Loki outside

Gisteren is Loki wat terughoudend als het aankomt op buiten.
Zodat ik niet aarzel wanneer hij vanavond om half zeven mee wil wanneer ik de buitendieren ga voeren.
Sammie deed dat ook vaak.
Even samen oplopen naar de waterkant, even nageltjes scherpen aan een boomstronk – en dan weer terug.

Loki loopt mee naar achter, hij balanceert ook op de rand van de steiger (dat had van mij weer niet gehoeven maar ik denk: als hij in het water valt gooi ik mijn jas af en spring hem achterna).
Dan komt hij terug de tuin in, scherpt de nagels aan een boomstronk(!) en loopt na een half uur met me mee terug naar het huis.

Dit is het moment dat Sammie voor me uit het huis in sprint – maar dit is het moment dat Loki zich omdraait en in de duisternis verdwijnt.
Okeeeeee denk ik eerst.
Laat hem een half uurtje langer rondkijken.
Geen probleem.

Maar twee uur later ben ik op van de zenuwen (roepen hielp niet!) en ik wil Lyda niet lastig vallen maar ik kan niemand anders bedenken dus bel haar toch maar.
Samen gaan we met zaklantaarn de tuin in en roepen.
Geen Loki.
We spreken elkaar moed in: hij is vast gewoon op sjouw en komt straks weer terug.
Sure.

Dan, om half tien: Loki!
Zomaar in mijn werkkamer!
Alsof het allemaal héél gewoon is.
Eerst Lyda gebeld, dan Loki extra lekker gevoerd.
En afgesproken dat ons gezamenlijk adoptiekind wél buiten mag (omdat we hem het best denkbare leven gunnen) maar ivm ons beider gemoedsrust de komende tijd misschien liever niet in de avonduren.

Nu ligt Loki weer errug zoet op mijn bureau op zijn handdoekje te pitten…