Wat moet je zeggen tegen iemand wier kat van 21 opeens dood is.
Dat de kat oud geworden is – dat is een goeie. En: kat heeft een mooi leven gehad.
Zou ik ook zeggen als ik van zo’n geval hoorde.
Maar als ontvanger van de goedbedoelde teksten denk ik: je begrijpt het niet! Je begrijpt *mij* niet!
Wat niet vreemd is want *ik* begrijp mij niet.
Omdat mij/ik opeens érg goed begrijpt wat mensen ertoe brengt het lijk van een overleden geliefde bij zich te houden. Op de vaste plek in de stoel. Of op bed.
Waar Eebje opeens niet meer op mijn kussen ligt. Alleen nog wat haartjes. En wanneer het bed over een week wordt verschoond liggen ook die er niet meer.
Wat wél te doen met het lijkje waarvan ik merk dat het nu niet meer spint (na een uur dacht ik dat écht nog zachtjes te horen). Maar het lijkt wel gewoon op Eeb die heel diep slaapt. Behalve dat het koud en hard is en niet opschrikt wanneer ik het aanraak.
Naar ‘de dierenambulance’ zoals mijn dierenarts dat noemt (=de vernietiger). Nee.
Naar het crematorium dan maar. Dat blijkt alleen op werkdagen open.
Begraven in de tuin. Dat lijkt het beste.
Alleen heb ik daarvoor de fysieke kracht niet.
R. biedt aan morgen te komen graven. Of maandag naar het crematorium.
Ik denk aan Pet Sematary van Stephen King. Ik wil mijn kat terug.
En ik wil nooit meer een nieuw huisdier.
Er is ook zo weinig te zeggen… 21 jaar, dat is lang genoeg om niet te weten hoe je zónder zo’n huisgenoot kunt.
Ik leef vanuit de verte met je mee.
Geef haar een speciaal plekje in je tuin, Jeanne.
Dan is ze toch nog een beetje bij je.
Eebje wordt morgen begraven.
Waar en door wie weet ik nog niet.
Maar de tuin zal het worden.
Dat lijkt me ook de mooiste plek voor haar. Ze wilde immers alleen maar bij jou zijn. Thuis bij jou was haar leven, thuis bij jou was haar dood. En morgen ook thuis bij jou daarna.
21 mooie jaren ja, maar dat is ook 21 jaren om te missen 🙁 En dat is verd*mde lang :/
Sterkte!
Kan me goed voorstellen dat je haar het liefst bij je wilt houden….