Ik ga naar bed en daarop liggen geen katten.
Dat valt tegen.
Ik word wakker om twaalf uur en tegen mijn hoofd ligt iets zachts en warms. Ik voel: Guus. Of toch Sammie?
Ik kijk: allebei. Allebei tegen mijn hoofd en ook nog in elkaars pootjes.
Om half vier (ik heb net bedacht dat ik mezelf ga dwingen tot zeker kwart over vijf in bed te blijven): Eebje. Hard spinnend en erg hartelijk door mij begroet.
Knuffel, knuffel. Ja, lik mijn hand maar. Gezicht mag ook.
Ik gun haar d’r favoriete houding, met haar buikje op mijn arm.
Aai, streel, praat.
Zodat ik om vier uur hartstikke wakker ben (althans: niet meer kan slapen) en maar opsta.
Moe maar gelukkig – zoals dat geloof ik heet.
Echt Thuis 🙂
die katten toch,
ik heb nu Cleo en Gaius, 3,5 maand oud. Debovenverdieping is vrij voor hen, zeker nu er ok 2 honden bijgekomen zijn. Dus trap op en af rennen, honden plagen, maar ’s avonds kan je kiezen tussen zolder en en mijn bed.
Nog nooit een kater gehad die zo knufffelig is en gek op spinnen in je oor. Maar Cleo kan daar ook wat van. En af en toe vervloek je ze dan als je weer wakker gemaakt wordt. En vannacht, geen Cleo. daar wordt je dan wakker van. Was ze in de gang, en had zich niet laten zien toen ik naar boven ging. Dan slaap je dus raar.