeken want mijn auto heeft een bijna lege tank. Maar ik kan ze wel meenemen naar mijn cabin en daar is WiFi.
Bij mijn cabin is ook mijn host Dave.
Die probeert te achterhalen waar ze mogelijk ‘wonen’ én die – zo vertelt hij later – ze een tour zal geven van een heel bijzondere plaats hier waarheen hij mij ook ooit bracht.
Het meisje, Lisa, is buiten zichzelf van dankbaarheid.
Ik ben een Angel en hoe kan ze dit goed maken, kan ze iets voor me doen?
Hetzelfde wanneer je zelf ooit in deze positie bent, zeg ik.
‘Karma’ herhaalt ze.
Ja. Zoiets.
Langs Gamma Gulch Road
In Pioneertown, CA
IB
Er was een tijd, lang, lang geleden (ik was in de twintig) dat ik het invullen van mijn belastingformulier een leuke uitdaging vond.
Nu zie ik het als een noodzakelijk kwaad.
Dat klinkt te heftig.
Het is meer: een ‘gewoon geen zin in’.
Dus begin ik maar eens met uitstel vragen.
Tot 1 september.
Wat het nu bijna is.
Vandaag is het zover.
Ik vraag de belastingdienst me te laten zien hoe zij denken dat mijn financiële situatie is.
Wát ze me laten zien lijkt me geen onzin en ik heb geen zin het te controleren.
Dus overal JA en OK aangeklikt.
Denkend: als het bedrag dat ze me willen laten betalen en dat ik aan het slot zal zien een welgemeende ‘Holy Shit!’ oproept zal ik toch maar eens gaan uitzoeken en narekenen.
Maar met het door de Dienst bedachte bedrag kan ik leven.
Dus ‘Verzenden’ geklikt.
Het zit er weer op voor een jaar.