Ik zit boven en hoor het luikje klepperen.
klap-klepper-klap
Dat is niet het geluid van een kat die er doorheen gaat.
Dat is het geluid van een kat die er tegen duwt en dan terug deinst.
Ik kijk en zie Guus.
Kijken naar het luikje en kijken naar de spleet ernaast die ik om frustratie te voorkomen openliet.
Ik denk dat we nog een paar dagen moeten oefenen en laat vannacht de deur naar de bijkeuken in elk geval open.
Lijkt of hij denkt: “hoezo dat luik, als de deur toch open is”.
Hier staat de deur op een kleine kier waar hij nét niet door kan tenzij hij de deur verder open zou duwen.
Aangezien hij óók niet door het luikje denkt te kunnen, kan hij dus niet naar buiten.
Denkt hij.
Merkte het net ook weer.
Ik pakte iets uit de kast en liet een plastic bordje op de grond vallen.
Enorme klap dús wou Guus naar buiten vluchten.
Deinsde bij de deur weer terug want in zijn ogen is die op deze manier dicht 🙁
Och…. helpt het ook niet als je voor hem een paar keer het luikje open doet met je hand?
Helaas – dat zou het leven té simpel maken 🙁
Bij mijn kat Toepek hielp het wel, maar die moest nog leren wat een luik was, wist niet dat hij wel even flink moest ‘doorstoten’ om het open te krijgen. Gaat Sam wel door het luik?
Guus wou niet eens kijken toen ik voor zijn ogen het luikje open duwde met mijn hand, keerde zijn kop af.
Nu is het luikje met plakband open.
Omdat ik denk: als hij eenmaal weet dat hij er doorheen kan, durft hij het misschien ook als hij het zelf moet duwen.
Maar hij wil er helemaal niet doorheen!
Sammie wel.