Nacht 1 was niet wat ik me ervan had voorgesteld.
Pas om vier uur kwam Guus op bed. Om vijf uur Eebje.
Van wie ik me nu (na twee nachten rond die tijd) afvraag of ze misschien elke nacht om vijf uur even is komen proberen of de deur toch open was.
Om daarna (het is geen assertief krab-krijssertje) teleurgesteld weer af te druipen.
Om zes uur: Sammie. Naast mijn hoofd. Zeurzeikend dat ik moet opstaan.
Ik kijk hem aan en ben niet echt vol vertrouwen.
Bovendien heb ik nu een probleem want ik wil inderdaad binnen een half uur opstaan maar als ik dat doe denkt het kleine kreng dat ik het doe omdat hij me dat heeft opgedragen en dat past niet in ons nieuwe contact.
Om half zeven toch maar uit bed.
Goed nieuws: na het ontbijt gaat Guus – zoals het hoort – terug naar bed.
Om elf uur volgt Eeb.
Er is vandaag geen tijd voor een middagdut dus de tweede ultieme test of het karakter van de kleine man in positieve zin is bijgesteld is pas vannacht.
Voorzichtig optimistisch?