Het wordt (weer) een plaknacht, zei gisteren Marjon de Hond.
Ze had gelijk.
Het was dan ook een nacht met weinig slaap en veel woelen.
En telkens wanneer ik wakker werd was daar Eebje. Om zacht mijn hand te likken en hard te spinnen, opgetogen dat het vrouwtje wakker was. Dat het vrouwtje er wás.
Lief simpel stokdoof dementerend poesje.
Met als mooiste beleving ik (en slapen en rosbief).
Geef een reactie