Kutdag

Got wat een kutdag was dit.
Een enge droom, toen regen-regen-regen. Wat ik niet eens zo erg vind maar dan is het slecht dieren voeren.
Zodat ik daarmee wachtte tot het tegen half twaalf was. Iedereen happy en alive and well.
Behalve Femke die ik traag vond. En die, zag ik tien minuten later, niet wou eten.

Dierenarts gebeld die een vervanger had op zondag en die had pas om half zes noodspreekuur.
De minuten geteld, Femke opgezocht en toegesproken, steeds wanhopiger (ik). Omdat ze zo stil was. Maar zo’n beetje zát. Of heel langzaam liep.

Om half vijf Femke opgepakt en in de doos gedaan – waarna ze eerst heel zielig ging jammeren en toen levendiger werd dan ze de hele dag geweest was.
Om vijf uur bij de dierenarts (ik geloof zo’n TomTom nooit als-ie zegt dat de reis maar 25 minuten duurt). Waar ik om vijf over vijf al werd geholpen door een aardige dierenarts die meteen toegaf dat ze de ballen verstand had van kippen.
Ze bevoelde Femke en vond haar dun. Ze zag geen maden (waarvoor ik bang was gezien de tijd van het jaar en eerdere ervaringen met doodgegane kippen).
Waarna we besloten ervoor te gáán.

Femke krijgt een injectie met antibiotica en pijnstiller, ik krijg een flesje en een spuitje mee en hoef maar € 35 te betalen wat ik weinig vind voor een weekendconsult maar dat kwam omdat de dierenarts de knop ‘weekend’ niet zo snel kon vinden zodat ik bijna 5 Euro (al m’n kleingeld) in een potje voor een goed doel werp.

Eenmaal thuis lijkt Femke wat opgefleurd. Ze wil in elk geval wat eten.
Dan poept ze vieze gelige poep. En maak ik me weer hartstikke zorgen.