Wees maar extra lief voor Sammie, mailt iemand me toe.
Die iemand bedoelt het goed en ik zou het ook best *willen*, lief zijn voor Sammie.
Maar met Sammie, valt me dezer dagen extra op, heb ik amper interactie.
’s Nachts, dan ligt hij op bed (althans een deel van de nacht) en dan wil hij onder de dekens in mijn armen tegen mijn gezicht liggen met zijn pootjes in mijn rechterhand.
Daartoe maakt hij me meermalen per nacht wakker.
Aan het eind van de nacht ligt hij achter mijn benen of als ik op mijn buik lig er tussenin.
Ontbijt wil hij wel – daarna gaat hij in een van de doosjes achter mijn monitor liggen.
Tot een uur of twee.
Dan wil hij weer wat eten.
En valt daarna weer in zo’n doosje in slaap.
’s Avonds nog wat eten, dan slapen op zijn kussens in de kamer.
Zo doet Sammie het eigenlijk altijd.
Vroeger (=voordat Guus dood ging) kroop hij in de ochtend ook nog wel op schoot terwijl ik achter mijn bureau zat.
Nu denk ik: misschien omdat Guus dan óók op dat bureau lag?
Aandacht claimen?
Geen idee wat er in Sammie omgaat.
Liefde opdringen werkt bij hem niet, weet ik uit ervaring.
Zelf zou ik trouwens ook wel wat liefde van hém kunnen gebruiken.
Beste Jeanne,
Eind vorig jaar is mijn kat Sammie overleden. Aan een hart- en schildklieraandoening, net als jouw kat Guus. Ik heb haar laten inslapen omdat het écht niet meer ging. Ze is 16 jaar geworden. Ze was een mooie rode kat, net als jouw kat Sammie! Omdat ik haar zo vreselijk mis, typte ik in Google als zoekterm in ‘waar is Sammie’ (in de kinderlijke hoop dat ze nog ergens is….), en zo kwam ik op jouw site terecht. Bijzonder he! Ik wil je zeggen dat het me troost om te lezen over jouw geworstel, over de bakjes eten, de pilletjes, het verdriet, het gemis. Het is zo herkenbaar voor mij.
Hartelijke groeten,
Paula Ywema, Geldermalsen
Dank je voor je lieve reactie, Paula.
Dat ‘nog ergens zijn’ – ik herken het.
Guus zat soms achter het gordijn in de slaapkamer en er zijn dagen dat ik dat gordijn open doe en tegen beter weten in hoop dat hij daar opeens zal zitten.
Zondag is Guus twee maanden dood.
Wat toch een ‘de tijd vliegt’-gevoel geeft terwijl er in mijn hart niets is veranderd.