Het mannetje, Kopan, is afgelopen woensdag gecastreerd en is nu daarvan aan het bijkomen.
Met hem gaat het heel goed en dat zal alleen maar beter worden als hij een stel knappe dames om zich heen krijgt.
Over mezelf en andere dieren
Het mannetje, Kopan, is afgelopen woensdag gecastreerd en is nu daarvan aan het bijkomen.
Met hem gaat het heel goed en dat zal alleen maar beter worden als hij een stel knappe dames om zich heen krijgt.
ik *wou* natuurlijk een stel hartstikke mooie scherpe close-up foto’s van mijn nieuwe tuingenoten maken. Dat is niet gelukt.
Maar om te bewijzen dat de dames er wel *zijn* in elk geval een paar kiekjes.
Anderhalve dag geleden stuur ik mijn Fanlog-interview ter goedkeuring aan de geénterviewde.
Ik heb nog geen reactie.
Ik wéét dat het een aardig artikel is.
En ik zou ook niet kunnen bedenken wat ze erop tegen zou kunnen hebben.
Maar het voelt niet goed.
En vroeger dacht ik: als ik maar eenmaal genoeg ervaring heb, dan verdwijnt die onzekerheid.
Maar tis ik.
[Update: Ze heeft gereageerd met ‘complimenten!’ Ook dit keer was het gezenuw dus weer eens niet nodig]
Om half zes even gaan kijken: iedereen leeft nog.
Maar alleen Annabel wou even op de foto.
Voor de liefhebsters/fans/verslaafden: morgen presenteert hij voor het laatst het R1J voor hij op vakantie gaat.
Een paar weken geleden interview ik een leuke Radio 1 Journaal-man.
Ik schrijf het artikel en stuur het ter goedkeuring.
Hij mailt terug of ik even met plaatsing wil wachten aangezien de promotie waarvan in het artikel sprake is nog officieel moet worden beklonken.
Tuurlijk.
Maar de promotie gaat niet door en het artikel ook niet.
Dus richt ik mijn pijlen op een leuke Radio 1 Journaal-vrouw.
En ze voelt zich "zeer vereerd" mailt ze terug maar ze gaat over een week op vakantie. Zodat ik de vragen dezelfde dag nog opstuur, zij ze een dag later beantwoordt en ik de dag dáárna het artikel al schrijf. Wat nu bij haar ligt om te worden goedgekeurd.
En omdat we zo leuk aan het mailen zijn geraakt beloof ik dat ik vóór het weekend ook nog even een portretje van haar op Wikipedia zal zetten.
Wie zei daar dat er maar 24 uur in een dag zitten en dat de belastinginspecteur zit te nagelbijten of mijn aangiftes wel op tijd binnen komen.
Cecilia zit naast het cavenhuis. Niet meer zo in de hoek als eerst.
“Celia, you’re breaking my heart
Youre shaking my confidence daily
Oh, Cecilia, I’m down on my knees
I’m begging you please to come home
Come on home” zing ik zachtjes voor haar waarop Cecilia precies bij ‘come on home’ weer de hoek in duikt.
Niet zo’n goed idee dus.
De caafjes zijn gearriveerd.
Tinie en dochter Gerda en de Rex-caven Karina en Cecilia.
Annabel heeft geprobeerd Tinie te berijden (´treintje spelen´ noemt de vrouw die ze kwam brengen dat).
Allemaal doken ze meteen in het caviahuis.
Van daaruit hoorden we geschuifel. Maar geen kloppartij.
De situatie na een half uur.
Cecilia zit achter het caviahuis in een hoek van de ren en kijkt angstig (projecteer ik).
Panda en Annabel zitten buiten hooi te eten.
Konijn Dapne is haar geblokkeerde holen weer ´vrij´ aan het graven.
In het hok: Karina, Tinie en Gerda.
´Schuifelend´. Te zien is er niets.
En omdat Cecilia alleen met een gemene flits in de bange oogjes te kieken is zie ik daar vanaf en trek me even terug achter het bureau.
Vastleggen op de gevoelige chip kan altijd nog.
Btw hun toekomstige haremhouder is vandaag geholpen en mag over drie weken worden opgehaald.
Om vier uur komen de nieuwe caafjes.
Ze worden gebracht.
En dat is altijd zo´n moment dat ik mijn huis zie door de ogen van een ander: de tafel vol ongeopende post, de woonkamer vol dozen met ´voorraad´.
Ik besluit te proberen het bezoek via het tuinhek (buitenom dus) de tuin in te loodsen.
Tuinpad naast het huis ontdaan van grijpgrage hop en andere uitstekers.
Tuinpad naar de achtertuin idem. Bah wat kan dat spul gemeen prikken.
Achterren geénspecteerd en twee oude konijnenholen gedicht.
Een door niemand gebruikt huisje bij het cavenhuis gezet – voor het geval de nieuwe caven liever eerst apart wonen.
Caven Panda en Annabel vinden het reuze interessant.
Konijn Daphne is door het dolle heen van drift. Gaat haar holen weer open graven en springt in en uit de extra woning.
Hopelijk is ze tegen vier uur weer gekalmeerd en hoef ik geen "zo doet ze anders nóóit"- verhaal te houden.
En nu hoor ik 1 van mijn favoriete Radio 1 Journaal-presentatoren spreken over "zich beseffen".
Au.
Nine-times Wimbledon champion Martina Navratilova feels it is time for the game’s ‘grunters’ to be told they have to tone it down.
A number of the top women players regularly shriek when they hit the ball, with 2004 Wimbledon champion Maria Sharapova at the top of the decibel league when it comes to grunting.Â
Russian star Elena Dementieva complained about her opponent’s noise level after losing to Sharapova at this year’s tournament in SW19 and Navratilova believes she was well within her rights to raise the issue. Â “They should outlaw it,” she told BBC Radio. “It’s really unfair to the opponent and it’s terrible for the public.
 “At the net, you need to hear the ball hit the racket so that you know how fast it’s travelling.”Â
(Bron)
De SP die zo graag met het CDA wil regeren moet wel stinkend rijk zijn om nú al de hele dag op Radio 1 spotjes te kunnen uitzenden.
Maar wat opvalt: ook hier het kennelijk onvermijdelijke kind-in-de-reclame.
"Sluit je aan!" zegt Jan Marijnissen.
En "sluit je aan!" herhaalt een kind.
Kinderen van tien moeten zich niet bemoeien met politiek.
Of hoogstens bij maatschappijleer (hoe heet dat nu?) op school.
Maar ze moeten niet worden ingezet om volwassenen een politieke partij in te lullen.
Honden – dat is iets anders.
Die commercial was leuk.
 dat kun je wel zien dat is zij
"Het wordt een beetje natte maar daarna een Heerlijke Dag."
Zucht.
He´s losing it or maybe he´s lost it already.
Wat is er mis met het wensen van een Magisch-Mooie Dag als je daarop het patent hebt?