Kipjes

Ik beken: ik héb wel eens geklaagd deze winter. Omdat de kipjes alleen maar in de (kleine) schuur *niets* wouen zitten doen ipv lekker door de (grote) tuin te banjeren. En niet alleen wanneer er sneeuw lag -dat snap ik- naar echt altijd. Zodat daar nu standaard kranten op de vloer liggen tegen de poep. En in een weeë bui heb ik er ook wel eens stro bij gelegd. Om op te zitten. Om de pootjes doorheen te halen.

Nu het weer beter is, laat ik ze nog wel binnen ontbijten. Omdat de wilde vogels anders hun eten afpakken.
Dus doe ik de schuurdeur op een haak en zet eten en drinken neer. Het betekent wel dat ik nog steeds vroeg op moet, maar nou ja.

Gisteren sliep ik uit tot kwart over zeven (toemaar).
Femke zat naar binnen te kijken op de stapel stenen die voor het raam ligt.
Sorry-sorry roepend rende ik naar de schuur om die open te doen.
“Kipjes, kipjes” roepend hing ik een half uur later uit het raam voor ons ritueel: een zacht geroosterde in flintertjes gescheurde beboterde snee maisbrood uit het slaapkamerraam gooien. Dan komen zij opgewonden aanhollen. Maar gisteren niet. Ze keken even op vanuit de achtertuin en ik zág ze denken: “je bekijkt het maar.”

Vanochtend was ik op tijd. En toen ik om 7 uur uit het raam hing kwamen ze wél.
Maar langzamer dan anders. Meer alsof ze dachten: als jij het zo graag wil, vooruit dan maar.
Hun eigen buitenleventje is weer begonnen.
En ik mis de tuttelenindeschuur-tijd.