Kipje

Kipje Femke is volgens mij niet gelukkig.
Tja, hoe weet ik dat.
Ik vind haar ongedurig. Niet ‘lekker in haar vel’.

Wanneer ik buiten ben volgt ze me. En vroeger spitten de kipjes dan samen naar wormpjes als ik wat onkruid uitrukte.
Nu kijkt ze wel, maar ach.
Niet dat ze niet eet. Dat doet ze wel.
Ze legt ook eitjes. Elke dag 1.
En dat moet ik meteen uit het leghok halen anders vreet egel het ’s nachts op (is me nu 2x overkomen).

Het liefst wil Femke mee naar binnen.
Wat ze ook wou toen Agnes nog leefde. Maar ik dénk dat het toen nieuwsgierigheid was en nu een behoefte.
Om erbij te zijn, erbij te horen, bij iemand, bij mij.
Misschien verbeeld ik het me.

Wat ik toelaat: in de schuur zijn.
Daar wat rondkijken. Er zijn veel hoekjes. Er zijn veel materialen. Heel vroeger sliep ze er ook.
Dat mág niet, van mijn werkster.
Zodat ik op de dagen dat die er is probeer Femke uit de schuur te weren.
Wat natuurlijk niet lukt, zomaar opeens.

Vandaag denk ik: ik zeg tegen mijn werkster “al liet ik haar op bed slapen, daar heb jij *niets* mee te maken!” maar tussen droom en daad staan lastige interpersoonlijke relaties.